en plots was ik

triest, het gevoel dat je zo kan beschrijven, was het een uur of 7 ofzo
en triest het gevoel in me, wilde huilen maar wist niet waarom,
of wel, maar kan ik het niet beschrijven is het slechts een gevoel,
als je al zo over gevoel mag praten

triest en dat duurde zo lang,
de bas klonk triest en treurig

het gebroken zijn in een emotie,
triest als tranen van een kind
verlaten alleen, radeloos met de opties van het leven
en de enige optie die het wil
is de gene waar het zo onmogelijk lijkt.

even voelde ik me zo
even noem het een uur of anderhalf
even, en even is zo slecht nog niet
maar als ik het kon zien raken grip er op kon krijgen
dan kon ik er wat mee

sip,
dat is de staat nu
sip, niet triest meer, sip, als in de treurigheid is over maar de down ervan nog niet
de lach wil niet door zetten als die er al is, zwak als het is
en sip als in, misschien wil ik nog wel even treurig zijn
nog even triest en tranen
maar sip van "het is goed zo met de treurigheid" zo zegt het lichaam

de onmacht iets te kunnen doen
want alles lijkt fout te zijn
alle opties die ik zie, geen lijkt de juiste
er is blijkbaar geen juiste
en niets doen, dat is niet dat wat ik zoek
ook niets doen lijkt niet goed te zijn

verloren in de opties van het leven
en ergens aan toe willen geven dat niet zou moeten
zo de leegte in duiken en niet terug komen tot
tot ik tevreden ben, wetende dat ik mijn tevredenheid niet vind in de leegte
niet deze leegte
want eigelijk is ie niet leeg genoeg.

ik zou willen dat ik er grip op had
maar wil niet praten en ontdekken
niet horen wat andere zeggen
ik wil niet.
en toch, als er een optie is,
dan zou dat de juiste zijn, maar nu Niet
ik wil niet.

kon ik maar weg vliegen
weg
weg van hier van nu en dit alles
weg van de mogelijkheden

maar in deze staat is het vliegen zo moeilijk
net als lopen is voor een boom
of vliegen voor een steen.
verstard in deze positie
deze net niet leegte

weg van hier
dit huis
deze kooi die zo benauwend is
deze omgeving die ik wel gezien heb
weg van dit alles wat me doet herinneren
en weg
maar weg kom ik niet
want alles herinnert
al zou ik een trein in timboektoe nemen
t blijft een fucking trein
al kijk ik naar de wolken
t blijven wolken hoe anders ze mogen zijn
hoe ver ook van dit vandaan,
t blijven wolken die mij blijven vertellen
wat ik niet wil herinneren

kan niet staren naar de sterren,
want de sterren staren mij aan
en weg onder de grond lukt niet
want op deze aarde zijn de herinneringen gebouwd

is er geen plek die veilig is
geen plek leeg van herinnering ?

is dit de triest heid die ik voel
de sipheid van het vast zitten
nog die kleine link die niet wil breken ?
bang om te breken
omdat het altijd zo vertrouwd was

als een bom die niet wil ontploffen
of een vogel die niet wil vliegen
een ei dat niet uitkomt
of als een lam dat geslacht wordt

de onmogelijkheid
van de opties

en wat graag zou ik
zou ik die opties willen zien
die wel bevallen.

maar nu ff niet.