** Floyd en de pindakaaspot..

Normaal gesproken deel ik niet zoveel patiënteninformatie, maar nu is het mijn eigen hond dus mag het en kan het.

Dinsdag was de eerste dag in tijden dat ik weer écht een beetje vrij was. Ik had een stuk gerend, was naar de supermarkt geweest en naar de dierenspeciaalzaak om zooi te halen voor onze vakantie naar Zwitserland. Vriend kwam precies op hetzelfde moment thuis aan en daar troffen we de honden, met de staartjes driftig kwispelend tussen de benen, in een chaos van pindakaas en glas. Ondanks mijn opruimactie van de ochtend had ik de pindakaaspot over het hoofd gezien. Die had nog op het aanrecht gestaan en Floyd (het is altijd Floyd) had hem van het aanrecht gestoten om vervolgens zo veel mogelijk pindakaas te eten. Ik heb de honden naar de slaapkamer gestuurd en ze eerst een van buiten bekeken. Geen bloed. Ook niet in de bekjes. Toen heb ik Daan naar de mediamarkt gestuurd om een keukenweegschaal te halen en ben ik weer naar de supermarkt gegaan om precies zo'n pindakaaspot te halen. We hebben alle stukjes glas afgespoeld, en het gewicht van het glas vergeleken met het gewicht van de nieuwe pindakaaspot minus de grammen e. 30 gram miste we.

Hoe kon ik nou zo stom zijn om de pindakaaspot te laten staan? Ik had nota bene de week ervoor een hond bij chirurgie gezien die óók de pindakaaspot van het aanrecht had gestoten en alles had opgegeten, inclusief pot. Ik heb mijn moeder gebeld, en ben toen halsoverkop in de auto gestapt naar Drenthe. Foto's gemaakt, en jawel hoor. 3 stukjes glas. In zijn maag nog, gelukkig. Met trillende handjes heb ik geprobeerd een braunule in zijn ader te stoppen, maar dat lukte me niet eens meer. Mijn moeder heeft de braunule er toen maar in gezet, we hebben hem in slaap gebracht, geïntubeerd, aan het gas gehangen en ze heeft hem open gesneden. Samen hebben we met een steriele lepel die hele maag staan leegscheppen. Een hele zure pindakaas lucht kwam er vanaf. Pas toen we bijna alles eruit hadden, kwamen we de stukjes glas tegen. Halverwege de operatie kon ik weer een beetje ademhalen en grapjes maken. Hij deed het hartstikke goed, de anesthesie ging goed, en ik vertrouw mijn moeders chirurgische vaardigheden ook mijn eigen leven toe. Ik heb zelfs zelf een stukje subcutis dichtgehecht.

Het duurde wel even voordat hij weer wakker werd. Het had ook wel even geduurd, en we hadden hem zelfs nog propofol bijgegeven. We hebben hem nog even in de opname gelegd, en zijn zelf in het appartement onder de praktijk in bed gaan liggen, maar toen ging hij joelen. Dus ik heb hem naar beneden getild en naast me op de grond neergelegd. Hij heeft even gelegen, maar werd daarna oncomfortabel en heeft toen het grootste gedeelte van de nacht gestaan.

De dag die volgde was echt dramatisch. Hij was stoned van de buprecare (soort morfine achtige vloeistof) en wilde écht niet liggen. Hij bleef ijsberen en regurgiteren. Ik ben zelfs nog een keer met hem naar de praktijk gegaan om extra foto's te maken om er zeker van te zijn dat hij nu niet een overvulde maag had. In de avond heb ik hem toch gedwongen te gaan liggen. En toen is hij eindelijk in slaap gevallen.

Sinds gisteren is hij weer een beetje meer zichzelf. Hij tilt zijn poot op voor een plasje, wil weer eten en knuffelen, huppelt vrolijk mee voor een kleine wandeling.

Wat ben ik me dood geschrokken zeg. En wat heb ik me vergist in de zorg voor een hond na de operatie. Dat is wel iets wat ik vanaf nu veel meer mee ga nemen in mijn verhaal naar eigenaren toe. Het is echt heel erg als het je eigen hond is.

Vanavond neem ik mijn moeder mee uit eten voor de fantastische zorg die ze heeft geleverd en voor het aanhoren van mijn eindeloze zorgen over zijn herstel. Zondag rijden we naar Zwitserland en zoals het er nu uit ziet, kan hij gewoon mee.