Een lange weg te gaan...

Dit is mijn eerste dagboekverhaal. Vandaag vond ik het omgaan met emoties erg moeizaam gaan. Ik heb hard gewerkt in het huishouden en had eigenlijk af en toe pauze moeten nemen maar ik heb mezelf er weer de tijd niet voor gegund. Er waren ook wat dingen waar ik mee zat die ik niet heb ge-uit. Ik had mijn vriendin erover moeten vertellen (die zelf ook al aan mij vroeg wat er was) maar ik wilde haar er niet mee belasten. Ze heeft zelf last van depressieve buien en is dus erg gevoelig. Maarja achteraf denk ik toch dat ze het misschien wel erger vindt als ze niet weet wat er precies is dan dat ze wél weet wat er is. Ik vind het voor mezelf vaak ook lastig om nou te zeggen wat er is. Ik denk dat het me vandaag vooral ging om het feit dat ik moeite heb met de depressieve buien van mijn vriendinnetje. Dat ik het erg vindt om toe te moeten kijken hoe ze haar dag grotendeels op bed doorbrengt om zo 'de dag zo snel mogelijk voorbij te laten gaan'. Ik heb een aantal keer geprobeerd om haar uit bed te krijgen, en als ik zie dat dat niet lukt dan ga ik me rot voelen. Dat ik niet goed genoeg m'n best doe enzo. Dan word ik boos op mezelf en dat gebeurt nogal vaak. Ik baalde ook vandaag weer van het feit dat ik mezelf te dik vind. Ik merk dat ik best wel hard kan zijn voor mezelf en misschien kan ik daar aan werken, maar ik ben zo bang dat ik dan lui en zwak/te mild voor mezelf word..! Mijn gewicht frustreert me omdat mijn lichaam niet wil afvallen. Echt ik ben ervan overtuigd: je lichaam dénkt. En mijn lichaam denkt: ja dag Anita, je sport elke dag en je eet een beetje matig, da's al erg genoeg. Ik ga niet nog meer afvallen. Je mag wel spieren kweken. En zodoende heb ik nu dus gespierde armen, benen en een beginnend wasbordje... maar de kilo's komen er eerder bij dan dat ze eraf gaan! Onze vrolijke weegschaal blijft ijverig 57 kilo aangeven. En daar ben ik nou eenmaal niet tevreden mee! Maargoed, net weer de verleiding van een kroketje weten te weerstaan en dat is heel goed

Zo, dat is wel ff een lang verhaal maar ik merk wel meteen al dat het oplucht! En mijn vriendinnetje staat inmiddels ook weer te juichen, te gillen en met d'r handen te wapperen in de woonkamer Nu maar hopen dat dat voorlopig zo blijft.

Groetjes, xx

Anita - 'Mips'