Engel

Ken je dat? Zo'n moment dat je even helemaal op de bodem van je bestaan zit? Dat je even het licht niet meer ziet, omdat er iets is wat zwaar op je schouders drukt en dat er dan iets of iemand je pad kruist die je even optilt uit die narigheid? Ik wel.

Mijn zus lag in het ziekenhuis. Het was inmiddels duidelijk dat ze niet lang meer te leven had. Ze lag nog op zaal omdat ze niet alleen wilde liggen. Ik zat naast haar op het bed. Samen keken we wat naar de tv. We spraken niet zoveel. Wat moet je zeggen? Wat kún je zeggen?
De verpleegsters kwamen haar bloeddruk en temperatuur meten. Ze had koorts.
'Als dit straks nog zo is, moet ik de arts bellen.'
Mijn zus trok haar schouders op. Ik begreep 't gebaar. Wat had het nog voor zin om zich daar druk om te maken.
Ik echter ging met een hoofd en hart vol extra zorg op weg naar de uitgang van het ziekenhuis. Bang en verdrietig. Vooral voor haar.
En een beetje voor mezelf.

1 van de familieleden van de zaalgenoten schoot me aan toen ik de gang inliep.
'Het gaat niet zo best met uw moeder hè (Ze was 11 jaar ouder dan ik).
Even was ik verbaasd door zoveel gebrek aan tact. Ook al kon deze vraag ook een daad van medeleven zijn.
'Och. Het gaat wel'.
Ik weet niet waarom ik dat zei. Uit een soort verdediging voor mijn zus. Of omdat ik dat mezelf toch nog wijs probeerde te maken.
'O. Dan heb ik me zeker vergist.'
Enigszins gegeneerd draaide de meneer zich om en wandelde weg.

Eenzaam liep ik door. Mijn hart kon niet meer dieper zakken. Die zat ergens onder in m'n schoenen. Hoe moest zij zich dan wel niet voelen..?
Ik vond het moeilijk om de lift in te stappen en weg te gaan. En tegelijkertijd wilde ik weghollen en niet meer achterom kijken.
Niet weten hoe het verder zou gaan.

Ik drukte op de knop. Op dat moment hoorde ik een stem achter mij :"Mevrouw!"
Ik draaide me om en zag een klein oud dametje op een bankje in de hoek zitten.
Zo één met rode appelwangetjes en wijsheid en liefde in de oude ogen.
-"Ja?"
"Wat heeft u een práchtig haar."
En het klinkt vast raar, maar die paar simpele woorden tilde me op uit die put waar ik zat.
Ik glimlachte naar haar.
"Dank u wel."
Ze kon niet weten wat dat ene zinnetje voor me deed.
En zelfs nu nog, op dit moment, vraag ik me af; was deze dame daar bij toeval, of was ze daar door iets of iemand op mijn pad gezet?
Hoe dan ook ; dank nogmaals, lieve engel.