freaked out

beetje maar,

zittend tussen mijn blikjes kan ik maar twee dingen doen, denken en dit schrijven.
verdeeld in mijn hoofd tussen een vage verliefdheid, een gevoel van zwakte en de angstige realisatie dat
ik niet mee doe in het publieke debat omdat het een verwrongen debat is,
omdat ik al lang niet meer in de samenleving sta.

verward door twee meiden in mijn hoofd, en verscheurd door mijn eigen leegte.

het rare voorval van gister met me moeder,


waar ben je, jij wiens armen ik nu nodig heb om mezelf in te vinden ?

kon ik maar weg kruipen,

ik lees hier en daar over de ophef die fitna ons heeft gebracht,
en vraag me af wat die mensen toch allemaal bezielt,
wat is er in die inhoud anders dan misleiding en bedrog ?
en erger nog, een voortgezet bedrog dat niemand door wil hebben, waar iedereen aan voorbij wil gaan.

ik zit met twijfels over mijn eigen zijn.
wetende dat ik niks meer kan, verlamd door gedachtes en de onmogelijkheid van mijn eigen visie van rechtschapen leven,

ik wil mijn tanden poetsen maar ik voel me te zwak, bang dat ik niet meer op kan staan wanneer mijn lichaam vecht tegen het gif dat ik in me mond stop.

ik wil werken maar sollicitaties komen negatief terug, en ergens weet ik dat dat niet is omdat ik het niet kan of dat ik ongeschikt ben,

ik voel me verslagen maar ongeslagen in deze wereld.

ik zie hoe vrienden werken en leren, en mijn angst dat zij vervuild worden met de wereld die hen wordt aan geleerd.
ik zie hoe mijn zus en haar man zo veranderd zijn en niet meer willen zien wat er werkelijk is, waar ik weet dat ze dat beide best kunnen zien, maar nu niet meer willen, want hen is geleerd dat het niet aan hun is daar te kijken.

ik zie hoe mijn moeder beseft waar ik ben, en hoe ik de wereld zie, maar hoe haar man blind wil zijn, en zij (mijn moeder) verscheurd wordt door twee kampen,

ik ben te trots om toe te geven aan deze wereld. te trots ? nee meer rechtvaardig in het hart om toe te geven, om niet te geloven in de drugs die ze voor schotelen, de leugens ontwijkend om de waarheid te blijven zien, want ik weet de gevolgen, ik heb de kampen van toen gezien en de doden van toen gevoeld.
ik hoor de smeek bede in mijn achter hoofd om door te vechten tegen dit onrecht.
en ik zal niet toegeven aan de idioten.
maar mijn hart is murf,

ik heb niets om op terug te vallen hier in mijn kerkhof van blikjes.
geen liefde om even mee weg te kruipen. om even te sterken.
ik heb geen geloof om mij aan te sterken, geen ideologie meer om hoop in te zien.
alles is mij ontnomen door de leugens en de verslavingen.

mensen zijn zo dom !
zo dom om te geloven dat anderen wel beter weten, dom om te geloven in dingen die ze kunnen weten !
ze zijn te lui om zelf iets te onderzoeken en uit te vinden en geloven liever de leugens die goed aan voelen en hun eigen verantwoordelijkheid weg nemen !

iedere keer dat je onrecht ziet en hoort moet je beseffen dat jij er iets aan had kunnen doen,
en niet weg kruipen in valse gedachtes van ver van me bed show en ik heb toch gestemd ?
iedereen heeft wel eens dat boek van anne frank gelezen, maar beseft niet wat het werkelijk inhoudt.
een monument van ellendige tijden en een getuige van hoe slecht het kan aflopen, maar niemand neemt haar waarschuwing ter harte,

hoe kan ik hier leven ?
leven in een wereld die nog steeds niet door heeft dat de geschiedenis zich herhaalt omdat men daar in gelooft en omdat men zich er niet tegen wil verzetten.
omdat men te LUI IS ER OVER NA TE DENKEN
nee men leeft en doet maar wat van hen verlangt wordt.
shoppen werken geilen en slapen.
voor een leven is niets meer nodig dan liefde en helderheid van geest.
maar wie hier gelooft er nu nog in dit soort dingen wanneer je ieder weekend kan sexen met een ander om je ego te vullen met lege voldoening en kan werken voor een grote auto om de ogen van vrienden en buren uit te steken.
doelloos tv kijken en kinderen verwaarlozen in de kinder opvang.
werken voor een baas die werkt om in dat rijke luis clubje terrecht te komen.
geld uit geven om het geld uit geven, de ego te vreden te stellen
en in al dat onzinnige gedrag vergeten te kijken naar de lessen die de geschiedenis uitschreeuwt.
en soms is het niet eens vergeten, nee het is vaker nog het dom weg ontkennen van die verantwoordelijkheid, het niet willen accepteren van die verantwoordelijkheid.

en ik klink misschien boos, maar eerder telleur gesteld.
bang en alleen, vechtend tegen windmolens
hoe graag ik zou zien dat jullie zouden afkicken van het geld en de propaganda die jullie versuft tot zombies.
tot doelloze wezens die slechts de ego vereren en realiteit ontwijken,

verdrietig omdat ik niet instaat ben meer te doen om jullie uit de roes wakker te schudden

treurig omdat alle boeken verwaarloosd worden omdat er TV en internet is.
omdat er van alles is dat al voorgekauwd is omdat de tanden rot zijn van de zoetige troep die jullie liever geloven dan de gezonde realiteit die jullie ontwijken !

zo machteloos.