Gisteravond heb ik allerlei liefdesbrieven zitten te lezen van m’n ex-vriendin in
Nederland. Jeez, ik mis haar echt. Moest het uitmaken omdat ik hierheen ging
omdat ik haar anders toch nooit meer zou gaan zien. Ik mis haar gruwelijk, maar
we hebben elkaar beloofd dat we elkaar elke vakantie op gaan zoeken. Daar hou
ik d’r aan
.
Maar goed, ik miste haar eventjes een beetje te erg dus ik nam weer al haar
liefdesbrieven aan mij even voor m’n neus. Ik heb ze rustig allemaal even zitten
te lezen. Leuke herinneringen ophalen en weer denken aan ons. Pff, ik mis d’r echt
erg. Leuk meiske, lief meiske, melig meiske, perfect meiske..
Dit zijn wij op mijn 14de verjaardag.. Leuke taart die ze voor me gemaakt had
zeg. Kreeg ik maar nog zo’n taart.
Heel die brieven leggen me uit hoeveel ze van me hield en hoe meer ik ze lees, hoe
meer ik wel niet weet hoeveel ze wel niet van me hield. Het doet me pijn haar te
hebben achtergelaten. Het spijt me zo erg.. Wat heb ik dat toch veel tegen d’r gezegd
zeg.. Niet leuk, ik mis haar.
Terwijl ik zeer emotioneel die brieven aan het lezen was en herinneringen aan het
ophalen was, klopte pa opeens aan de deur. Hij had weer eens iets nodig zoals
gewoonlijk. Shit. Ik snel in paniek geroepen dat hij heel eventjes moest wachten voordat
hij de deur opendeed. Ik mijn emotionele gedrag wegstoppen. Samen met de liefdesbrieven.
Nadat ik tegen hem gezegd had dat hij binnen mocht komen, kwam hij binnen en zei
“Jongen, je hoeft je niet te schamen als je je afrukt, mag ik trouwen de nietmachine lenen ?”.
Crap.