Familievakantie.
Over een paar uur ga ik samen met mijn vader op vakantie. Ik zie er alleen eerlijk gezegd heel erg tegenop en moet het van me afschrijven.
Het zit dus zo. Mijn vader had een tijd geleden aangeboden op met mijn op vakantie te gaan, wat ik super lief van hem vond. De laatste jaren ga ik wel eens met vriendinnen weg en ook wel eens een dagje met mijn ouders, maar nooit echt heel lang. We hadden gezamelijk besloten een korte trip naar Boedapest te maken, dit leek ons beide heel erg leuk. Alleen ik weet niet wanneer, maar van de één op de andere dag kwam mijn vader op het idee om naar Zweden gaan. Zijn broer en zijn vrouw (mijn oom en tante) hebben daar een huisje. Ik was eerlijk gezegd niet heel enthousiast , maar uiteindelijk zouden we dan in een vrije week gaan (wanneer zij er niet waren). Maar toen de vliegtickets geboekt waren, vertelde mij vader dat ze er toch wel waren inclusief mijn nicht. Ik vroeg hem, waarom hij dit niet eerder aan mij had verteld. Het enige wat hij hierop zei was: Dat is toch leuk, het is je familie. Ik was best wel boos, om het feit dat ik mij een beetje voorgelogen voelde. Maar ik greep op dat moment niet in. Ik dacht, laten we er maar het beste van maken. Hoe erg kan het zijn? Ergens in mijn hoofd heb ik ook de overtuiging dat ik dankbaar zou moeten zijn. Op vakantie gaan is toch leuk. Het is toch heel lief dat zij zo gastvrij zijn?
Maar nu (minder dan een paar uur voor vertrek) voel ik mij er gewoon helemaal niet goed bij. Ik kan mezelf wel voor mijn kop slaan! Wanneer leer ik eens naar mijn gevoel te luisteren en het lef te hebben om mijn grenzen aan te geven? Er zijn zoveel redenen waarom ik er tegenop zie.
Ten eerste, zit ik echt mega en dan ook echt mega slecht in mijn vel. EMDR vraagt onwijs veel van me en ik heb last van paniek/hyperventilatie
Ten tweede, ik heb een beetje een ingewikkelde band met mijn vader we hebben heel lang 'moeilijk' contact gehad (door het verleden) en hierdoor wil ik dingen ook niet nog ingewikkelder maken. We snappen elkaar soms gewoon helemaal niet. Ten derde, ik heb deze familieleden al in jaren niet meer gezien het zijn zo goed als vreemde voor me. Ten vierde, mijn negatieve gedachtes overheersen zo erg. Ik wil gewoon niet in een vreemd land, met vreemde mensen zijn, zo dicht op elkaars lip! Ik gruwel ervan. En zover ik weet, van de foto's is mijn nichtje echt het perfecte meisje. Ze is super mooi en slank en succesvol. Ze is opgegroeid in een warm en rijk gezin.
En daar ben ik dan, met mijn dikke lijf en mijn geheel ander soort leven.
Voor mijn gevoel, ligt ons leven kilometers uit elkaar. Ik probeer echt hard na te denken over 'raakvlakken' die we zouden kunnen hebben. Maar behalve het feit we dus familie zijn kom ik niet.
En ik ben sowieso niet zo goed in sociaal en leuk doen, bij mensen waar ik mij niet op mijn gemak voel. Ik heb de gewoonte om mijn een beetje terug te trekken, of ik probeer geforceerd heel erg gezellig te doen waar ik meestal uitheput van raak. Ik vind het dan zo onwijs moeilijk om 'bij mezelf' te blijven.
Ik voel ook zo'n ontzettende grote druk.
