Everybody dies sometimes

Zojuist belde mijn vader.

Mijn Oma uit Maastricht is vandaag overleden. Ik heb nu geen Oma's meer.
Ze is overleden, iets meer als een jaar na haar man, mijn Opa.

Eigenlijk stierf ze toen al.

Het is een gekke gewaarwording. Ik ben 32. 31 jaar daarvan waren mijn Opa en Oma in Maastricht een vanzelfsprekendheid. Die 31 jaar mag ik mezelf nog gelukkig mee prijzen. Hoe vaak lees ik hier op MD wel niet
dat mensen hun grootouders verliezen op nog niet de helft van mijn leeftijd?

Ik heb er wel vrede mee. Ik denk zelfs dat het zo is dat mn Oma gelukkig is met haar dood. Dat klinkt cru, maar ze takelde na het overlijden van haar man heel veel en bovenal snel af. En dan voornamelijk haar geest. Haar grootste angst die ze ooit kenbaar heeft gemaakt sloeg genadeloos toe: Dementie. Tijdens mijn laatste verjaardag herkende ze haar kleinkinderen en achterkleinkinderen al niet meer en afgelopen weekend kwam dat vreselijke moment waarop ze zelfs aan haar kinderen moest vragen wie zijn waren. Ze heeft ook na het overlijden van haar man altijd gezegd dat het voor haar ook niet meer hoefde, een wens die naarmate de dementie erger werd (en waar ze ook lang van bewust is geweest) ook steeds sterker werd.

Het is ook een einde van een tijdperk. De regelmatige bezoeken met de hele familie aan Maastricht zullen niet meer plaatsvinden in mijn grootouders hun huis aan de Becanusstraat. Het zijn mooie herinneringen, herinneringen die ik zal koesteren, evenals de memento's die ik hier heb van dat huis.

Koester jullie grootouders mensen, ik heb het geluk gehad ze beide 31 jaar lang gekend te hebben, velen van jullie hebben of zullen dat niet hebben. Koester iedereen die je kent. Want voor mij en voor iedereen tikt de klok van het leven gewoon verder en




Iedereen sterft een keer.
26 jun 2014 - meld ongepast verhaal
Weet je zeker dat je dit verhaal wilt rapporteren? Ja | Nee
Profielfoto van castigador
castigador, man, 42 jaar
   
Log in om een reactie te plaatsen.   vorige volgende