Drie jaar
Zondag is het alweer drie jaar geleden.
Ik word er verdrietig van, maar ik merk wel dat het langzaamaan minder pijn gaat doen.
Ik mis mijn vader nog steeds en helemaal waar het gaat om grote keuzes in mijn leven.
Ik mis zijn advies en zijn stem. Ik mis het dat ik mijn armen niet meer om zijn nek kan slaan.
Ik mis de grapjes, die we maakten tijdens het avondeten en de kleine vertederende gebaren, die hij maakte, wanneer hij niet wist hoe hij zijn gevoel moest uiten.
Ik probeer altijd terug te denken aan de mooie herinneringen, maar de lijdensweg staat zo op mijn netvlies gebrand. Helemaal, de dag dat hij thuis werd gebracht om te sterven.
Ik hoor mijn moeder nog zeggen, dat ik niet mocht kijken toen ze hem binnen brachten. Ik kon er niks aan doen, maar ik keek automatisch. Ze had gelijk. Ik had het niet willen zien. De pijn op zijn gezicht, het verdriet in zijn ogen. Gelukkig had hij een glimlach toen hij stierf. Hij zag er zo vredig uit. De pijn was eindelijk weg.
Het blijft oneerlijk. Ik had hem zo hard nodig en ik heb me zo lang stuurloos gevoeld zonder hem. Het is ook niet eerlijk dat we maar zo kort hadden. De dokters zeiden dat hij zeker nog vijf jaar zou hebben. Die vijf jaar werd uiteindelijk acht maanden.
Ik ben wel blij dat ik in die periode zo vaak bij hem ben geweest en nog zoveel samen heb kunnen doen, maar het blijft gewoon kut.
Ik word er verdrietig van, maar ik merk wel dat het langzaamaan minder pijn gaat doen.
Ik mis mijn vader nog steeds en helemaal waar het gaat om grote keuzes in mijn leven.
Ik mis zijn advies en zijn stem. Ik mis het dat ik mijn armen niet meer om zijn nek kan slaan.
Ik mis de grapjes, die we maakten tijdens het avondeten en de kleine vertederende gebaren, die hij maakte, wanneer hij niet wist hoe hij zijn gevoel moest uiten.
Ik probeer altijd terug te denken aan de mooie herinneringen, maar de lijdensweg staat zo op mijn netvlies gebrand. Helemaal, de dag dat hij thuis werd gebracht om te sterven.
Ik hoor mijn moeder nog zeggen, dat ik niet mocht kijken toen ze hem binnen brachten. Ik kon er niks aan doen, maar ik keek automatisch. Ze had gelijk. Ik had het niet willen zien. De pijn op zijn gezicht, het verdriet in zijn ogen. Gelukkig had hij een glimlach toen hij stierf. Hij zag er zo vredig uit. De pijn was eindelijk weg.
Het blijft oneerlijk. Ik had hem zo hard nodig en ik heb me zo lang stuurloos gevoeld zonder hem. Het is ook niet eerlijk dat we maar zo kort hadden. De dokters zeiden dat hij zeker nog vijf jaar zou hebben. Die vijf jaar werd uiteindelijk acht maanden.
Ik ben wel blij dat ik in die periode zo vaak bij hem ben geweest en nog zoveel samen heb kunnen doen, maar het blijft gewoon kut.
22 apr 2010
- meld ongepast verhaal
-
mutsje (opgeheven op 18-7-2015)
donderdag 22 april 2010 02:33
-
roen (opgeheven op 23-08-2020)
donderdag 22 april 2010 02:49
Zoals ik laatst al zei, het is oneerlijk dat ik een keuze heb gehad om m'n vader niet meer te kennen en jij niet..
Ik leef met je mee, heel veel sterkte zondag! -
MissD
donderdag 22 april 2010 08:44
Kippenvel staat op mijn hele lijf.......
Vreselijk, om zo snel al een ouder te moeten verliezen,
en dan ook op zo'n manier....... -
EvilAngel
donderdag 22 april 2010 10:20
Sterkte ermee.
-
Prinsess
zondag 25 april 2010 17:23
Sterkte vandaag.
Log in om een reactie te plaatsen.
- O 16 mei 2010 pijn ( 2 )
- O 10 mei 2010 vooronderzoek operatie ( 3 )
- O 06 mei 2010 Kattenwekker
- O 05 mei 2010 druk-druk
- O 01 mei 2010 Kater
- O 30 apr 2010 Mag niet, toch doen:P
- O 30 apr 2010 Huisgenootje! ( 2 )
- O 25 apr 2010 grofvuil-struiners
- O 25 apr 2010 weegschaal ( 4 )
- O 25 apr 2010 mooie sterke nagels?
- O 22 apr 2010 Oproep operatie ( 2 )
- O 22 apr 2010 Drie jaar ( 5 )
- O 19 apr 2010 egoïstisch? ( 1 )
- O 15 apr 2010 verveel verveel verveel! ( 1 )
- O 14 apr 2010 praxis-sen voor dummies?