Emotionele Intelligentie

Het enige gevecht dat ik ken en ooit gevoerd heb is logica tegen gevoel. Bij elke keuze altijd de voor en nadelen afwegen. Het gevoel moet worden onderdrukt als de logica anders verteld. Zo heb ik een tijd gelooft dat ik geen gevoel kende. Dat alles logisch was. Maar het leven is net zo logisch als eerlijk. Niet.

Plannen heb ik lang geleden al op gegeven. Er gebeurt zo veel waar ik geen invloed op heb. Zo heb ik mijn leven los gelaten, in de handen van de wereld gelegd. Ik ben er niet op vooruit gegaan. Slechter ben ik er ook niet van geworden. Ik heb sindsdien simpelweg moeten leren. Veel moeten leren. Ik leer niet van andermans kennis. Ik leer door op mijn bek te gaan en weer op te staan. Zo ben ik de laatste tijd veel gevallen. Door mezelf, door anderen, door de wereld. Maar altijd was mijn gids de logica.

Het was logisch te gaan. Het was logisch te blijven. Het was logisch te gaan werken, logisch te meeten, vergeten en weer los te laten. Het was logisch om me af te zonderen van haar, hen en de rest. Het is nu logisch om me af te vragen of ik er juist aan heb gedaan. Helemaal omdat ik nu weet welke emotie dit me geeft. En vooral hoe intens ik dit voel.

Als ik nu naar mijn gevoel zou kunnen luisteren zou ik hier niet zitten. Dan had ik tegen beter weten in gevochten. Voor haar, voor hen en voor de wereld. Als ik naar mijn gevoel zou kunnen horen had ik kunnen huilen om het verdriet dat daar ergens nog zit. Als ik mijn gevoel zou begrijpen had misschien iets meer dan enkel werk in mijn leven. Misschien dat ik dan ergens ook gelukkig zou mogen zijn.

Stel dat ik ooit zo ver zou komen. Om te redeneren vanuit mijn gevoel in plaats van mijn logica. Zou je op me wachten? Zou je jezelf bewijzen en voor me vechten tot ik eindelijk zo ver ben? Want logischer wijs twijfel ik of ik nog wel kan voelen. Of ik nog wel wil voelen. Of ik nog wel kan houden van......


Stel dat ik ooit logica los zou kunnen laten, zou ik dan meer voelen dan eenzaamheid?


-VLH