Egyptische prinses
Oke, stel je voor. Je loopt nietsvermoedend een sieradenwinkeltje binnen, oorbellen uitzoeken voor een vriendin. En nee, ikzelf mocht geen oorbellen, mijn collectie is ondertussen te groot.
Maar je weet hoe dat gaat met verslavingen
Hier en daar pikte ik er oorbellen uit voor J. met mijn geoefende oog. Een beetje op de kleur en vorm letten, lengte was ook van belang.
Met mijn geoefende oog scan in de winkel...en dan ineens...zie ik mezelf door Egypte lopen. Een wit shirtje, een lichte ietswat versleten spijkerbroek en lieve sandaaltjes. En daar tussen mijn wapperende haar en gebruinde huid schitterd wat. Licht iets op als een lichtpuntje tussen alle chaos, een rustpunt.
Mijn oorbellen
Of nouja, de oorbellen die ik hier achter glas zie staan. "achter glas, kut, dan zijn ze vast duur". Ik vergeet totaal mijn doel om voor J. oorbellen uit te zoeken en ga staan kwijlen voor de oorbellen. Na een tijdje merkt J. dat ze geen nieuwe toevoer oorbellen in haar hand gedrukt krijgt en ook geen respons als ze mijn naam roept dus loopt ze ietswat geirriteerd naar mij toe: ik dacht dat jij geen oorbellen van jezelf mocht kopen!
jaja zucht ik, maar deze. Deze zijn al zo goed als van mij.
De azuurblauwe steen fonkelt en de kleine kraaltjes eronder schitteren mee. Ik zal en moet deze oorbellen hebben schiet door mij heen.
Ik kruip terug naar de winkel vanuit Egypte en werp een blik op het prijskaartje: oooh is mijn eerste gedachte ze zijn maar 25 euro. Dat kan er wel af toch?
J. heeft haar interesse allang verloren. Te duur was het vonnis. En ik had (verstandig?) geen geld bij me.
Het beeld laat me niet los, ik heb mijn zinnen erop gezet. Ik wil en zal die oorbellen toevoegen aan mijn toch al grote collectie.
"Er was een een Egyptische prinses. Een bruine huid, hazelnoot kleurig haar, een wit gewaad, en in plaats van een kroontje, azuurblauwe oorbellen."
Lonk, vrouw, 33 jaar
Log in om een reactie te plaatsen.
vorige
volgende