even mn ei kwijt

Tja en dan ben je ineens terug op een site waar ik vorig jaar nog goed mijn ei kwijt kon.
Ik heb het schrijven lang niet 'nodig' gehad maar nu moet ik voor mijn gevoel toch weer dingen kwijt ofzo.
Mijn omgeving denkt dat het gewoon goed met me gaat.
Dat ik gewoon mn leven leef, niets bijzonders.

Ondertussen voel ik me slechter dan ooit.
Ik zit echt vreselijk in de knoop met mezelf.
Ik voel me rot om dingen die gebeurd zijn en ik voel me rot.... ja waarom eigenlijk.
Ergens vind ik namelijk dat ik mezelf niet zo mag voelen.
Ik ben gezond, heb een baan en een huis dus waarom kan ik dan niet een beetje blij en gelukkig zijn.

Het onrustige gevoel knaagt vreselijk aan me.
Ergens roept er iets in mij ik wil niet meer maar ik ben nuchter genoeg om niets geks te doen.
Al zou ik t niet erg vinden als er ineens een vrachtwagen tegen me aan zo rijden.
Bij een spoorweg schieten de gedachtes wel door me heen maar zegt gelukkig een ander stemmetje doe eens niet zo raar. Ook dit gaat over.

Toch vind ik het erg moeilijk en lig ik snachts te piekeren en ben ik onrustig.
Ik heb een constante druk op mn borst en ik ben gewoon echt niet gelukkig.
Een paar keer heb ik getwijfeld om naar een huisarts te gaan maar ja wat kan die doen.
Aan de medicijnen wil ik niet. Het is iets waar ik gewoon weer doorheen moet denk.

Zo teruglezend is dit een vrij onsamenhangend verhaal maar ik snap het en ik moet het denk gewoon even kwijt op 'papier'.

22 dec 2015 - meld ongepast verhaal

Justme86, vrouw, 9 jaar

Gewoon ik dinsdag 22 december 2015 20:55
Ik heb het afgelopen jaar ook heel vaak gedacht 'ik zou het niet erg vinden als ik zou verongelukken' (zit ook niet lekker in mijn vel), totdat ik een maand geleden ternauwernood aan een zwaar verkeersongeval ontsnapte. Een directe collega van mij waarmee ik samen de weg overstak, werd nog geen meter voor mij, recht voor mijn ogen geraakt door een bestelbus, raakte levensgevaarlijk gewond en ligt sindsdien in coma in het ziekenhuis met zwaar hersenletsel. Het kan maanden duren voor ze ontwaakt.

Het verdriet van haar directe familie maak ik nu van dichtbij mee en is zo onbeschrijflijk intens dat ik me al een maand schuldig voel over de gedachten die ik afgelopen jaar zoal heb gehad.

Pas op met wat je wenst.

Ik probeer je gevoel niet te bagatelliseren want dat je je zo voelt is klote. Maar een ongeluk of de dood is niet de uitkomst, echt niet. Gelukkig weet je dat zelf ook.

Heb je vrienden waarmee je erover kan praten? Ik denk dat het belangrijk is dat je er niet alleen mee rondloopt.

Sterkte!
Gewoon ik dinsdag 22 december 2015 20:57
Oh en waarom niet naar de huisarts? Hulp betekent niet automatisch 'aan de medicijnen moeten'. Er zijn legio andere mogelijkheden en je hebt daar zelf natuurlijk een stem in als jij geen medicijnen wil, dan gebeurt dat ook niet.
Liesa dinsdag 22 december 2015 21:16
Wat GI zegt. Huisarts betekend heus niet meteen pillen. Integendeel.. men wil liever niet dat je aan de pillen gaat. Het kán ondersteunen in sommige gevallen. Maar er is niks vanzelfsprekends aan!

Je kunt altijd kijken of het wat is. Als het niks is kun je hewoon stoppen!
Gwennn woensdag 23 december 2015 19:43
Ik herken de gevoelens van onrust en ondanks alles te hebben niet echt gelukkig te zijn. Pb me gerust!

O 28 mrt 2021 Wat ik jou wil zeggen maar ik niet kan ( 4 )
O 27 dec 2019 Slapeloze nachten. ( 13 )
O 26 nov 2019 En nu is ook t gescharrel klaar ( 6 )
O 23 nov 2019 Het is over/gescharrel ( 2 )
O 02 aug 2019 Compleet in de war ( 1 )
O 01 feb 2017 Update ( 3 )
O 24 jul 2016 hoe doen mensen dat toch ( 10 )
O 14 mrt 2016 Aan de mannen van Md. ( 7 )
O 04 jan 2016 loslaten ( 1 )
O 02 jan 2016 nieuwe ronde, nieuwe kansen ( 2 )
O 22 dec 2015 even mn ei kwijt ( 4 )

vorige volgende