1e verhaal

Vandaag begin ik aan mijn dairy. Omdat ik nu het gevoel heb dat ik het nodig heb. Zodat ik in het dagelijks leven mijn irritaties niet er uit gooi op een verkeerde manier. Daar ligt namelijk mijn valkuil. Ik laat irritatie oplopen en dan explodeer ik. Ik wil te vaak de goede vrede bewaren, maar voel me ook regelmatig niet gehoord of begrepen.

En dat voor iemand die werkt in de psychiatrie, waar ik altijd een luisterend oor ben voor iedereen. Dan verlang je des te meer naar een luisterend oor voor jezelf.

Ik ben tweede jaars student voor verpleegkundige psychiatrie en werk dus ook in de psychiatrie. Het is altijd mijn wens geweest om binnen de hulpverlening te mogen werken en ja sinds twee jaar is het zover. Ik hou van mijn werk, en de opleiding ja daar kan het een en ander beter. Maar goed dat ligt buiten mijn vermogen, maar ik weet wel een ding. Ik ben goed in mijn vak. Ik ben geen kwaad mens en doe mijn best voor iedereen. Ook prive doe ik dat. Ik merk alleen dat het prive gezien niet altijd word gezien hoe erg ik mijn best doe. Mijn partner heeft last gehad van een depressie, en zegt zelf dat het nu beter gaat. Alleen ziet hij niet, hoe onredelijk hij soms kan zijn. Hij mij het gevoel geeft dat ik alles verkeerd doe. Hand in eigen boezem steken? Nee, dat kan hij maar slecht.

Ik doe heus niet alles perfect en maak ook fouten en reageer ook niet altijd goed, wie heeft dat nou niet? Maar het kan toch niet zo zijn dat ik altijd alles verkeerd doe? Of verkeerd interpreteer?

We hebben samen een enrom lastig jaar, anderhalf jaar achter de rug. Hij is zijn zaak verloren en werkeloos geraakt onder andere. Maar ik moest door, gelukkig natuurlijk. Maar fulltime werken, studie erbij, huishouden, man in de pu, puberende stiefzoon.. en zo nog veel meer. Mijn energie houd af en toe ook op. Hoeveel kan je dragen?

Mijn leven is uberhaubt aan veel uitdagingen en situaties onderhevig geweest, waar ik nog over zal schrijven. Maar soms denk ik wel: Is dit het? Is dit nou het leven waar je zo je best voor moet doen? Pffff.

Teleurstellingen, verdriet, gemiste kansen, verlies, dromen laten varen. I wonder... Klinkt misschien heel destructief en dat is niet zo bedoeld, maar soms zie ik het zo. En dan kan ik de mooie dingen niet meer als het beste en leukste zien. Omdat mijn gevoel dan alleen maar zegt: Kijk eens hoeveel ellende er is geweest.Meer dan mooie dingen. En dat is misschien wel een feit. Alleen, de toekomst kan die balans wel weer herstellen, dat weet ik ook.