Eigen huisje

Het wordt me zovaak gezegd. Vaak door dezelfde mensen, met dezelfde reden en onderbouwing waarom ik weg zal moeten. Of moeten, nee. Waarom het het beste zou zijn als ik vertrek. Weg ga naar een eigen veilige haven. Gewoon weg omdat één persoon hier in huis, van mijn gezin mij, totaal leeg zuigt wanneer hij thuis is. Hij laat mij op mijn tenen lopen, hij verandert mijn gedrag en ik ben niet anders dan alleen maar moe moe moe. Juist in vakanties wanneer ik tot rust moet komen, energie op moet doen voor de komende tijd, waarin mijn leeftijdsgenoten vrijheid ervaren, zie ik vaak op tegen de tijd thuis. En dat terwijl ik het thuis echt goed heb. Mijn ouders zijn lief, doen veel voor me. Eigenlijk is het een warm nest. De irritaties en rotopmerkingen daar gelaten. Alleen is er één rotte appel die het behoorlijk weet te verpesten. Telkens denkt hij verder te kunnen gaan en het gekker te kunnen krijgen. Nee, ik wil niet meer. Nee is mijn woord. blijf van me af en laat me los zijn woorden die vaak rondslingeren als hij bij mij in de buurt is.
Ondanks dat mijn ouders goed zijn, dit mijn huisje is met mijn eigen kleine kamertje als paleisje, als terugtrek plaats is weg gaan soms wel de oplossing. Of lijkt het de oplossing te zijn eigenlijk. Op dit moment is broerlief vaak alleen in de weekenden en vakanties thuis. Helaas worden zijn weekenden steeds langer. Waar ik tegenop zie is het feit dat hij volgend schooljaar weer in de buurt gaat stagelopen en daardoor weer thuis komt wonen. Ik heb in de week oplaaddagen nodig om vol te houden. Als hij weer thuis woont, zal dat niet gaan.

Ga weg daar, ga op jezelf. Je bent 18, je mag op jezelf, je kan op jezelf. Je bent oud en wijs genoeg. Ja.
Maar daarbij heb ik mijn paps knuffels nodig. Hoe debiel anderen dat misschien ook vinden, paps armen geven mij even veiligheid die ik mis als ik bang ben. Bang, boos en verdrietig loopt geregeld door elkaar heen. Het is moeilijk, maar wel de pijnlijke waarheid.

Nu lijkt er iets te gebeuren wat een ideale uitkomst lijkt te zijn. Mijn huisje. Het is van familie die er niet meer woont maar wel nog in het bezit is van familie. We zijn het aan het opknappen. Er wordt super veel schoongemaakt, geverfd en het wordt met de dag mooier.
'jouw huisje' werd er gezegd... Ik ben nog jong, maar god wat zou het een mooie oplossing zijn. Ik slaap er al geregeld. Alleen voor een nachtje. Misschien, heel misschien worden dit er wel meer.

Ik kan het gewoon niet meer volhouden dagelijks de strijd aan te gaan met iemand die zeer intelligent is maar niet begrijpt dat hij Van Me Af Moet Blijven.

Misschien wordt dit de oplossing; vluchten bij hem vandaan in een huis waar ik me veilig maar ontzettend eenzaam voel. Veel emoties en herinneringen liggen daar op geslagen, maar liefde ook. Wanneer ik daar ben, huil ik vrijwel altijd. Misschien dat het nodig is, ik lijk niet anders te kunnen. Het is oke.
En toch zie ik het nog steeds als een vlucht. Ik wil geen slachtoffer zijn die op de vlucht gaat, maar misschien dat ik het zo niet moet zien.

Het is allemaal nog heel onzeker maar dat ik komende week weer zal slapen staat vast. Zonder hem, want hij zal er nooit willen wonen. Prima, alleen maar beter.

... In het huis is een badkamer. Dat wat wij hier niet kennen. Niet een badkamer van dat soort. Als we dat gehad zouden hebben, had ik meerdere momenten kunnen overslaan in mijn verleden. Althans, dat hoop en denk ik. Tegelijkertijd weet ik dat ik het dan op andere plaatsen had moeten ontgelden.