Frustrerend herkenbaar

Ik volg een opleiding. Ja. Nog steeds. Ik heb gekozen voor een studie waarbij ik met mensen werk. Waar ik veel leer over de psyche en het lichaam van ons allen. Nu ik in mijn laatste jaar zit, heb ik een minor gekozen waarbij er nog dieper ingegaan wordt op de mogelijke stoornissen die men kan hebben. Van autisme, verstandelijke beperkingen, adhd, angststoornissen tot de verschillende soorten stemmingsstoornissen die men kan hebben. Depressie, dystyme of de bipolaire stoornis. Het is een vak wat me ligt, wat mijn interesse zéker heeft en waar ik goed op zou kunnen scoren. Toch.. is dit het enige vak in de vier jaar tijd dat ik moet herkansen. Mijn laatste tentamen voor deze opleiding en ik moet hem overdoen. De vorige keer was hij rot gepland, maar wat ook zéker meespeelde was dat het erg dichtbij me komt. Het is pijnlijk herkenbaar. Het raakt me. Ik lees veel van wat ik ervaar en meemaak maar niet onder woorden kan brengen. Het is mijn valkuil dat ik dingen wil ontkennen (PTSS, depressie) en vaker dan eens stampvoetend over mezelf heen ren en het liefst nog met zware kisten aan mijn voeten ook. De vorige keer heb ik een stuk bewust over geslagen, omdat ik het niet wílde lezen, niet wílde leren. Nu wil ik er dwars doorheen en het accepteren, de verschillen kennen en er voor gaan. Het is onzin om dit te ontwijken want juist hiervan weet ik wat en is het handig om te weten hoe te kunnen handelen. Voor mezelf, mijn omgeving en mijn ervaring om te zetten in gerichte kennis.

Toch baal ik enorm.. dat ik het niet voor elkaar krijg om de kloterige dalen op tijd in te kunnen zien. Ik heb mezelf vanavond om half 7 aangezet en het gaat verrassend 'goed' met leren. Ik heb het in tijden niet zo lang voor elkaar gekregen om iets te doen met concentratie voor zo'n tijd achter elkaar. Maar.. daar tegenover staat een ontzettend down gevoel, verdriet en een zwaar gevoel in mij omdat ik mijn vrienden maar moeilijk kan onderhouden. Van twee kanten woorden krijg die ik niet kan hebben en dat niet aan durf of kan geven omdat er geen begrip voor lijkt te zijn. En de verschrikkelijke moeheid die mij remt op de vervelendste momenten.

Misschien moet ik vooral maar gewoon even doorleren, inzien hoe iemand zichzelf goed kan slopen, dan beseffen dat ik ergens goed op weg ben maar de sloopmachines soms even wat verder van me weg moet houden om wat liever te kunnen zijn voor het meisje dat zo hard aan het werk is om een leven voor zichzelf te creëren.