Een wonder?

Toen ik voor het eerst een vergadering bijwoonde op het azc, hoorde ik dat één van de medewerkers met vreemde ziekteverschijnselen op intensive care lag. Hij werd in slaap gehouden, beademd en via een infuus gevoed… een hele ernstige situatie dus. Iedereen was er verslagen door. Ik kende de man niet. Maar ’s avonds bad ik tot God: “Heer, ik ken die man niet, maar ik smeek u, genees hem alstublieft!” En toen beloofde ik God, dat als hij inderdaad zou genezen, dat ik hem de eerst volgende keer dat ik hem zag, zou vertellen dat het een wonder van God was geweest. In m’n achterhoofd dacht ik: oei, stel dat ie echt beter wordt? Hij kent mij niet eens, misschien gelooft hij niet eens in God en dan kom ik daar aan: “Hallo, ik heb voor je gebeden en God heeft jou genezen!” Maar ja, ik vond dat ik dat risico moest nemen. Het leven van die man stond op het spel! En bovendien zou het wel eens een groot verschil kunnen maken voor wat er gebeuren zou na zijn dood…
Nou kreeg ik een paar dagen geleden een mailtje… De man is van intensive care af en het gaat goed met hem! Niemand weet wat hem mankeerde, maar het ziet er naar uit dat hij beter wordt! Een wonder dus.. en ik moet het hem nu gaan vertellen, als ik hem ontmoet.. ik ben zo benieuwd wat God gaat doen in ’t leven van die man. Superdesuper, ik heb een wonder meegemaakt!