[hs. 1] The beginning [A murder Story]

Gezien ik zo'n beetje de helft van mijn vrije tijd afsta aan het schrijven van deze Fanfic, hier hoofdstuk 1.



Chapter 1: The Beginning
Een klein gedaante leek even te zweven tussen de bomen, maar liet enkel een rode streep achter wanneer het weer verdween; de volgende boom in. Van tak naar tak springend leek het onvolgbaar, totdat een kleine wispering van de wind de bladeren hun groene dans liet dansen en het kleine wezentje stil bleef staan om niet meegevoerd te worden in die dans. Een lange pluizige, maar bovenal rode staart was het herkennings teken van de eekhoorn. Het bleef zitten, terwijl de haren van de rossige staart langzaam meewuifden in de wind. De kleine, rozige tong likte aan zijn pootje en de donkere kraaloogjes sloten zich even.

Er was iets onrustigs.
De bosgroene dans van bladeren leek zich anders te bewegen en een kleine rimpeling trok over het meer onder de bomen. De wind nam iets met zich mee, iets onheilspellends. De oortjes van de Eekhoorn bewogen zoekend, maar leken niet te vinden wat ze zochten. De staart duwde zich sterker tegen het tere lichaam.

De dans stopte, samen met de onheilspeilbare fluistering van de wind die haar had doen opleven. Bijna opgelucht opende de Eekhoorn zijn oogjes en sprong ’n paar verdiepingen van takken hoger. Net toen het tussen twee takken in zweefde, de gebruikelijke rode streep achterlatend. Plotseling, alsof een pas gesmeedden dolk –nog gloeiend van het smeedvuur- door sneeuw heen sneed, kwam er nog een gedaante ten tonele.
Het eekhoorntje besefte het te laat. In de laatste seconde die hij in deze wereld zou mee maken, zou hij de ogen zien van hetgene dat hem het licht had laten zien. De ogen die in de doodsbange kraaloogjes keken.

Meedogenloos werd de eekhoorn uit de lucht gegrepen en meegesleurd. Slechts enkele seconden later landen beiden wezens aan de oever van het meertje. De windstilte weerkeerde, maar een van beiden was niet meer in staat om het te voelen. Dood, op brute wijze vermoord.

Hetgene wat zo meedogenloos had toegeslagen begon zich nu te goed te doen aan het overblijvende van de prooi. Ondanks de windstilte verschenen er rimpels op het eens vlakke wateroppervlak, veroorzaakt door de schrokkende bewegingen die het lichaam van het kleine beestje aan stukken scheurde. Bloed kleurde de rimpels rood, rood als de ogen die de Eekhoorn als laatst had gezien, de ogen van het wezen dat hem van zijn leven had beroofd, de ogen van de moordenaar.

Dit was de eerste keer dat ik iets onschuldigs had gedood, en ik genoot.