Mijn tante probeert ons al jaren aan elkaar te 'koppelen', door alle succesvolle dingen die me nicht doet naar mij op te sturen (ze is fotograaf) en te zeggen HOE LEUK het wel niet zou zijn als we goed contact zouden hebben. Elke keer als ik mijn tante zie, vraag ze me of ik haar op Facebook heb toegevoegd. En elke antwoord ik, dat ik geen Facebook heb. En soms, komt er daarna een: 'Ohja, jij hebt geen Facebook hé' Maar moet je deze foto eens zien (van nicht)'. Waar ik meestal heel beleefd op antwoord en vervolgens altijd de boot afhoud
En elk jaar weer, vraagt ze of ik langs kom. Ik krijg het idee dat ze echt hoop op een soort warme familie reunie, ze zei zelfs een keer: ja we hebben gewoon weinig familie, daarom moeten we nader tot elkaar komen (Maar ik wil helemaal niet naderkomen tot mijn familie!). Soms krijg ik zelfs het idee, dat ze het uit medelijden doen. Ik heb niet echt een leuke jeugd achter de rug. Ons hele gezin is uit elkaar gevallen (veel drama). Mijn tante zei laats: Ik heb gezegd tegen haar (nicht) dat ze jou moeten meenemen, dat ze jou moet rondleiden door de stad en lekker uitgaan met ze 2e' Ik weet dat het 'goedbedoeld' is. Maar ik heb een eigen mond! Ik heb een eigen mond en een eigen wil en ik wil gewoon niet, dat mensen mij 'meenemen' omdat het moet, omdat het opgelegd is. Je kan geen klik forceren! En echt, ik waardeer het enorm dat ze mij wel willen meenemen (om welke reden dan ook). Maar het hoeft niet.
Dus verzin ik elke keer weer een smoesje om niet te gaan. Ik heb mijn vader wel verteld dat ik geen behoefte voelde om te gaan. Maar hij schijnt dat niet helemaal te begrijpen. Hij zegt dat het wel 'meevalt' dat het aardige mensen zijn. Echter is dat dus helemaal niet mijn punt. Mijn vader en ik begrijpen elkaar vaak niet. Hij heeft meer behoefte aan familie, maar ik heb dat gewoon niet.
Misschien komt het door het verleden. Maar waarschijnlijk komt het voor een groot deel door mijn ''gedachtes' over deze situatie en die heel erg negatief zijn. En diep vanbinnen, denk ik .. Ik moet het kans geven, ik ken deze mensen niet meer en ik zit vol (voor)oordelen. Plus, waarschijnlijk zit ik mezelf nu gewoon helemaal gek te maken met 'wat als' (The 'what ifs' and 'should haves' will eat your brain). Mijn paranoide brein draait overuren! Dus dwing ik mezelf om er met een open mind in te gaan. Maar het is zo verdomd moeilijk en ik had zo gehoopt, dat mijn vader er maar ook heel klein beetje begrip voor zou hebben.
Ik weet niet hoe deze vakantie, ooit goed gaat komen.
Het zit dus zo. Mijn vader had een tijd geleden aangeboden op met mijn op vakantie te gaan, wat ik super lief van hem vond. De laatste jaren ga ik wel eens met vriendinnen weg en ook wel eens een dagje met mijn ouders, maar nooit echt heel lang. We hadden gezamelijk besloten een korte trip naar Boedapest te maken, dit leek ons beide heel erg leuk. Alleen ik weet niet wanneer, maar van de één op de andere dag kwam mijn vader op het idee om naar Zweden gaan. Zijn broer en zijn vrouw (mijn oom en tante) hebben daar een huisje. Ik was eerlijk gezegd niet heel enthousiast , maar uiteindelijk zouden we dan in een vrije week gaan (wanneer zij er niet waren). Maar toen de vliegtickets geboekt waren, vertelde mij vader dat ze er toch wel waren inclusief mijn nicht. Ik vroeg hem, waarom hij dit niet eerder aan mij had verteld. Het enige wat hij hierop zei was: Dat is toch leuk, het is je familie. Ik was best wel boos, om het feit dat ik mij een beetje voorgelogen voelde. Maar ik greep op dat moment niet in. Ik dacht, laten we er maar het beste van maken. Hoe erg kan het zijn? Ergens in mijn hoofd heb ik ook de overtuiging dat ik dankbaar zou moeten zijn. Op vakantie gaan is toch leuk. Het is toch heel lief dat zij zo gastvrij zijn?
Maar nu (minder dan een paar uur voor vertrek) voel ik mij er gewoon helemaal niet goed bij. Ik kan mezelf wel voor mijn kop slaan! Wanneer leer ik eens naar mijn gevoel te luisteren en het lef te hebben om mijn grenzen aan te geven? Er zijn zoveel redenen waarom ik er tegenop zie.
