Een ervaring die gedeeld mag worden

Al ruim twee weken revaliderende van een stomme actie tijdens het sporten.
Een gekneusde rug en nek is werkelijk waar geen pretje.
Ik heb nog nooit zoveel pijn gehad als een dag na het ongeluk.

Ook ben ik erachter gekomen dat ik ontzettend veel met mezelf kan discussiëren.
Tijdens de dagen dat ik thuis zat en vrijwel niets kon doen, werd ik overspoeld door tegenstrijdige gedachten.
Je wordt geconfronteerd met het feit dat alles om je heen doorgaat en dat de tijd niet op je wacht.
Ik wilde verder, maar mijn lichaam stemde daar niet mee in.
Het doel, het nut van je leven lijkt op zulke momenten te vervallen. Alles lijkt stil te staan.
In een korte tijd heb ik enorm veel waardering gekregen voor mensen die zorgafhankelijk zijn, die constant met fysieke pijn zijn opgescheept, maar ondertussen volop in het leven staan en van het leven genieten.

Vandaag is er weer een opklaring gekomen na een fikse regenval.
Het heeft zich weer mogen bewijzen dat lichaam en geest onafscheidelijk met elkaar verbonden zijn.
Na een goede peptalk van een kennis, kreeg ik positieve inzichten en accepteerde ik de mogelijkheden en de beperkingen op dat moment. De dag na de peptalk ging het al meteen stukken beter.
Vandaag had ik echter een hoogtepunt bereikt.
Ik moest een belangrijke opdracht uitvoeren op mijn stageplaats. Hier werd ik ook op beoordeeld.
Met veel enthousiasme heb ik de activiteit uitgevoerd en de bewoners van de desbetreffende instelling hebben het erg naar hun zin gehad.
En weet je wat? Ik heb wel degelijk minder pijn.

Wat heb ik hiervan geleerd?
Ik heb geleerd om op dat moment te roeien met de riemen die ik heb, de situatie te nemen zoals hij is.
Ik heb geleerd om negatieve gedachten toe te laten, het een plekje te geven en vervolgens te doen wat voor mij op dat moment haalbaar is. Op zulke momenten kom je erachter dat je nog steeds erg veel mogelijkheden hebt.

Ik ben dankbaar voor deze ervaring.

Welterusten.