Elfia

"Doe gewoon mee!"
"Nee!"
"Ah alsjeblieft, het is leeeeuk"
"Neeeee, ik ga niet dansen! Echt niet!"

Ondanks mijn door ongemakkelijkheid veroorzaakte tegenzin, laat ik me uiteindelijk toch overreden. Omdat het koud is en we toch op anderen moeten wachten, krijg ik eerst een zogenoemde 'mantelknuffel': je staat achter me en slaat je armen, met mantel, om me heen. Ik grijns, kan daar nu al niet mee stoppen. Binnen no time heb ik de hofdans min of meer onder de knie. En, stiekem geef ik toe - eigenlijk is het best leuk!

"Als je elkaar aankijkt, blijf je dichter bij elkaar en hoef je minder te draaien"

Ik kijk omhoog, ietsjes want zo groot is het lengteverschil niet, en mijn blik vindt die van jou. Een voorzichtige glimlach verschijnt op mijn gezicht. Ik wil mijn lach onder controle houden want ik wil mijn blik niet hoeven afwenden en ik weet dat zoiets gebeurt wanneer ik meer ga lachen. Zo lang mogelijk houd ik hem aan. Waarom? Om te bewijzen dat ik het kan, dat er geen spanningen in de weg zitten? Hah, fout gedacht, want de atmosfeer verandert met de minuut en de spanningen bouwen zich alleen maar op. Gelukkig begint dan de muziek en kunnen we ons focussen op de dans, op het met je goede been beginnen en op de partnerruil en op het publiek dat we begonnen zijn te verzamelen. Het dansen is leuk en we trekken veel bekijks en hoewel het niets uit zou moeten maken, kijk ik toch uit naar 'onze' dansrondes. Het is fijn om samen te dansen. Het creëert een sfeer die ons onbekend is, een manier om luttele centimeters van elkaar te staan zonder dat het ongemakkelijk of ongepast is. In mijn achterhoofd sla ik op dat ik toch écht moet leren stijldansen.

Van de jig herinner ik me, gek genoeg, niet zoveel. Kleine fragmenten. Meer niet. Het gevoel van jouw hand, die warm en droog en zacht aanvoelt. Dij tegen dij, een blik die zoveel kan betekenen, een vluchtige kus op mijn hand omdat de man toch wel galant moet zijn. Het tempo, dat me zoveel energie geeft. Straal ik? Volgens mij wel.

De grijns op mijn gezicht, de snelheid waarmee ik ronddraai, het gevoel van mijn rok die om mijn benen zwiert. De manier waarop je me die draai laat maken en me vervolgens weer terugtrekt, zowat op je tenen. De verandering in de atmosfeer die dat teweegbrengt. Zie ik dat alleen of kan de hele wereld meegenieten? Niet dat me dat iets kan schelen, nu - het kriebelt, ik voel vlinders en ik heb me in tijden niet zo goed gevoeld als nu. Hier, nu, op dit moment, kan ik de hele wereld aan.


~ EFF Haarzuilens, zondag 26 april 2015