Facebook red me.
Ik ben verliefd op je. Ik weet alleen je naam. Je gezicht.
Je gezicht is mooi, gemaakt om te lachen. Wilde kastanje bruine krullen. Ongeschoren.
Op de foto's die ik stiekem opzoek sta je met een gitaar in de hand. Ik heb je al zo vaak horen spelen.
Jij kent mij. Van gezicht. Geen naam, alleen een gezicht. Ik ben ´gewoon´ een zak met botten die je regelmatig tegen het lijf loopt. Bij de bushalte. De supermarkt. De bibliotheek, waar we blikken uitwisselen en ´sssst´ naar elkaar gebaren als we bijna in lachen uitbarsten om de gekke bekken die we trekken naar dat chagrijnige biebwijf.
Ik weet meer van jou dan jij van mij.
Je stem klinkt in mijn kamer. Door de speakers. Je hebt een vreselijke Engelse uitspraak. Zo Hollands.
Maar je gitaar is mooi.
Facebook. Je naam. Mijn hart staat stil.
`Is in a relationship.´
Ik voel hoe iets of iemand mijn hart vastgrijpt en zijn tanden erin zet. Om het vervolgens uit mijn lichaam te rukken en er op stampt tot de ontkoppelde spier knapt en uiteenspat.
Even voelde ik een pijn die bij velen zo bekend is. Maar ik vermande me. Ik keek verder. Gewoon, omdat ik het wilde.
En plotseling zie ik het. Een glimlach verschijnt op mijn gezicht. Ik kan een kort, maar luid lachje niet onderdrukken. Bingo.
Deze mooie man, kunstenaar en artiest. De man waar ik me ongeveer drie dagen druk over maakte...is 38.
Meer dan tien jaar ouder. Shit man.
Ik grijns weer en bekijk zijn lelijke, oude vriendin. Ook reeds al de dertig gepasseerd.
Het pijnlijke gevoel ebt weg als sneeuw voor de zon.
Ik barst in lachen uit om mijn eigen stommiteit.
Lekker voor je.
Ira, vrouw, 34 jaar
Log in om een reactie te plaatsen.
vorige
volgende