Even niet

Ik klapte mijn laptop open om te schrijven. Omdat ik merkte dat me wat dwars zat. Eerst even een muziekje aanzetten, dat is wel fijn. En ah, daar zijn de tranen. En de pijn. Hehe, eindelijk.

Geen idee wat ik moet schrijven, zoveel gedachten, zo snel tegelijk. Zoveel gevoel, zoveel pijn. Ik voel me eenzaam en alleen, wanneer ik in elkaar gekrompen stil schreeuw van de pijn, terwijl de tranen een wedstrijd houden wie het snelst is. In een flits zie ik een kale mama voor me. Gister zaten we plotseling bij de kapper, ik was op de sportschool toen papa belde: "haar haar valt nu heel snel uit, we gaan nu naar de kapper, als je erbij wilt zijn moet je nu komen." Ik heb m'n longen uit m'n lijf gefietst, maar ik was er. Op tijd. Haar haar ging eraf, ze kreeg een pruik die speciaal voor haar geknipt werd. Ze kreeg gister haar tweede chemo. Ze is bleek, kaal en zielig. En kussen mag ik haar niet, door de chemo. Ik heb de laatste tijd zo'n zin in een dagje stad met haar, maar dat kan ze helemaal niet aan. Ze is veel te gauw moe. Ik mis haar. En dat zinnetje zorgt weer voor een stortvloed aan tranen. En ook voor een openbaring, want dat is het: ik mis haar. Tijdens het gedoe met papa, betrapte mama mij soms als ik aan het huilen was en dan kwam ze bij me, trok ze me tegen zich aan en huilden we samen. Zij is de enige bij wie ik kan huilen. Ik huil nooit waar iemand bij is, dat kan ik gewoon niet. Behalve bij mama. Maar dat kan nu ook niet meer. Er is weer een blokkade in mij, de automatische "sterke" piloot die zich groot houdt en de sfeer goed houd. Mama mag nu bij mij uithuilen en ik troost haar, terwijl ik haar stevig vasthoud. Het is niet dat ik niet wil huilen perse, het lukt gewoon niet. Zelfs niet als ik alleen ben. Tot nu toe. Eindelijk weer eens. Na een tijd moe en onrustig te zijn.

"En wat heb je aan "sterk" zijn, als je daardoor eenzaam wordt?" Dat ging onder andere door me heen tijdens de pijn, het huilen. Die gedachte, gepaard met het bijbehorende eenzame gevoel. Enig, dat iedereen zegt dat ik 't zo goed doe, dat ik sterk ben. Hoezo ben ik sterk? Ik leef gewoon met de situatie, zoals je wel moet. Wat kan ik anders doen? Dat is niet sterk, dat is gewoon leven. En what the fuck doe ik 't goed als ik niet eens normaal m'n gevoel kan uiten? Als ik zelf niet eens doorheb wat m'n gevoel is? Als ik die fucking nuchterheid zelfs aan mezelf verkoop als waarheid? Als ik door al dat gebrek aan emotie tonen mezelf verwijder van iedereen.. Waardoor ik alleen maar kan huilen als ik alleen in het donker in m'n bed lig, met muziek op. Als ik alleen emotie kan voelen door anderen: muziek, film etc. Wat is daar in vredesnaam goed aan?! Ik zie 't niet.. Het enige goede is dat ik er anderen niet mee belast, maar aangezien ik aan 't leren ben dat ik er zelf ook mag zijn, zie ik zelfs daar niet al het voordeel van. Want ik word niet goed van mezelf. Ik verneuk alles. De tijd gaat snel, ik wil zoveel doen maar voor ik 't doorheb is de tijd alweer voorbij en heb ik nog niks gedaan van al die doelen. School? Goed voornemen, niks aan gedaan. Huishouden? Ha, goeie.. Altijd mooie praatjes, mooie voornemens, mooie beloftes. Maar waar blijft de uitvoering? Nee, dat gebeurt niet. Het blijft bij die fucking mooie woordjes, maar actie, ho maar. Fucking hell, word er gek van! En niet alleen naar mezelf toe, ook naar anderen. Altijd vol overtuiging iets beloven, iets afspreken en ja, ik sta er dan ook echt achter en ik wil het ook. Maar voor ik het doorheb is de tijd voorbij en is 't niet gebeurd. Heb ik er verdomme serieus ECHT niet aan gedacht. En ja, dat kan 1 keertje gebeuren, maar bij mij gebeurt 't verdomme elke keer weer. Leuk voor je vriendschappen. Leuk voor al die mensen die nog ergens iets in je zien. Echt goed man, ga lekker zo door.

