Friso, het zal je kind maar zijn... :(

Lief Dagboek,


Best een beetje een rare dag vandaag. Toen ik vanmiddag de tv aanzette hoorde ik het bericht dat prins Johan-Friso onder een lawine terecht was gekomen en in kritieke toestand in het het ziekenhuis van Innsbruck was opgenomen.
Dat was even een flinke binnenkomer. Ik moet eerlijk zeggen dat ik niet zo heel erg veel met het koninklijk huis heb maar zoiets wens je niemand toe. Hij is nog maar 43 jaar oud, heeft twee jonge kinderen. Veel te jong om nu al te sterven. En hoe ik ook mijn best doe om positief te blijven denken, mijn gevoel zegt dat hij òf zal overlijden aan zijn verwondingen, òf hij komt uit zijn coma als een kasplantje. En wat dan...

Meteen al na de eerste berichtgeving heb je van die mensen, voornamelijk op Twitter maar je vindt ze ook op Facebook, die elke gelegenheid aangrijpen om grappen te maken. Begrijp me niet verkeerd, ik ben altijd in voor een geintje, maar er zijn dingen waar je geen grappen over maakt. Een soort ongeschreven regel. Dat doe je gewoon niet. Uit respect. Uit eerbiedigheid. Maar als ik dan al die misplaatste grappen lees krijg ik het gevoel dat ik uit de middeleeuwen kom en een hele ouderwetse opvoeding heb gehad. Ben ik nou gek?

En dan al die mensen die niet begrijpen dat iemand 'stabiel maar niet buiten levensgevaar' kan zijn. En dan daar weer hele discussies over. Allemaal zogenaamde 'experts' die hun zegje komen doen in televisieprogramma's. Tegenwoordig ben je al snel een 'deskundige'. Als je maar 40 jaar lang naar dezelfde plaats op vakantie gaat ben je al expert. We moeten toch ergens het programma mee vullen. "En dan schakelen we nu live over naar Innsbruck, waar onze verslaggeefster staat met het laatste nieuws." En het laatste nieuws is.. dat er geen nieuws is. Daarvoor wordt zelfs een extra nieuwsbericht ingelast op RTL4...

En ik laat me meesleuren in de berichtgeving. Twitter, Facebook, Nu.nl, ik google zo nu en dan en zap langs de kanalen op tv. Het grijpt me best wel aan. Misschien omdat hij zo jong is, eigenlijk van 'mijn' leeftijd. Het idee dat zijn twee jonge dochtertjes zonder vader op zouden moeten groeien. Of Beatrix, die de laatste jaren al zoveel te verduren heeft gekregen. Of dat hij de kans op de troon heeft opgegeven voor zijn liefde; Mabel... Misschien is het alles met elkaar dat maakt dat zoiemand het gewoon niet verdiend.

Ik ruk me los van de tv en computer en ga naar buiten. Dan maar wat boodschappen doen.. even eruit. Weer thuis gekomen zag ik dat de berichtgeving nog steeds over Johan-Friso gingen dus ben ik de vloer maar gaan vegen en dweilen. Ik moest echt even afstand nemen.

oké, ik moet eerlijk toegeven dat dit soort dingen mij al snel aangrijpen. En ik kan niet uitleggen waarom. Het gebeurt gewoon. Het overvalt me. En als ik dan niet op pas, kan ik zo verdrietig worden, en alle ellende van de hele wereld op mijn schouders nemen, dat ik er uiteindelijk zelf aan onderdoor ga. Dat heb ik al meer dan eens meegemaakt - daar zal ik ongetwijfeld in de toekomst nog wel meer over vertellen - en dat wil ik niet nog een keer mee maken. Balance is the key.

Balans in het leven. Tegenover negativiteit moet positiviteit staan. En misschien ook wel andersom. We hebben beide dingen nodig om te kunnen groeien in 'het leven'. Negatieve dingen laten je zien hoe waardevol de positieve, kleine dingen in het leven zijn. Zonder het één kan het ander niet bestaan. Niets is voor niets en toeval bestaat niet.

Voor Friso zal het niet veel meer uit maken. Twintig minuten zonder zuurstof, daar is nog nooit iemand 'goed' uit gekomen. Ik hoop maar voor de familie dat zij de balans kunnen vinden en door kunnen gaan met het leven. Hoe moeilijk dat ook zal zijn. Ik leef met ze mee.