EMDR sessie 5

Mogelijke trigger, eigen keuze om verder te lezen.

Afgelopen week had ik een afspraak die eens 60 minuten zou duren i.p.v. drie kwartier. Dit omdat mijn week niet ging zoals het hoorde en ik tussendoor eens mailde naar mijn psychologe. Dit doe ik nooit en ze had door dat het wel echt even goed klaar was. Dinsdagavond was zwaar, erg zwaar en ik wist niet hoe er uit te komen. Uiteindelijk was het weer mijn sterke en opvangende vriendinnetje die me in het hier en nu hield en me goede vragen stelde. Ik heb hard gehuild en ben mijn bed in gedoken. Woensdags heb ik wonder bovenwonder een knop om weten te zetten en prima dagen weten te draaien tot ik bij mijn psychologe binnen stapte. Ik vertelde de ommekeer midden in de week en we hadden het erover dat het knap is hoe ik mijn zinnen kan verzetten. Of het knap is weet ik niet. Het gebeurt omdat ik vind dat ik verder moet en mijn omgeving het verdient om een waardig persoon om zich heen te hebben.
Ze vertelde een verhaal over een positieve en een negatieve schoenendoos die je kunt vullen. 'ik denk dat we er niet heel moeilijk over hoeven doen, jouw zelfbeeld is erg negatief' Dit is een punt dat ook behandeld gaat worden na mijn EMDR sessies. Ik zei haar dat ik niet weet of ik er geheel achter sta. Ik kan namelijk best reëel denken en zeggen dat ik dingen goed doe, dat ik mooie prestaties boek en een fijn persoon ben. Dat weet ik, maar voelen en ervaren is anders en daarom sla ik het positieve slecht op. Zij zegt dat dat komt omdat het in mijn hoofd vooral negatief werkt en ik dus enkel dat oppak en meeneem en al het moois langs me heen laat glijden, omdat ik er niets mee kan (haar woorden en mijn woorden gemengd).

We zouden deze sessie weer de EMDR oppakken en met een nieuw plaatje starten. Dit keer zou het de situatie zijn bij mijn opa en oma in huis waarbij mijn broer mij dwong in zijn deel van het bed te komen liggen met alle gevolgen van dien. De situatie omschrijvend voegde ik toe dat de matrassen erg strak apart opgemaakt waren, zodat we ons eigen plekje zouden hebben in het grote tweepersoonsbed. Naast dat bed stond een opklapbed waar mijn andere broer sliep. Dit laatste maakte niet uit. Als hij sliep, sliep hij. Nadat mijn opa en oma beneden waren, was het mijn broer die mij dwong bij hem te komen liggen. Me tussen de strakke lakens wurmend stokt het beeld en weet ik dat dat mijn plaatje wordt van nu. Hij trekt mijn kleren uit wat in de weg zit, de lakens worden losser getrokken en het standaard ritueel vind plaats; ik moet hem verwennen, hij wurmt zijn vingers in mijn ruwe deel om vervolgens zijn piemel bij me naar binnen te werken. Het vervolg kan twee kanten op gaan. Eén; klaar en naar mijn eigen kant om me daar zo strak mogelijk in de lakens te wikkelen met pyjama weer aan getrokken. Twee; verstijfd van pijn en wetend dat dit niet kan/mag de nacht doorbrengen op zijn kant en 's ochtends verzinnen dat we het koud hadden en dat ik daarom bij mijn broer lig. (kleren uit? ow we hadden gestoeid.. alles was me geleerd, ik had overal een antwoord op).

Het werd het plaatje van het moment waarop me tussen de dekens moest wurmen. Het kleine meisje, de dwingende ogen en de strakheid van de lakens en daardoor het duidelijke besef dat dit niet de bedoeling was maakten dit beeld zo ontzettend naar. Ik moest mijn ogen open doen en me op dit beeld concentreren. Het beeld dat op dit moment een 9 of 10 krijgt voor de naarheid van dit beeld. Vingers volgend van mijn therapeute om tussendoor af en toe te zeggen waar ik aan denk. Net als nu wist ik toen ook niet zo goed wat er op kwam, waar ik aan dacht. Wat ik ervoer waren steken in mijn borst en kramp in mijn buik. Ik zei 'ik hoor geschreeuw in mijn hoofd' - 'ik zie een marionetten poppetje die iets anders wil dan wat er met hem gebeurt' - 'ik merk dat ik bewust dingen van vandaag wil bedenken als de bus en trein om niet door te krijgen wat er in mijn hoofd op komt'.
Tussendoor was weer een moment om een cijfer te geven en helaas.. hij bleef erg hoog. Ik ademde erg oppervlakkig en beet op mijn onderlip. Ik wachtte lang met antwoorden. Zeker niet bewust, het kwam gewoon niet. 'ben je er nog?' hoorde ik en ik werd me bewust dat er op een antwoord gewacht werd. 'een negen denk ik'. De tweede ronden kreeg ik knallende koppijn en kostte het me ontzettend veel moeite om de vingers te blijven volgen. Mijn blik werd wazig en ik kon de steeds terugkerende vraag 'wat komt er in je op' eigenlijk alleen maar beantwoorden met 'weet ik niet' of 'geen idee..'
De naarheid zakte niet, het deed vooral veel pijn en ik bleef hangen in boosheid en verdriet. Oververmoeid was ik op het moment dat ze zei 'je mag je ontspannen, we stoppen ermee'. Rustig vouwde ik mijn benen uit elkaar en voelde dat mijn benen trilden en er stond kippenvel op mijn lijf.
Natuurlijk was ik er zelf bij en dus hup oppakken en weglachen. 'nu moet ik natuurlijk zeggen dat ik sterk was' zei ik voor ze me iets kon vragen. Ze keek me lachend aan en zei 'nee dat hoef je helemaal niet.' Ik gaf hem gelijk terug en zei 'ow nee, het moet iets positiefs zijn van het laatste half uur. ik vind het gemeen dat het altijd maar positief moet zijn' ze keek me aan en vroeg me wat de sterkste gedachten geweest was. Ik beantwoordde die met 'ik ben zo ontzettend klaar met de hele situatie zoals hij was en is'. Waarna we de sessie afsloten.