Emoties

Frustratie





Een lange werkdag. Heftige gebeurtenissen op mijn netvlies gebrand. Ik denk niet dat ik ooit in staat ben te vergeten hoe iemand voor mijn ogen lag leeg te bloeden. Ik denk niet dat ik ook zal vergeten hoe een dag van rennen, hectiek en chaos niet mocht baten. We hebben alles gedaan maar het mocht gewoon niet.

Ik kom thuis, vermoeid van het gevecht. De standaard fietsrit heeft mijn gedachten niet kunnen kalmeren. Mijn muziek staat zo hard dat ik er wel blijvend letsel aan over moet houden. Het houd maar niet op. Ik blijf maar denken. Maar op werk denk ik enkel over de patiënten, uitslagen en bloed. Als ik thuis kom en ik zoals vandaag mijn werk niet op werk kan laten, komt daar mijn persoonlijke emotionele belading nog eens bovenop. Waar ik sta in mijn leven, wat ik doe met mijn tijd, de mensen wie ik mis en Haat.

Enkel schrijven helpt me mijn benen op de grond te houden. Het stopt de kamer met draaien, het stopt de stemmen in mijn hoofd en de pijn in mijn hart. Ik schrijf dan ook enkel uit frustratie en ellende. In mijn schrift staat de letterlijke vertaling van mijn zorgen en mijn pijnen. Het is wie ik ben, word en ben geweest. Het is mijn enige uitweg van dit alles, en daarmee alles wat ik heb.

Na een dag als deze kan ik niet helder denken. De beelden flitsen door mijn hoofd terwijl mijn geest er een verhaal omheen maakt. Het blijft maar draaien en herhalen. Als een autist zit ik op mijn stoel aan het bureau heen en weer te wiegen met de tranen in mijn ogen. Ik wacht en ik wacht. Maar de woorden komen dit keer niet. Lang blijf ik wiegen. Veel blijf ik denken. Langzaam raak ik realisme kwijt. Alles wat ik nog zie zijn de beelden in mijn hoofd. Maar schrijven.... Schrijven lukt me niet.

Ik sta op en begin te ijsberen. Metallica schreeuwt in mijn oren terwijl ik uit frustratie mijn ogen sluit. Weer zie ik haar liggen. De klok tikt langzaam verder tot het uiteindelijk bedtijd is. Ik heb nog geen woord kunnen schrijven. Geen zin gemaakt.

Slapen lukt niet. Het is te druk in mijn hoofd. Ik zou zo graag willen schreeuwen, huilen en schelden. Maar in plaats daarvan lig ik roerloos in bed. Ik moet mijn ei kwijt. Ik moet mijn emoties luchten. Maar hoe?
Dan sta ik op, knip het licht aan en schuif alle spullen van mijn bureau. Met een zwarte stift in mijn handen ga ik op het bureau staan en begin ik op de muur te tekenen. Al snel is er geen stukje onbeschreven muur meer over in mijn kamer. Met opgetrokken benen zit ik in het midden voor me uit te staren. Maandenlang vechten, iedere "vriend" zien weg gaan, elke Liefde verloren. Elk gevecht gestreden. Sommige gewonnen maar deze verloren.

Na maanden van vechten heb ik verloren. Ik ben doorgedraaid.


-VLH