Brief aan mijn ex.

Vertel me eens, waarom zijn exen zo raar?

Jij zou het moeten weten, jij bent er tenslotte eentje. Ik weet dat dat mij ook een ex maakt, maar ik kan het niet over mezelf zeggen en als ik het had geweten, had ik die vraag allang beantwoord. Zou me een hoop kopzorgen schelen.

Waarom ben je ineens onder je steen vandaan? Iets met kerstgedachte, nieuwjaar, spijt van hoe dingen gelopen zijn? Je had al eerder gezegd dat je me niet haat, dat je geen wrok koestert, maar ik geloof je niet. Je haatte al je exen, of had in ieder geval geen goed woord voor ze over. Waarom zou ik anders zijn? Wat maakt mij anders dan een J. of een L.? Het laatste half jaar van onze relatie hadden we eigenlijk alleen maar ruzie. Ik ken jou, ik weet hoe je denkt, een hekel aan mij hebben zou een logische reactie zijn geweest. Ik snap niet waarom je dat niet hebt.

Ik weet niet wat je van me wil. Onze relatie is nu een goede acht maanden geleden uitgegaan en omdat ik voor mezelf koos, was ik een 'fucking whore'. Want natuurlijk dacht je er het ergste van, natuurlijk dacht je dat ik niet oprecht voor mezelf kon kiezen en dat er een ander in het spel moest zijn. Zelfs op dat moment moest ik nog opboksen tegen je wantrouwen. Mooie afsluiting na anderhalf jaar, heb je me ooit écht vertrouwd? En nu ben je ineens weer terug. Nu ineens wil je aandacht, blijf je vragen en porren. Ik heb sporadisch dingen laten vallen, maar daar heb ik spijt van. Dat had ik niet moeten zeggen, want schijnbaar is het een uitnodiging om zomaar mijn persoonlijke ruimte binnen te walsen en om aandacht te vragen, alsof ik niet ook mijn grenzen heb.

Is dit jouw equivalent van de dronken sms'jes, voicemailberichtjes, you name it, naar een ex? Na een half jaar aan komen zetten met een 'waarom niet?' als ik vraag waarom je mij in godsnaam op Kerstavond mee wil hebben naar de stad, wat drinken met jouw (en mijn oude) vriendengroep. Ik snap het niet. Ik snap oprecht niet waar dit ineens vandaan komt. Je geeft aan dat je niet tussen mij en de jongens wil komen. Oké, kan ik me in vinden. Ergens. Maar is dat na een half jaar niet een beetje…laat? Je zegt ook dat je me altijd als een goede vriendin hebt beschouwd en dat niet kwijt wil. Eh? Ben je je verstand kwijt? Hoe blijkt dat uit het 'fucking whore' en de blikken die ik kreeg van jouw vrienden die ooit ook de mijne waren? Hoe blijkt dat uit het me van Facebook af gooien, me uitschelden, van alle manieren waarop je me per direct uit je leven bande? Op geen enkele manier heb je de afgelopen maanden laten weten dat je het contact wilde herstellen. Is het gek dat ik dan mijn grenzen heb?

Hoe voorspelbaar maakt het mij als al jouw angsten uitgekomen zijn? Ik heb seks gehad met A. Ik heb gezoend met L. Dit is de eerste week sinds half november dat ik niet bij K. slaap - iedereen die jij een bedreiging vond, heeft het in zekere zin waargemaakt. Hoe ga je reageren als ik vertel over K.? Hoe ga je reageren als ik zeg dat er voor jou geen plaats is, door K.? De plek die je ooit had is vergeven, overgenomen door mensen die na jou kwamen. Door mensen die je als concurrentie zag, mensen die je niet kende en nu precies door degene aan wie je, in mijn vriendengroep, de grootste hekel had. Ik weet hoe jij denkt en ik weet dat dit voor jou heel goed een 'stab in the back' kan zijn. Dat je me hierdoor wél gaat haten, omdat ik na de break-up alles heb gedaan waar jij bang voor was. Niet bewust, niet als stab, het gebeurde gewoon. Maar dat krijg ik er waarschijnlijk niet in bij jou, want zo ben je niet.

Voorlopig houd ik je op afstand, voorlopig blijf ik terughoudend. Ik vind het oké als het contact langzaamaan weer een beetje wordt opgebouwd, maar dan wel op míjn eisen en míjn tempo. Niet dit gebanjer en gewals van nu. Voorlopig ga ik niet antwoorden als je me om tien over drie 's nachts berichtjes stuurt, dat je iemand nodig hebt om tegen te praten want niemand begrijpt hoe jij denkt. Voorlopig houd ik mijn problemen voor me, hoe veel je ook blijft porren en blijft pushen. Voorlopig ga ik uitzoeken of je in mijn leven past en zo ja, waar dan precies. Voorlopig ga ik een manier bedenken waarop ik je het beste over K. kan vertellen.

I don't care if Monday's blue
Tuesday's grey and Wednesday too
Thursday, I don't care about you
It's Friday, I'm in love

Monday you can fall apart
Tuesday, Wednesday break my heart
Thursday doesn't even start
It's Friday, I'm in love

Ooit hield ik van je. Maar ooit is niet meer nu.