Soms is het leven zo vertiefd kut. Daar word je niet goed van. En ik ben positief ingesteld, dus mijn positieve kant komt straks heus wel weer naar boven, maar op dit moment kan alles echt de tyfus krijgen. Ik kan verdomme zelfs niet eens meer normaal schrijven. De laatste tijd betrap ik mezelf erop dat ik niet meer weet wanneer ik iets met een d of een t of dt schrijf. Nou, taal was altijd mijn sterkte kant en ik heb daar nooit problemen mee gehad. Het gaat te ver, het is gewoon iets wat ik dan merk en wat me verdomme onwijs frustreert. Ik kan het gewoon even niet meer hebben. Mijn positieve kant heeft me verlaten en ik heb onwijs veel behoefte aan een arm om me heen, een andere positieve stem. Ik heb behoefte aan mama naast me. Een gezonde mama, waarbij ik uit kan huilen terwijl ik m'n gezicht begraaf onder haar oksel. Niet de zieke kale mama die moe is.

Toch bijzonder, hoe ik de hele tijd in m'n eigen nuchterheid heb geloofd en me voelde alsof er niks aan de hand was. Natuurlijk, ik merkte dat ik moe was en m'n huid was onrustig: dan weet ik dat er onderliggend iets aan de hand is en dat 't niet zo goed gaat als ik denk, maar dat 't zo'n uitstorting zou zijn.. Dat ik erachter kwam dat ik mama zo erg mis.. Niemand kan mama vervangen. Niemand. En ik mis haar zo erg. En nu weet ik dat ik niet moet klagen, want ik mag blij zijn dat ze er nog is, maar dat neemt het feit niet weg dat ik haar mis. Lieve, gezonde, sterke, bijzondere mama met haar mamalichaam dat zo lekker knuffelt en waar ik me zo lekker in kan begraven. Nee, nu ben ik degene die mijn arm om haar heen legt, haar troost en bemoedigd. Nu is zij degene die haar hoofd tegen mij aan legt en zo af en toe even de tranen eruit laat. En dat is ook heel fijn, die momenten. Maar ik heb nu pas door dat ik 't moeilijker heb dan ik dacht..

En ik wil zo graag spugen nu. Maar het lukt niet. Ik heb zelfs herhaaldelijk mijn vinger diep in m'n keel gestoken, maar zelfs daar faal ik in. Het zou zo opluchten, maar het lukt niet. Voel me zo beroerd. Morgen moet ik om 9 uur oppassen.. Dat is alweer bijna. Op dit moment heb ik daar echt geen zin in, maar gelukkig hoeft 't niet op dit moment. Wie weet krijg ik een mooie droom, waarin gezonde mama even naast me komt liggen en me bemoedigt. Een mooie droom, waardoor ik morgen weer uitgerust en fijn wakker wordt. Dat zou fijn zijn.

En anders: kindermasker op en leuke dingen doen met m'n 3-jarige kindje. Wie weet vrolijkt dat op. En daarna aan school.. Ook iets waar ik dit moment misselijk van wordt. Hele week weer niks gedaan: woensdag was ik naar opa en oma geweest, hele dag. Gister plotseling naar de kapper met mama en daarna eigenlijk ook niks gedaan. En vandaag ook niet. Dus... Nouja, het weekend dan maar. Moet wel echt goed gaan, want dat heb ik beloofd. Ik ga pap en mam trots maken. Niet dat ze dat nog niet zijn, maar dat is wel het mooiste wat ik ooit voor ze kan doen: Mijn studie succesvol afronden. Moet je wel wat voor doen natuurlijk. Komt goed.. Zie alles nu niet zitten, dus dat ook niet. Maargoed, die droom dus..

Hopelijk krijg ik in die paar uurtjes slaap de nachtrust die ik nodig heb, waardoor ik me morgen beter voel.. Voel me zo verdomd eenzaam en beroerd.