even wat van me afschrijven

het is lang geleden jah..maar het voelt nog steeds heel dicht bij.
de pijn van het alleen zijn voel ik elke dag..eenzaam en alleen.
nooit meer lekker naar huis om daar uit te halen of boos te zijn.
het maakt niet uit hoe dom ik doe ze komen echt niet terug! als ik het weet waarom blijf ik domme dingen doen dan? waarom hoop ik elke ochtend dat ik weer thuis ben en lekker naar beneden kan lopen en een knuffel te krijgen omdat ik zo'n ontzettend lange en erge nachtmerry heb gehad.
ik ben bang dat deze nachtmerry eeuwig duurt. en er zijn natuurlijk leuke dingen die ik meemaak maar vooral klote. als wat ik doe gaat mis. ik regel wat en dan raken papieren kwijt. ik ben een keer dronken en zoen natuuuurlijk met de verkeerde! omdat ik geen nee durf te zeggen.

dan zijn er leuke dingen. dingen als dat mensen mij vertellen dat ze mijn ouders kende en hoe mijn ouders waren. dan ben ik trots en blij maar emotioneel tegelijk. want er zijn mensen die hun niet hebben gekend en dat vind ik dan weer zoo jammer! dan kan ik vertellen hoe lief mijn ouders waren maar ja wie zou dat niet zeggen. mijn ouders waren speciaal want het waren mijn ouders. waarom moesten hun dood? daar zou ik nooit een antwoord op krijgen. waarom ben ik bij de verkeerde mensen gaan wonen? het liefste vertel ik mijn ouders over hoe stom dat mens is en hoe ze me behandeld hebben, hoe ik in een crisis huis terecht gekomen ben, hoe iedereen dacht dat ik totaal van de kaart was en ik maar naar de drugs ging. BULL SHIT. hoe de familie ons liet vallen. hoe alleen ik nu ben.
ik mis me vrienden die geen vrienden meer zijn. ik mis een familie ik mis liefde!
ik wil niet meer alleen zijn..
hoe kan iemand in 1 jaar en 3 maanden alletwee de ouders kwijt raken? hoe kan de familie me daarna laten vallen?
hoe moet ik verder ik voel me zo alleen..