Ik vond de kern van de twijfel, op het eerste aanzien, mezelf.
Tot ik op een gegeven moment toch wel inzag dat ik dat niet ben.
Ik weet dat ik niet de heiligste ben, nee, dat zeker niet...maar ik ben geen twijfel.
Ik ben Jessica, de sadistische, negatieve kinderbijlesgever.
Maar ik ben ook blij dat ik dat ben, anders zou ik mezelf niet zijn.
Ik vind het leuk, zo'n negatieve instelling en droge, sarcastische humor te hebben.
Want zeg nou zelf, als ik dat niet was, wie zou mijn taak dan overnemen?
En toch, ook al ben ik zo'n sadist, vind ik het leuk om kleine brugpiepertjes uit te leggen wat een Hypotenusa is, ze eventjes helpen met hun grammaticale fouten en toch mijn reputatie als 'de grote bullebak' te behouden.
En nu ik hier it en denk aan hoeveel kinderen het slechter hebben dan ik, voel en zie ik dat ik niks heb om over te klagen.
Ik heb een huis, ik heb kleren, ik heb eten...
En bovenal : Ik heb familie en vrienden, iets, wat heel veel kinderen in de wereld, niet hebben.
Waarom klaag ik dan?
Omdat ik het zo slecht heb?
Omdat ik het tè goed heb?
Nee.. ik klaag omdat ik in het middelpunt van de aandacht wil staan, omdat ik wil voelen dat er iemand is die naar mij luistert, even de tijd neemt om in zich op te nemen hoe '
slecht' mijn leven wel niet is.
Shit, wat voel ik me een slecht mens...
Ik maak misbruik van iets waar ik geen misbruik van hoor te maken!
Ik heb gezondigd en ben gereinigdIk voel me toch wel een stuk beter..
Ik voel me ook een stuk filosofischer, vrijer, poëtischer...
Ik maal om de zin van het leven, de zin van het 'bestaan' van de mensheid op zich.
Ik lees literatuur, wat ik normaal nooit zou doen
en nog nooit heb gedaan, tot aan nu.
En toch mis ik iets..
Ik mis iemand waarmee ik echt zou kunnen praten, echt de zin van het leven mee zou kunnen bespreken..
Iemand die zich aanmeldt ^^ ??Oehh wat fijn om weer eens een keer in de zoveel tijd m'n hart te kunnen luchten!
xx