Oké, geen Wandelen.
Wel Flauwvallen.
Hállo? Kan er iets in mijn leven
wel normaal zijn?
Oké, wat er gebeurde:
eerst HW gemaakt -o.a. aan mijn spreekbeurt voor nederlands gewerkt, tsss- daarna met mijn ouders een spelletje gekaart (als ik 20 punten meer had, had ik gewonnen) en omdat dat kaarten ook gezien kan worden als 'gezellig met je gezin iets samen doen', dacht ik dat ik wel weer wat aan mijn fic kon werken.
NOTZe willen
WANDELEN. Ze willen persé
WANDELEN. Nou, dat vond ik niet leuk. Maja, veel keus is er niet als je een almost 13 jarige in de tweede klas zittende puber bent en dus ging ik naar de verdieping boven de begane grond (ookwel de 1e verdieping genoemt =O) om m'n wandelschoenen aan te trekken. En sinds dien kan ik me niks meer herinneren. Helemaal níks.
Ik bedoel, flauwvallen heeft toch niks met geheugenverlies te maken? Of mijn ouders, die het te lang vonden duren en naar boven gingen, mij bewusteloos zagen liggen en beweren dat het zweet over m'n voorhoofd liep.
Riiiiiight.
Nouja, toen ik weer normaal kon nadenken was ik erachter dat we een kwartier verder waren en dat mijn ouders het niet zo slim vonden dat ik mee ging wandelen
Hoewel ik de volgende keer er liever op een andere manier onderuit kom.
Oh Cheezus, als m'n ouders al m'n huidige berichten lezen dan krijg ik:
1. Enkele maanden huisarrest
2. Enkele sessies met een gediplomeerde psychoterapeut.
3. Tot m'n 40ste een concert en jongensverbod.
O My God