Ten eerste, zit ik echt mega en dan ook echt mega slecht in mijn vel. EMDR vraagt onwijs veel van me en ik heb last van paniek/hyperventilatie
Ten tweede, ik heb een beetje een ingewikkelde band met mijn vader we hebben heel lang 'moeilijk' contact gehad (door het verleden) en hierdoor wil ik dingen ook niet nog ingewikkelder maken. We snappen elkaar soms gewoon helemaal niet. Ten derde, ik heb deze familieleden al in jaren niet meer gezien het zijn zo goed als vreemde voor me. Ten vierde, mijn negatieve gedachtes overheersen zo erg. Ik wil gewoon niet in een vreemd land, met vreemde mensen zijn, zo dicht op elkaars lip! Ik gruwel ervan. En zover ik weet, van de foto's is mijn nichtje echt het perfecte meisje. Ze is super mooi en slank en succesvol. Ze is opgegroeid in een warm en rijk gezin.
En daar ben ik dan, met mijn dikke lijf en mijn geheel ander soort leven.
Voor mijn gevoel, ligt ons leven kilometers uit elkaar. Ik probeer echt hard na te denken over 'raakvlakken' die we zouden kunnen hebben. Maar behalve het feit we dus familie zijn kom ik niet.
En ik ben sowieso niet zo goed in sociaal en leuk doen, bij mensen waar ik mij niet op mijn gemak voel. Ik heb de gewoonte om mijn een beetje terug te trekken, of ik probeer geforceerd heel erg gezellig te doen waar ik meestal uitheput van raak. Ik vind het dan zo onwijs moeilijk om 'bij mezelf' te blijven.
Ik voel ook zo'n ontzettende grote druk.
Mijn tante probeert ons al jaren aan elkaar te 'koppelen', door alle succesvolle dingen die me nicht doet naar mij op te sturen (ze is fotograaf) en te zeggen HOE LEUK het wel niet zou zijn als we goed contact zouden hebben. Elke keer als ik mijn tante zie, vraag ze me of ik haar op Facebook heb toegevoegd. En elke antwoord ik, dat ik geen Facebook heb. En soms, komt er daarna een: 'Ohja, jij hebt geen Facebook hé' Maar moet je deze foto eens zien (van nicht)'. Waar ik meestal heel beleefd op antwoord en vervolgens altijd de boot afhoud
En elk jaar weer, vraagt ze of ik langs kom. Ik krijg het idee dat ze echt hoop op een soort warme familie reunie, ze zei zelfs een keer: ja we hebben gewoon weinig familie, daarom moeten we nader tot elkaar komen (Maar ik wil helemaal niet naderkomen tot mijn familie!). Soms krijg ik zelfs het idee, dat ze het uit medelijden doen. Ik heb niet echt een leuke jeugd achter de rug. Ons hele gezin is uit elkaar gevallen (veel drama). Mijn tante zei laats: Ik heb gezegd tegen haar (nicht) dat ze jou moeten meenemen, dat ze jou moet rondleiden door de stad en lekker uitgaan met ze 2e' Ik weet dat het 'goedbedoeld' is. Maar ik heb een eigen mond! Ik heb een eigen mond en een eigen wil en ik wil gewoon niet, dat mensen mij 'meenemen' omdat het moet, omdat het opgelegd is. Je kan geen klik forceren! En echt, ik waardeer het enorm dat ze mij wel willen meenemen (om welke reden dan ook). Maar het hoeft niet.
Dus verzin ik elke keer weer een smoesje om niet te gaan. Ik heb mijn vader wel verteld dat ik geen behoefte voelde om te gaan. Maar hij schijnt dat niet helemaal te begrijpen. Hij zegt dat het wel 'meevalt' dat het aardige mensen zijn. Echter is dat dus helemaal niet mijn punt. Mijn vader en ik begrijpen elkaar vaak niet. Hij heeft meer behoefte aan familie, maar ik heb dat gewoon niet.
Misschien komt het door het verleden. Maar waarschijnlijk komt het voor een groot deel door mijn ''gedachtes' over deze situatie en die heel erg negatief zijn. En diep vanbinnen, denk ik .. Ik moet het kans geven, ik ken deze mensen niet meer en ik zit vol (voor)oordelen. Plus, waarschijnlijk zit ik mezelf nu gewoon helemaal gek te maken met 'wat als' (The 'what ifs' and 'should haves' will eat your brain). Mijn paranoide brein draait overuren! Dus dwing ik mezelf om er met een open mind in te gaan. Maar het is zo verdomd moeilijk en ik had zo gehoopt, dat mijn vader er maar ook heel klein beetje begrip voor zou hebben.
