Mijn leven valt in stukken

Iedereen zal wel weer met zijn ogen draaien. De gedachtes zullen op poppen wat een drama queen, oh is ze weer ect. I dont care anymore..

Vandaag na 3 maand eindelijk eens de moed gevonden om het GGZ te bellen om te vragen hoe lang het nog ging duren voor ik eindelijk eens hulp ging krijgen. [ Voor de gene nieuw hier, ik leef al bijna een jaar met depressie, verslaving en angststoornissen.]

Dus ik belde het GGZ op en een vrouw nam op. Het begon al wat vreemd, maar goed dat liet ik snel los. Ik vroeg na de email die ik zou krijgen. (14 week geleden) Maar die ik nooit had gekregen. Ik had überhaupt niks gekregen en dat voelde toch niet helemaal goed.

De vrouw lachte mij letterlijk uit en zei: Je denkt dat we daar tijd voor hebben? We hebben het ontzettend druk. We hebben echt geen tijd voor een email. Ik schrok daar een beetje van, want dat was mij beloofd dus dat ik nu bijna belachelijk gemaakt word voelde alsof iemand mij van achter een duw gaf.

Ik probeerde gewoon kalm te blijven en ze zocht mijn naam op in het systeem. ( duurde letterlijk 10 minutebastet n) met een hier en daar mompel van ik zie je niet in het systeem.. Ik bedoel serieus.. Ik wacht fk 3 maand en ik sta niet in eens in het systeem..

Uit eindelijk vond ze mijn naam. Waarschijnlijk ergens ver onderaan. Ze vertelde mij dat het no zeker 4 maand zou duren. Toen brak er iets in mij.. Ze zei hebben ze je dat dan niet verteld? Nee dat hebben ze niet ze hadden het over 2-3 maand.. Dus nu zou ik hulp krijgen. Ik was er al weken mee bezig. Bijna na aan het uitkijken..

Ik barste uit in tranen en ik geloof dat ze dat door had. Ze zei als je het echt niet meer trekt moet je naar het crisis team bellen. Dan kan je eerder geholpen worden.. Nou een crisis team is nu wel nodig, want mijn leven eindigde toen ik hoorde dat ik nog 4 maand te wachten had..

Elke dag leef ik op het randje van de wereld. Elke dag is het de keuze..
Ik ben er zo moe van.. Ik trek dit niet meer.. komende week naar het crisis team.
Zo niet dan zorg ik dat ik er kom..

Ik ben zo boos en zo verdrietig. Alles wat ik doe, alles wat ik probeer het voelt alsof ik altijd aan mijn trui word vastgehouden zodat ik niet weg kan lopen. Dat het niet beter mag gaan.. Ik weet het allemaal echt even niet meer..
02 okt 2019 - bewerkt op 02 okt 2019 - meld ongepast verhaal
Weet je zeker dat je dit verhaal wilt rapporteren? Ja | Nee
Profielfoto van justafriend
justafriend, vrouw, 29 jaar
   
Log in om een reactie te plaatsen.   vorige volgende