Ik herinner mij de dagen dat ik ontbijtjes op bed kreeg..
Vanochtend stond ik mijn boterhammetje te smeren.
Vriendlief riep al twee uur dat hij ging douchen en lekkere broodjes zou gaan halen.
Maar hij zit inmiddels uitgebreid op het balkon.
Ik hoor een langzaam aanzwellend geluid van een blaasorkest uit de regionen van mijn maag komen.
Er zit niks anders op dan zelf voor mijn ontbijtje te zorgen.
"Er waren tijden dat jij dit voor me deed".
-"Nou. Meestal doe ik dat toch nog steeds?"
"Het gaat zo" ; ik geef met mijn hand een neerwaartse beweging aan".
-"Ik dacht dat jij geëmancipeerd was!"
"Ben ik ook. Zolang het mij uitkomt".
Mild als ik ben, reik ik hem ook een broodje paté aan.
Even later zie ik hem richting keuken lopen.
-"Ik schenk even koffie voor je in."
"Zo, wat spontaan!"
-"Ja inderdaad."
"Dit komt niet toevallig omdat ik je er net op aangesproken heb?"
-"Nee joh!"
Uiteindelijk wandelt hij de deur uit.
"Oja, de deur zat achter niet op slot. Ik dacht er vannacht aan, maar wilde je niet vragen om te gaan kijken.
-"Had ik zo voor je gedaan. Heel spontaan."
"Mja. Ik heb 't overwogen. Maar je sliep."