Ik weet niet hoe deze vakantie, ooit goed gaat komen.
19 jul 2017 - bewerkt op 19 jul 2017
- meld ongepast verhaal
-
BED (opgeheven op 05-01-2023)
woensdag 19 juli 2017 16:40
Jeetje wat ben je streng voor jezelf zeg! Geef jezelf even wat ruimte. Je voelt heel veel maar het mag er allemaal niet zijn. Je mag geen tegenzin hebben en je moet met een open mind er in gaan. Ik begrijp dat het moeilijk is om bij jezelf te blijven als je jezelf ZO veel oplegt wat zo ver van je af staat.
Ik snap wel dat je het op het moment zelf heel moeilijk vond om aan te geven dat je dit eigenlijk liever niet wilde. Zeker aangezien je vader er zo luchtig over doet, dat maakt dat je je nog bewuster bent van het idee dat 'jij dan wel erg moeilijk doet'. De redenen die je ervoor opgeeft begrijp ik maar al te goed, logisch dat je nu geen zin hebt in gezellig doen met mensen die je niet kent. Maar ook zonder redenen mag jouw gevoel er zijn hoor! Je wilt eigenlijk niet, en dat is oke.
Als niet gaan nu te moeilijk voor je is (soms vind ik het echt te moeilijk om iemand teleur te stellen en dan lukt het me echt niet om dicht bij mezelf te blijven) zijn er dan manieren waarop je het voor jezelf prettig kunt maken zonder dat je jezelf van alles oplegt? Mag je bijvoorbeeld ook niet gezellig doen van jezelf? Is het een mogelijkheid om aan je familie aan te geven dat je in een beetje een moeilijke periode zit en dat je vooral rust wilt? Mijn tactiek is vaak om dan maar gewoon een boek mee te nemen om in te vluchten, dan laten mensen je vanzelf wel met rust.
Maar in elk geval, geef jezelf de ruimte om te voelen wat je voelt. En misschien is het een idee om nogmaals aan je vader te benoemen dat je het echt heel erg vervelend vindt dat hij dit zonder overleg met jou allemaal heeft geregeld terwijl jij hier eigenlijk helemaal niet op zat te wachten? Dat je begrijpt dat hij het gezellig vindt maar dat jij gewoon geen boodschap hebt aan deze mensen? Misschien een beetje hard, maar het klinkt alsof je vader genuanceerde boodschappen niet echt begrijpt, en dan kan je er maar beter gewoon heel duidelijk over zijn misschien.
Hoe dan ook: veel sterkte met het maken van een beslissing en het overleven van de week, hopelijk valt het mee en is het allemaal niet zo erg als dat je je nu inbeeld.
-
PrankDemon
woensdag 19 juli 2017 17:49
Ik denk dat je vader dit niet zo handig heeft aangepakt, maar ik denk ook dat je familie heel erg hun best gaat doen om het jou naar de zin te maken. Wellicht helpt het als je daar bent om alles wat jij oprecht fijn vindt bij ze te benoemen. Bijvoorbeeld:
Wat fijn dat jullie snapten dat ik gisteren zo moe was dat ik gelijk naar bed wilde.
Wat fijn dat jullie aardbeien bij het ontbijt hebben, die vind ik super lekker.
Wat fijn dat jullie vlak bij een bospad wonen, ik ga zo heerlijk wandelen.
Hiermee is het voor jou makkelijker om de leuke dingen eruit te halen en je maakt het hen niet alleen makkelijker om het jou naar de zin te maken, maar ze zullen je ook sneller met rust laten omdat je ze zo het gevoel geeft dat het ze gelukt is om het je naar de zin te maken.
En ook al heeft je vader het niet zo handig aangepakt.... Ik weet ondertussen genoeg van de wereld om je te verzekeren dat hij altijd met ze over jou praat, over hoe lief je bent en hoeveel hij van je houdt. Anders reageren zij echt niet zo. Hun interesse in jou komt echt niet voort uit medelijden, ze willen jou graag leren kennen omdat je vader veel over je praat. En dat zijn echt wel positieve verhalen, anders zouden ze niet willen dat je veel met hun dochter op ging trekken.
