Een vluggertje

Zo’n 4 weken geleden leerde ik op een verjaardag een meisje kennen. Omdat het een leuk, interessant en grappig gesprek was dat we haddden, had ik weinig zin om nog door te gaan naar aan andere verjaardag, waar we ook werden verwacht. Helaas kon ik het niet al te lang rekken en forceerde ik mezelf de deur uit te lopen, op naar de volgende verjaardag. Omdat ik dacht dat het meisje er met haar vriendje was, zag ik het nut er niet van in contactgegevens uit te wisselen. Wellicht zou ik haar opzoeken op hyves.

Een paar dagen later echter, vroeg ik aan de vriendin die de eerste verjaardag vierde of zij de MSN van dit meisje had. Dat had ze. Mijn inschatting was fout, ze had geen vriendje. Na een kort gesprek van hooguit een half uur vroeg ik:

‘Wat zou je zeggen als ik zou vragen of je een keer iets leuks zou willen doen?’

‘Ja, lijkt me leuk!’

‘Oke dan. Zeg, heb jij zin eens iets leuks te gaan doen?’

‘Haha, doen we! Gezellig!’

We besloten pannenkoeken te gaan bakken. Origineel. Leuk. Lekker! Ik zou op een zondag (nu 2 weken geleden) zo rond 2en bij haar huis zijn, mits ik het kon vinden, dan zouden we wat praten en dan pannenkoeken bakken. Al met al was het een super gezellige dag! Het klikt meteen al,ook haar (tweeling)zus en ik konden goed met elkaar overweg. De pannenkoeken waren lekker, de avond was geslaagd. Rond een uur of 11 terug naar huis. Ik zou zeker 40 minuten moeten fietsen, maar het was het waard. Meteen ook afgesproken de volgende zondag (afgelopen zondag) weer iets te doen.

‘Alwin! Ik kan het niet vinden. Je hebt je huis te goed verstopt. Waar staat ‘ie? Ik ben nu bij het Dalton!’ klonk haar stem over de telefoon. ‘Oke, blijf daar, ik ben er zo.’ Het was niet meer dan 5 minuten fietsen, dus lang hoefde ze niet te wachten. (Wat ik nu eigenlijk nog vergeet te vertellen aan jullie –die aan mijn lippen hangen - is dat zij er vanuit ging dat alles als vrienden was bedoeld. Goed, verder naar het verhaal) Eenmaal thuis even wat gedronken en toen film gekeken, series gekeken, tv gekeken. Het was een gezellige boel, misschien een beetje te gezellig voor ‘vrienden’. De lasagne die we maakten smaakte goed, de avond was wederom geslaagd. Na het eten nog meer tv gekeken. Toen kwam het moment dat ze naar huis moest. Voor haar40 minuten fietsen, voor mij 80, ik moest ook weer terug. Demonstratief wierp ik mezelf op bed, mijn energiepeil had op dat moment een nieuw laagtepunt bereikt. Zij wierp zich over mij heen, ook op bed. Ik vroeg me nog sterker af of we alleen vrienden waren, of toch meer.

‘Nou, we spreken snel maar weer af’ zei je, licht vragend, toen we bij haar thuis gekomen waren. Ik bespaar jullie die fietsreis van 40 minuten. Ik knikte instemmend en gaf haar een knuffel bij wijze van afscheid. Ik wou haar loslaten, maar zij kennelijk niet. Ze hield erg lang vast, zelfs toen ik haar helemaal niet meer vast hield, liet ze niet los. Ach, een beetje knuffelen kan geen kwaad. Niet veel later stonden we te praten toen ze haar gezicht dicht bij het mijne bracht. Als ze nu nog alleen vrienden wou zijn… ach, wat maakt het uit. Ik zoende haar, zij zoende terug. ‘Nu wil je helemaal niet meer weg he?’ Ik schudde nee en zoende haar nogmaals.

‘Ben je gek ofzo?’ klonk het in 3 kelen toen ik zei dat ik de meiden, waaronder het meisje dat ik leuk vind, naar huis zou brengen. We waren net naar de bios geweest (Benjamin Button, you suck!). Het zou voor mij betekenen dat ik weer 40 minuten heen en 40 terug zou moeten fietsen. Ach, zo hoort het. Toen we eenmaal bij haar huis waren, had ik echt geen zin meer naar huis te fietsen. Alsof ze m’n gedachten kon lezen (of gewoon logisch nadacht) vroeg ze: ‘Ik kan vragen of je mag blijven slapen?’ Het mocht, we gingen naar boven. Niet veel later lagen we naast elkaar in bed. Zij, warm over haar hele lichaam, ik alleen warme handen. Natuurlijk is er wel wat gebeurt, maar denk niet te groot. We kennen elkaar net 4 weken, waarvan we er pas 2 uitgaan. Ik vroeg aan haar of dit betekend dat we iets hebben of gaan hebben. Ze antwoordde: ‘Ik weet het niet. Ik wil het wel, maar ik moet er wel erg aan wennen. Geef me wat tijd, dan komt het allemaal goed’. Later aan de ontbijttafel voegde ze eraan toe: ‘Ik weet niet wat het is bij jou. Ik voel me totaal niet geïntimideerd, gewoon veilig. Je bent zo open, lief en… en lang! Je bent gewoon een grote knuffelbeer. Ik moet er alleen nog wel aan wennen, het ging zo snel allemaal.’

Snel, inderdaad ja! Na 3 afspraakjes al dit resultaat, als ik het zo mag noemen. Maar hè, het voelt goed, dus waarom niet?

Hopen dat het zo blijft.

Cheers,

Joint.