Een chromosoom teveel

nee dingen gaan nou eenmaal niet zoals je ze verwacht. Verwachting heeft bar weinig te maken met de 'realiteit'. Vandaar is mijn nieuwe theorie dat verwachting een verwerkingsproces is dat al voor de gebeurtenis begint. Praktisch dromen.
Damn, soms heb ik een dingetje nodig om over te dromen. Nodig, dat staat me tegen. Ik wil niet nodig hebben, ik wil simpelweg 24/7 compleet zijn en alsnog kunnen genieten. Het dingetje biedt zich meestal vanzelf wel aan en dat verlicht de hele boel er omheen een beetje. Ik kom wel steeds meer op het punt waarin ikzelf licht genoeg ben. Zeker in de tijden waarin creativiteit dagelijkse kost is. In creaties kan je zoveel zwaarte kwijt. Hoe een prachtig fenomeen, je maakt een stukje los van jou wat je zelf in kan vullen en soms gaat dat stukje zelfs nog leven ook. God, wat zijn de woorden weer beperkt, maar ik raak er niet meer door gefrustreerd gelukkig.

Ik dacht er net nog aan. Alles verandert, nothing lasts. En wanneer je denkt even stil te staan en al je veranderingen te bekijken, dat is wanneer je bijzonder veel beweegt. Zelfanalyse (jammer van het woord, de betekenis is magisch) tilt je even op zodat je een groter stuk kan zien en zet je daarom een eindje verder weer neer. In mijn hoofd is dit een luchtballon, maar dat doet er verder weinig toe.

Het is toch gek hoe dingen uitpakken, ontwikkelen. Gek en heerlijk.
Dat gevoel dat er altijd is, ik vraag me af wie dat nog meer heeft, dat gevoel dat er voor alles wat je echt wilt een revolutie nodig is, is steeds een beetje minder aan het worden. Je kan misschien stellen dat mijn wereld kleiner aan het worden is. Nee niet kleiner, specifieker. Omdat ik steeds minder bezig ben de hele wereld te betrekken bij mijn streven.

Keuzes worden ook steeds minder beangstigend. Ik heb er nu één gemaakt die me echt goed aan het doen is. Kijk, kunst is altijd eng geweest voor mij, simpelweg doodsbang om te falen. En ineens heb ik een fractie van de oneindigheid in kunst door. En als zwevende in deze inmense (prachtig woord) oneindigheid is falen het meest irrelevante dat bestaat. Ik denk dat mijn drempelvrees gewoonweg niet meer zo aanwezig is. Tuurlijk zit die drempel in je hoofd, en dat kan je 1000 keer zeggen, maar dat haalt verder weinig uit. Waardoor ik een nieuw perspectief hierin te pakken heb gekregen weet ik niet. Als ik dat wist zou ik het iedereen zeggen, maar so far kan ik het alleen koppelen aan de tijd.
Tijd is gewoon een vriendje.

Groetjes,
Milla