eindelijk erkend

Ik ben een jonge meid en in het verleden heb ik gigantisch veel meegemaakt. De ergste dingen van aanranding, tot aan jaren lang gepest te zijn, tot aan reanimatie die fout ging, tot aan een buurman die ziek, tot aan de zelfmoord van een vriendin van mij. Er zijn zo ontzettend veel dingen gebeurd in de afgelopen 22 jaar dat ik leef.

ik ben een persoon die wilt mensen altijd helpen zo is mijn karakter. ik ben lief, behulpzaam en sta altijd voor iedereen klaar.
Maar met de dingen die ik meegemaakt heb, heb ik eigenlijk nooit een plek kunnen geven. ik heb altijd gedacht dat alles een plekje heeft gehad. Maar in werkelijkheid stapelde het zich op.

Tot een paar weken geleden. Ik was al een aantal keer naar een orthopeed geweest omdat mijn linkerbeen naar buiten staat en de binnenste kniebanden ontzettend veel pijn doen.
Dus na 2 keer geweest te zijn, zou er niks aan de hand zijn en ben ik weer fulltime gaan werken. Ik werk als zwemlesinstructrice, toezichthouder en in de horeca.
Op een nacht ging het met de buurman niet goed, en ik ben de eerste persoon die dan naar hem toe gaat omdat ik precies weet wat ik moet doen.
Het ging weer goed met hem, en ik ben toen door mijn knie gezakt en in zijn armen buiten westen geraakt. het heeft toen 3 uur geduurd voordat ik bij kwam. Hij heeft de volgende dag de huisarts gebeld en 2 dagen later hadden we een afspraak en een doorverwijzing naar de beste Orthopeed in de plaats Goes waar we allebei vlakbij wonen.
Ondertussen had ik me ziek gemeld op mijn werk en sliep ik bij de buurman omdat ik anders niet uit bed kon en naar de wc.

dit heeft ontzettend veel met me gedaan. Uiteindelijk zijn we naar de Orthopeed geweest en die heeft de diagnose gesteld dat mijn binnenste kniebanden van mijn linkerknie Chronisch overbelast zijn.

Dat heeft een enorme klap gegeven. want dat betekent dat ik de rest van mijn leven die chronische pijn in mijn knie blijf houden. Maar ook dat ik niet meer het werk kan doen wat ik zo ontzettend graag doe.

3 weken geleden is de buurman ineens gevallen. we appen altijd met elkaar en als ik app reageert hij meteen. we waren die avond nog koffie wezen drinken en waren net een kwartier weg. dus ik appte weltrusten en kreeg maar niks terug en mijn man waarmee ik getrouwd ben kreeg ook geen reactie. dus ik vertrouwde het niet. Ik ben toen naar zijn huis gelopen en zag hem daar languit op de grond liggen. dus ik ben met volle macht met de pijn in mijn knie naar hem toegerend. doeken gepakt enzovoort en heb hem overeind geholpen. Mijn man heeft hem op bed gelegd en ik ben bij hem blijven slapen.

nu een aantal weken verder ben ik arbeidsongeschikt verklaard tot de volgende afspraak met de keuringsarts. Maar ik zit aan de tramadol (dit is tegen de morfine aan) omdat ik zo veel pijn heb, ik heb ibuprofen poeder 600 milligram 3 keer per dag en nog eens paracetamol erbovenop.

Nu merkte ik de laatste dagen omdat mijn beste vriend/buurman ook een handicap heeft hebben we veel gemeen dus trekken we veel met elkaar op. Maar ik kan me bij hem niet bedonderen hij heeft precies door wanneer het me te veel wordt of wanneer er wat aan de hand is.

Vandaag heb ik de stap gezet om naar praktijkondersteunster te gaan in de praktijk waar mijn huisarts ook zit. De tramadol zal ik de rest van mijn leven moeten blijven slikken al is dit niet zeker maar de kans is wel heel groot.
ik heb vanmiddag in 1 uur tijd heel mijn levensverhaal op tafel gelegd, en zelfs het vrouwtje zei hoe kun je jaren zo leven en dag bij dag maar doorgaan en doen alsof alles goed gaat. Ze zei je hebt op zo een jonge leeftijd al zoveel meegemaakt het is niet gek dat je hulp wilt. Want alleen kun je het niet meer dragen.
Dus zij heeft me doorverwezen naar Emergis waarin ik in behandeling zal gaan om er mee leren om te gaan met de dingen van het verleden maar ook met mijn handicap.

Daar zal ik geholpen worden en zal antidepressiva krijgen. Want ik zit gewoon in depressie wat dus al jaren zo aan de gang is maar ik nu pas in zie.

Dit heb ik allemaal op 1 dag gedaan en aangemeld en gehoord. Ik kwam thuis bij mijn beste vriend en ik was doodop en ben in slaap gevallen. Maar ik zat er zo erg mee. Mijn familie zie ik van het weekend en wou ze dit vertellen. Maar het moest van mijn hart af dus heb ik voor alle vrienden die ik op facebook heb een bericht gemaakt en daarop geplaatst. Want ik werd gek van alle belletjes en appjes hoe het steeds gaat.

Nu is mijn familie boos op me dat ik ze niet persoonlijk heb verteld en het op facebook heb geplaatst en eerlijk gezegd doet het gigantisch veel pijn.

Want ik doe het voor me eigen ik wil hulp, ik wil een gelukkig leven leiden, ondanks mijn beperking leuke dingen doen, naar mijn beste vriend kunnen, met mijn man op vakantie. Maar zou ik niet niet naar emergis gaan dan zou ik binnen nu en een half jaar gewoon ergens dood gevonden worden. Dus het is al een hele grote stap. En het doet enorm veel pijn dat mijn familie die het dichtste bij me staan het niet begrijpen en boos zijn.

ik hier mijn belevingen bijhouden en het proces. zo kan ik eventueel andere mensen ook helpen

dus heb je vragen aan me stel ze gerust ik heb altijd bereid om je te helpen.