Een nieuw leven.

Soms verlang ik ernaar weer kind te zijn. Mijn ouders lazen elke avond een verhaaltje voor, vaak uit de boeken van 'Vos en Haas', of uit Jip en Janneke. Van die laatste boeken herinner ik me een kort verhaal, over een beer. Janneke had zijn neus rood gelakt met nagellak. Nu, jaren later, krijg ik dat beeld niet uit mijn hoofd. Vooral omdat het zo onschuldig is: ze had iets stouts gedaan, maar het was op zo'n kinderlijke manier stout, dat het aandoenelijk werd. Schattig zelfs.

Waren mijn daden maar op zo'n manier ondeugend. Een Janneke ben ik nooit geweest, daarom heb ik het idee mijn kindertijd gemist te hebben. Krijg ik geen tweede kans? Ik zou er alles voor doen om ingestopt te worden, om een knuffelbeer te hebben die troost bood bij alle problemen, om pijn te laten verzachten door een kusje van mama.

Hiermee begin ik mijn account, met een verlangen naar vroeger. Maar ook met de hoop op een nieuw leven, waarin ik de geborgenheid zal vinden die ik al zo lang heb moeten missen. Ooit zal ik iemand toelaten om dicht bij mij te komen, zodat we elkaar kunnen troosten. Nu nog niet, dat is voor later, als ik groot ben.

"Mijn beentjes zijn zo dun, wanneer kan ik er weer op staan?"