Ik snap dat je er desondanks tegenop ziet. Gun, zoals BED zegt, jezelf je emotie maar verzwelg er niet in, kijk naar de dingen die je leuk vindt in plaats van de beren op het pad. Ik hoop dat je het enorm naar je zin gaat hebben! -
MissMoon
woensdag 19 juli 2017 19:08
Wat een frustratie moet je hebben met al deze emoties die je wegstopt. Je hoeft jezelf echt niet zo weg te cijferen voor een ander! Ik begrijp de twijfel die je bij jezelf hebt, over het moeten proberen (want: teleurstelling van anderen), maar niets vreet zoveel energie als tegen je eigen gevoel ingaan. Zoals @BED en @PrankDemon ook al hebben gezegd: sterkte en ik hoop dat het meevalt!
-
NietIk
vrijdag 21 juli 2017 21:33
Ik begrijp je maar al te goed. Soms is het niet makkelijk om in te gaan tegen anderen, zeker als ze het goed lijken te bedoelen.
Je eigen zin doen, is niet voor iedereen (mezelf inbegrepen) een evidentie. Ook ik heb het moeilijk met "nee" zeggen en grenzen trekken.
Hopelijk valt heg beter mee dan wat je ervan verwacht en zijn er toch ook momenten waarop je kan genieten van je vakantie en de aanwezigheid van je vader en andere familieleden x -
st-ar
maandag 31 juli 2017 13:38
Super bedankt voor alle reacties! Zo lief en troostend! Ik heb er echt onwijs veel aan gehad.
@BED, Je hebt helemaal gelijk! Bedankt voor je lieve woorden. Je kan altijd alles zo mooi verwoorden en dat is echt heel erg helpend (geweest)voor mij!. Uiteindelijk heb ik indd voor gekozen om veel te gaan lezen En mezelf de ruimte te gunnen om te
zijn wat ik op dat moment was. Soms moe, soms chagrijnig en soms zelfs gezellig!
@Prankdemon. Bedankt voor je relativerende en positieve kijk op dit verhaal. Mijn familie, deed inderdaad erg hun best. En ik heb veel gehad aan je tip, om alles wat ik fijn vond te benoemen. (en dat werd ook gewaardeerd!)
@Missmoon, Frustraties en emoties wegstoppen en tegen je eigen gevoel ingaan, kost inderdaad veel energie. Gelukkig is het wat betreft mijn familie erg meegevallen. Dan kon ook bijna niet anders (in mijn hoofd, was het echt de HELL) Dankje voor je reactie meid!
@Nietik, Ja wat een lastige onderwerpen! En meestal voel ik pas als mijn lichaam en geest SCHREEUWEN, dat ik niet meer wil (het niet aankan) dat de grens is bereikt. Gelukkig viel het wel erg mee en is het weer een groot leerthema, om nog meer naar mezelf te luisteren. Hopelijk lukt dat jou ook! -
PrankDemon
donderdag 10 augustus 2017 23:04
Hah, je hebt het overleefd! Wat goed dat je jezelf hebt kunnen zijn. Hoe vond je het uiteindelijk? Was het leuker dan je Had verwacht?
Log in om een reactie te plaatsen.
- O 17 sep 2021 Strijd tegen de kilo's deel 1. ( 3 )
- O 27 feb 2021 Boos ( 2 )
- O 29 dec 2020 Goede voornemens ( 1 )
- O 22 dec 2020 Vader ( 5 )
- O 15 dec 2020 Destructief ( 3 )
- O 30 nov 2020 Brief aan mijn vader ( 3 )
- O 15 nov 2020 Worsteling ( 2 )
- O 08 okt 2020 Daten
- O 23 aug 2020 Uitdaging ( 5 )
- O 08 aug 2020 Wat als het gewoon goed gaat ( 3 )
- O 22 jul 2020 Wegwijzers ( 3 )
- O 23 jun 2020 Het is een gekke wereld.
- O 05 jun 2020 Scheiden en liefde ( 2 )
- O 02 jun 2020 Detox ( 3 )
- O 31 mei 2020 Contrast ( 2 )