ergenissen
De ergenissen lopen hoog op hier. Ik kan niet wachten totdat ik het huis uit ben.
De irritatie aan mijn zusje wordt soms echt ondragelijk, het huis ontvluchten is de enige optie.
De ergenissen aan mijn moeder breiden zich ook uit, en de omgang van mijn ouders met elkaar en mijn zusje is ook een irritatie punt.
Ik erger me aan zinnetjes, aan grapjes, aan de grenzen die aan mijn leven worden gesteld door hun.
Ik wil op mezelf wonen.
Ik wil weer wat afstand. Alleen de gezelligheid meemaken en niet deze constante stroom van irrities.
Mijn zusje wordt steeds moeilijker om mee samen te wonen. Met de dag is ze meer egocentrisch, en als ze dan zegt dat ze ongelukkig is ergert dat me mateloos. Wat naar mijn idee wel aangeeft dat dit niet goed is. Meestal zou ik geinteresseert zijn, bezorgt, maar nu...Ik erger me gewoonweg dat zij zich kut voelt en dat ze er geen flikker tegen doet.
De grapjes die mijn moeder kan maken zijn ook uitgekauwt. Ik ken ze en vind ze niet grappig. Elke keer wanneer zij mij weer eens verteld dat ik voorzichtig moet doen, dat ik niet zus of zo mag doen, dat ik op moet houden met aan mijn haar te plukken etc. irriteerd het me meer.
Ik wil een eigen plek, zelf kunnen bepalen hoe en wat. En vooral weg van mijn nukkige zusje. Zoek hulp of zeur niet in plaats van jezelf nu ongelukkig lopen maken. Jezelf aanpraten dat je je kut voelt.
Er zijn vast zat mensen die vinden dat ik nu te hard ben. Dat ik de verschrikkelijk boze zus uithang en dat ik slecht ben. Maar misschien moet je zelf dan eens proberen samen te wonen met iemand die zich constant kut voelt maar weigerd hulp te zoeken. Ik kan er in ieder geval slecht tegen. Ik wil kunnen helpen of ik wil dat je normaal doet. Laat mij niet zo hulpeloos buiten staan.
Ik wil dat je gelukkig bent, maar doe er dan godverdomme wat voor.
Ik ben het niet eens met de manier waarmee mijn ouders haar benaderen. Ik vind dat het uit de hand loopt en dat ze zeker weten gedwongen naar de psycholoog. Ik heb een vroegere vriendin benaderd die zelf bij een psycholoog loopt en haar heer prettig vond. Misschien werkt dat...
Ik weet het niet meer! Ik erger me kapot en vervolgens vind ik mezelf een kutwijf omdat ik me zo erger aan haar. Maar goed, ik ben ook maar een mens
met ergenissen dus
De irritatie aan mijn zusje wordt soms echt ondragelijk, het huis ontvluchten is de enige optie.
De ergenissen aan mijn moeder breiden zich ook uit, en de omgang van mijn ouders met elkaar en mijn zusje is ook een irritatie punt.
Ik erger me aan zinnetjes, aan grapjes, aan de grenzen die aan mijn leven worden gesteld door hun.
Ik wil op mezelf wonen.
Ik wil weer wat afstand. Alleen de gezelligheid meemaken en niet deze constante stroom van irrities.
Mijn zusje wordt steeds moeilijker om mee samen te wonen. Met de dag is ze meer egocentrisch, en als ze dan zegt dat ze ongelukkig is ergert dat me mateloos. Wat naar mijn idee wel aangeeft dat dit niet goed is. Meestal zou ik geinteresseert zijn, bezorgt, maar nu...Ik erger me gewoonweg dat zij zich kut voelt en dat ze er geen flikker tegen doet.
De grapjes die mijn moeder kan maken zijn ook uitgekauwt. Ik ken ze en vind ze niet grappig. Elke keer wanneer zij mij weer eens verteld dat ik voorzichtig moet doen, dat ik niet zus of zo mag doen, dat ik op moet houden met aan mijn haar te plukken etc. irriteerd het me meer.
Ik wil een eigen plek, zelf kunnen bepalen hoe en wat. En vooral weg van mijn nukkige zusje. Zoek hulp of zeur niet in plaats van jezelf nu ongelukkig lopen maken. Jezelf aanpraten dat je je kut voelt.
Er zijn vast zat mensen die vinden dat ik nu te hard ben. Dat ik de verschrikkelijk boze zus uithang en dat ik slecht ben. Maar misschien moet je zelf dan eens proberen samen te wonen met iemand die zich constant kut voelt maar weigerd hulp te zoeken. Ik kan er in ieder geval slecht tegen. Ik wil kunnen helpen of ik wil dat je normaal doet. Laat mij niet zo hulpeloos buiten staan.
Ik wil dat je gelukkig bent, maar doe er dan godverdomme wat voor.
Ik ben het niet eens met de manier waarmee mijn ouders haar benaderen. Ik vind dat het uit de hand loopt en dat ze zeker weten gedwongen naar de psycholoog. Ik heb een vroegere vriendin benaderd die zelf bij een psycholoog loopt en haar heer prettig vond. Misschien werkt dat...
Ik weet het niet meer! Ik erger me kapot en vervolgens vind ik mezelf een kutwijf omdat ik me zo erger aan haar. Maar goed, ik ben ook maar een mens
met ergenissen dus
09 apr 2007
- meld ongepast verhaal
-
Lezer
maandag 09 april 2007 19:14
Lijkt me erg moeilijk, als ik het zo lees, heel veel sterkte!!:knuf: 
-
eeytje
dinsdag 10 april 2007 12:34
Ik vind helemaal niet dat je een kutwijf bent. Wat betreft je zusje heb je gelijk, alleen sommige mensen zijn niet zo goed in zichzelf helpen. En sommige mensen willen graag ongelukkig zijn (althans, ze willen graag geloven dat er niets aan te doen is). Zou het niet de puberteit kunnen zijn?
Jij bent een erg sterk persoon en jij kunt jezelf wél helpen, of je laten helpen. Van je zusje kun je niet direct hetzelfde verwachten... ik denk ook wel dat het slim is als ze eens zou praten met een psycholoog, maar om dat te bereiken zul je toch je ouders nodig hebben vrees ik...
Log in om een reactie te plaatsen.
- O 18 sep 2008 Ns spant samen met chocoladekoeken ( 2 )
- O 15 sep 2008 Artsen en ouders ( 6 )
- O 12 sep 2008 verdoemde dag ( 2 )
- O 11 sep 2008 in mijn volgende leven ( 10 )
- O 07 sep 2008 Penisvergroting en fistfucking ( 6 )
- O 31 aug 2008 Met zusje aan de alcohol ( 2 )
- O 01 aug 2008 Controlfreak tot het bittere eind ( 3 )
- O 26 jul 2008 Het contrast bij onweer ( 4 )
- O 25 jul 2008 Een kamer! ( 7 )
- O 22 jul 2008 Doe wat!! ( 1 )
- O 20 jul 2008 New York deel 2 ( 3 )
- O 19 jul 2008 New York deel 1 ( 6 )
- O 30 jun 2008 Boekentips? ( 14 )
- O 23 jun 2008 Ziekenhuis consult ( 5 )
- O 23 jun 2008 Hey Jude