Zijn burn-out, mijn verdriet

Lief Dagboek,

Het is een rare situatie. Ik weet dat hij nog steeds van mij houdt maar we leven langs elkaar heen. Hij is zichzelf niet. En dat weet hij ook. Maar hij wil het niet toegeven. Misschien bang dat hij dan heeft gefaald. Als er iets is waar hij niet tegen kan en ten alle tijden wil voorkomen dan is het wel falen. Falen is fout. En hij wil niet fout zijn. Dus zet hij zich 150% in. Vandaag, gister, morgen, volgende week.. altijd. Altijd 150%. Voor werk. Voor hobbies. Voor dingen die hij leuk vindt. Helaas niet voor onze relatie...

Hoe kan hij nou zeggen dat het allemaal mijn schuld is? Dat ìk de oorzaak ben van zijn burn-out? Terwijl ik vier jaar geleden al tegen hem zei dat hij begon te veranderen. Dat hij snel geïrriteerd raakte, een kort lontje had, vaak moe en sjachereinig was. Meestal kwam het door zijn werk, zei hij des tijds, hij was gewoon aan vakantie toe. De eerste paar keer geloofde ik dat ook. En tijdens de vakantie zag ik hem helemaal opbloeien. Zodra we de straat uit reden op weg naar onze vakantie bestemming veranderde hij helemaal. Dan is het echt weer de man waar ik verliefd op ben geworden en waar ik zielsveel van hou. Maar zodra we weer thuis waren, binnen enkele uren, werd hij weer die sjachereinige brombeer.

Twee jaar geleden begon ik er weer over en weer zei hij dat het door de stress van zijn werk kwam. Destijds reisde hij heel veel door Europa. Zoveel zelfs dat hij soms zondagavond al weg moest en de zaterdag erop pas weer thuis kwam. We hadden dagelijks contact via sms en Skype. En elke dag klaagde hij weer over hoe ongezellig het was, alleen op een hotelkamer. En hoe ongezellig het was om alleen in een restaurant te moeten eten. Hoe erg hij het vond om alleen in bed te liggen en hoe erg hij mij mistte. Maar als hij dan thuis was hadden we alleen maar ruzie. Over de meest stomme dingen; of de afwas links of rechts van de gootsteen moest staan.

Uiteindelijk leek ik tot hem door te dringen en zei hem dat het vele reizen onze relatie niet veel goed deed. En hem blijkbaar ook niet. Hij besloot van functie te veranderen binnen het bedrijf waardoor hij niet meer hoefde te reizen. Alles opgelost zou je denken. Maar hij bleef moe. Hij bleef sjachereinig. En zijn lontje werd alleen nog maar korter.

Het laatste jaar zijn de ruzie's heel hoog opgelopen. Zo hoog zelfs dat er momenten waren dat ik bang was dat hij me iets aan zou doen. Hij leek soms helemaal door het lint te gaan. Gewoon letterlijk blind van woede. En toen kwam hij een paar maanden geleden met de mededeling dat hij een burn-out had. En het was mijn schuld. Ik moest er maar eens goed over nadenken wat ik had gedaan, zei hij...
En dat deed ik. Ik weet dat ik niet perfect ben, ik maak ook fouten. Maar het kan toch niet zo zijn dat ìk de oorzaak ben van zijn burn-out? Dat onze ruzies daar de schuld van zijn? Ik ben toch niet de enige die ruzie maakt? Daar heb je nog altijd twee mensen voor nodig. En ik ben niet degene die alles zo buiten proporties opblaast.
Ik ben makkelijk. Pas me gemakkelijk aan. Misschien is het mijn fout dat ik me TE makkelijk aanpas aan situaties. Maar ik heb geleerd niet al te lang stil te staan bij het feit dat je niet linksom kan. Dan ga je toch gewoon rechtsom? Maar als hij linksom wil dan wil hij linksom. En er kunnen allemaal redenen zijn waarom niet linksom kan maar daar heeft hij geen boodschap aan. Als hij linksom wil dan moet dat kunnen. Hoe dan ook! Ik vind dat je daarmee alleen maar tijd en energie verspilt en ondertussen kom je geen stap verder...

Wat me nog het meeste steekt was wat hij in december tegen me zei. Hij had jarenlang voor mij gezorgd en mij opgevangen en nu was ik aan de beurt om hem te verzorgen en alles op me te nemen. Terwijl hij weet dat ik lichamelijk mijn beperkingen heb en dat zei ik hem ook, waarop hij heel erg kwaad werd. Normale communicatie was niet meer mogelijk. Hij vond eigenlijk dat ik dan een probleem had, als ik dat niet eens kon. Ik heb me werkelijkwaar afgevraagd of hij gelijk had. Of het zo raar was dat ik hem niet zo op kon vangen zoals hij bij mij heeft gedaan toen ik heel erg ziek werd. Ik bewonder hem erom dat hij dat heeft gedaan maar ik weet zeker dat ik er aan onderdoor gegaan zou zijn zonder hulp. Ik had dat niet gekund en daar is helemaal niks mis mee! Het lullige van alles is dat er geen behoorlijke communicatie meer is en daardoor problemen ook niet opgelost worden. Iedere keer als ik dat probeer raak ik dieper verstrikt in zijn woordspelletjes, gemanipuleer en machtsstrijd. En iedere keer weet hij me weer te raken met zijn opmerkingen.

Ik ben het zo moe. Al die ruzies, al die dingen die hij tegen me gezegd heeft, het geschreeuw... Ik wil het niet meer. Ik wil niet meer bang voor hem zijn als hij weer eens zo woedend wordt. Ik wil niet meer in die welles-niettes spelletjes meedoen. Ik wil verder met mijn leven! Maar als ik weg ga dan geef ik op. Ik wil onze relatie niet opgeven. Ik hou verdomme van hem!
Over een paar weken heeft hij de eerste afspraak bij de psycholoog. Ik hoop dat hij daar zijn ei kwijt kan en dat er dan eindelijke adequate oplossingen gaan komen.