eigen belang

Er is iets dat me bezig blijft houden, blijft irriteren. Mijn vriend heeft een zoon, hij is nu 14. Ik ken hem sinds zijn 9e jaar. Het gaat opzich prima. En als hij bij ons is zorg ik ook voor hem. In die zin, dan neem ik ook de verantwoordelijkheid. Want een kind heeft dat nodig. Samen met zijn vader, natuurlijk.

Nu is mijn vriend sinds een jaar zijn zaak kwijt. Hij was ZZP'er. Dat betekend natuurlijk ingrijpende gevolgen. We hadden een normaal leven, geen overdreven luxe, maar ook geen armoede. In het begin was het allemaal wat makkelijker en gingen we bijvoorbeeld in de zomervakantie met z'n drieeen naar het buitenland. Dat werd op een gegeven moment al anders en uiteindelijk kwam het punt dat we helemaal niet gingen. Wat helemaal geen drama is. Ik was ook mijn baan door reorganisatie verloren en kreeg mijn nieuwe huidige baan met opleiding, maar ook dat betekende heel veel inleveren financieel. Maar dat doe je voor de toekomst. De crisis brak aan, en leek het bedrijf van mijn vriend voorbij te gaan, hoewel het echt wel moeilijker werd. Maar uuiteindelijk maanden daarna stond de crisis echt wel aan de deur. Het werk liep terug en vaste lasten waren nauwelijks op te brengen. Al die tijd betaalde hij zijn ex-vrouw allimentatie voor zijn zoon. Hoe moeilijk ook de situatie was.

Maar toen kwam het punt dat het niet meer ging, het bedrijf moest stoppen, na allerlei pogingen om door te gaan. Al erg genoeg. We hebben bij haar en haar vriend aan tafel gezeten en de situatie uitgelegd. Alle begrip.

Mijn vriend heeft hulp van de gemeente gekregen en samen met mijn kleine salaris, moeten we het rooien. Om een idee te geven we mogen wel gebruik maken van de voedselbank. Zo weinig blijft erover.

We vinden het niet leuk, maar zo staat het ervoor. De schuldsanering is van start gegaan, en we slaan ons er met opgeheven hoofd doorheen. Er is namelijk geen sprake van eigen scguld, dat geven alle betrokken instanties aan.

Nu begint de ex-vrouw te zeuren. Er moet geld komen. Want ze heeft het moeilijk. Logisch want het is een moeilijke tijd voor iedereen bijna. Maar er is niks. Dan begint ze op de toer, dat ik van mijn salaris maar moet gaan betalen. En dat stoort me.
Ik heb namelijk bijna niks over, en het is niet mijn kind. Maar dat gaat er niet in. Want als je voor een man kiest met een kind dan weet je dat. En haar vriend betaald toch ook mee? Tja denk ik dan, hij heeft twee kinderen die hij niet ziet en ook al jaren niet voor betaald... Maakt ie toch nog iets goed. En haar vriend heeft er inderdaad voor gekozen te leven met een vrouw die dagelijks haar kind heeft, en al sinds hij 4 jaar oud was. En op een moment dat zij niet werkte.

Ik heb het kind geaccepteerd, en zorg voor hem als hij bij ons is. Ik hou ook wel van hem, alleen voel me niet verantwoordelijk voor zijn hele opvoeding. Zelf heb ik geen kinderen, bewust en dan zal ik wel moeten zorgen voor hem. En dan zien dat mevrouw, nog regelmatig weekendjes weg gaat, theater bezoekt, concerten, er nog steeds twee motoren voor de deur staan, een auto en een boot.

Terwijl voor ons, en ik klaag niet... Maar voor ons is elke uitspatting er een teveel. Ik koop niet eens kleding, en wanneer het echt nodig is dan schieten mijn ouders vaak te hulp. Zo met vele dingen. En als we dan al wat extra's te besteden hebben dan gaan we dat liever besteden als die jongen er is. En delen we lol en het plezier met zijn drieen.

Daarnaast heb ik meteen gezegd ik wil dat hij zakgeld blijft krijgen, anders is het helemaal zo sneu. En kunnen we nog een klein telefoon abbonement voor hem betalen. Alles wat in ons vermogen ligt doen we nog voor hem. Hij ziet het, en hij waardeert het. Hij is blij met ons en trots. En wij op hem.

Alleen zij, zij denk alleen maar aan zich zelf. Eigen belang. En dan te bedenken dat we al die jaren daarvoor meer hebben gedaan dan moest of noodzakelijk was. Gewoon om hun te helpen, en het kind blij te maken. Niet omdat het moest. En dat doe je ook voor een kind. Tuurlijk, zolang het kan.

Maar nu word je met de grond gelijk gemaakt, en eigenlijk voor schoft neer gezet dat je niet kan betalen. KAN.
Het blijft me irriteren, dat er zo gedacht word over ons. Maar ja een gepsrek zit er niet meer in, nadat ze zo onbeschoft heeft gereageerd op ons dat de communicatie eigenlijk naar een 0 ount is gedaald. Wel lekker rustig, dat wel...