dood verzoek

eindelijk rust!
ik vertel wel wat er de laatste week is gebeurd...

mijn vriendje heeft geen ouders meer. allebij overleden aan kanker.. zijn moeder toen hij 3 was en nu, anderhalf jaar geleden, zijn vader. hij heeft dat alleen nooit verwerkt. maar toen ik dat hoorde wist ik dat er wat mis was. en altijd als ik hem sprak, voelde ik dat er iemand bij was. het was niet beangstigend ofzo, maar ik voelde het wel. en dat zat me eigenlijk toch nooit lekker. maar de laatste tijd werd het steeds duidelijker...

het begon vorige week zaterdag. ik werd wakker om een uur of 5 smorgens. dat gebeurd mij anders ook nooit (als ik ergens goed in ben is het wel uitslapen!) nou ja, dacht ik. kan gebeuren. ik ben een boek gaan lezen.. tot ik op een gegeven moment ademen hoorde. ik schrok me eerst dood. maar het was niet eng, dat viel eigenlijk reuze mee. ik heb het verdrongen, en tegen mezelf gezegt: ik laat de doden met rust, dan zullen ze mij ook met rust laten. maar het ging niet weg...
de volgende ochtend hoorde ik het weer...

maandag naar school... ik had het gevoel dat er de hele tijd iemand achter me aan liep! dat maakte me dood nerveus! als ik ergens niet tegen kan is dat wel dat er iemand mij achterna liep. maar iedere keer dat ik me omdraaide, was er niks te zien. en iedere dag werd het duidelijker... dat er iets was wat ik moest weten.

ik ben na gaan denken. ik moest weten wie het was! en je raad nooit wanneer ik er achter ben gekomen...
ik ging naar de wc donderdag... en ik vroeg me hardop af: ben je de vader van jimmy? en op de een of ander manier knipperde het licht, heel even. ik schrok eigenlijk, en toch kwam het niet eng over. de schrik kwam eerder van de reactie die ik niet had verwacht. ik heb daarna nog gevraagt: moet ik jimmy helpen?! en het licht knipperde weer! het was voor mij toen duidelijk!

ik heb met jimmy gepraat, donderdag avond. hij geloofde het eerst niet... maar nu denk ik wel. hij heeft gister voor het eerst in 1,5 jaar gehuild! dat vond ik al heel wat. en het deed me zo goed... dat ik hem kon helpen. we hebben besloten dat hij naar het graf gaat, daar is hij nog nooit geweest. maar hij wil alleen gaan, als ik ook mee ga. dat zal voor mij ook nog best wat worden, omdat zijn vader toch bij mij is geweest!

vandaag was zijn vader er denk ik voor het laatst... ik zat bij frans, en de deur ging opeens open, terwijl die normaal gesproken onwijs klemt. ik wist meteen wat er was. nou ja.. ik voelde meteen wie het was. hij was op school, bij mij, in het lokaal van frans. en hij legde een had op mijn schouder! ik denk dat het een bedankje was. het was de bedoeling geweest dat ik jimmy zou helpen. hij wilde dat zijn zoon zijn graf zou bezoeken. en hij koos mij om hem te helpen! ik voelde dat hij weer weg liep, en ja hoor... de deur ging weer open, maar deze keer ook met
een klap weer dicht. iedereen schrok zich dood. maar ik voelde me zo onwijs goed!

is het raar dat ik dit voelde? was ik dan de enige die jimmy kon helpen? dat is nu het enige wat ik me afvraag... maar verder, kan het niet meer beter! en ik ben allang blij dat jimmy het nu eindelijk gaat verwerken. ik denk dat zijn vader daar ook blij mee is!

-don't speak,,i know you're there-