Depressies en de eer van mijn familie...

Zo, ik vond het weer ff tijd om in mijn online dagboek te schrijven... Meestal is dat een teken dat het weer niet zo lekker met me gaat, en dat is nu dus ook zo. Ik voel me al een tijdje depressief en dat wordt de laatste tijd alleen maar erger. Mijn vriendinnetje heeft ook nog steeds haar depressieve buien en gedachten. Ik zou het allerliefste van de wereld willen dat ZIJ zich nou juist goed zou voelen. Ze heeft het zo erg verdiend! Ik ga liever depressief door het leven als ik haar daarmee zou kunnen redden/genezen van haar depri-zijn en die vreselijke gedachten erbij soms... Maar ja dat kan dus niet.

Ik zou eigenlijk graag komend schooljaar een 1jarige opleiding doen, samen met mijn 2 beste vriendinnen op school maar ik heb elke dag last van mijn nekspieren, mijn schouders en ook vrijwel iedere dag hoofdpijn. Dat is begonnen toen ik nog thuis woonde, door de gevoelens die vaak kwamen kijken bij mijn vaak agressieve vader en mijn depressieve moeder voor wie ik me erg verantwoordelijk voelde. Mijn moeder is echt een schat, dat zeker. Maar ze was vroeger zo erg met zichzelf bezig omdat ze zich zo rot voelde dat ik nooit echt goed geleerd heb om mijn emoties goed te uiten. En dat probeer ik nu dus te leren.

Die (en andere) dingen zorgen ervoor dat ik me geestelijk en lichamelijk helemaal brak ben gaan voelen. Nu vraag ik me af of ik die opleiding aan zal kunnen. Ik wil het eigenlijk al jaren (heb gelukkig afgelopen schooljaar al wel een mooi diploma als grafisch vormgever gehaald!) maar ik ben bang dat ik (weer) in elkaar ga storten. Dat is 3 jaar geleden al eens gebeurd. Twee examenjaren achter elkaar aan zal ook extra heftig zijn. Mijn vriendinnetje wil graag dat ik, net als haar, een tijdje pauze neem. Zij heeft een wajong-uitkering en nu wil ze graag dat ik dat ook ga doen.
Mijn ouders begrijpen dit totaal niet. Die blijven maar zeggen: 'als ik jou was zou ik meerdere part-time-banen nemen en freelance werk ernaast doen voor jezelf.' Of in ieder geval dat ik die opleiding moet doen of dus minstens 1 fulltime baan. Dus naar hun luisteren lijkt me niet echt een goed plan. Maar een uitkering aanvragen en mezelf als 'arbeidsongeschikt' aanmelden gaat me wel behoorlijk ver! Het is denk ik vooral m'n trots en het idee dat het allemaal heel anders kan gaan lopen dan ik gehoopt had. Maarja, dat is al mijn hele leven het geval.
En daarnaast zal het lastig worden om samen met mijn vriendin rond te komen van 1 uitkering en 1 karige studiefinanciering zonder steun van mijn ouders daarin.

Ik ben echt heel bang voor wat er gaat komen, en voor wat er van mij gaat worden.

Ik zou ook ZO graag willen dat ik goed genoeg was in de ogen van mijn ouders (vooral mijn vader). ZO. GRAAG. Echt. Maar het feit alleen al dat ik een lesbische relatie heb wil er bij hun niet in. Ja mijn moeder zou het kunnen leren accepteren. Maar zij is nog altijd veel met zichzelf bezig in haar eigen overvolle hoofd met problemen en negatieve gedachten... Maar mijn pa zal het nooit goedkeuren. Nooit. Denk ik. Mijn vader's trots, acceptatie en waardering zal ik nooit echt krijgen. En hij is nogal van de 'eer van de familie'. Ach, het zal wel weer iets zijn waar ik mee zal moeten leren leven... Misschien terwijl ik over een tijdje thuis op de bank zit met mijn uitkering.
1 Voordeel: dan hebben mijn liefie en ik tenminste wel goed te eten en kunnen we samen in onze vrije tijd veel leuke dingen doen! Dat gun ik haar zo. Echt. Heel erg.

X,
Mips.