fuck

Vandaag heb ik hem een smsje verstuurd met "weer vrienden ?".
Krijg ik een smsje terug is beter dat wij geen contact meer hebben is verstandiger, zeker na de laatste keer.
Ik heb nog gevraagd waarom, hij had geen zin in telkens ruzie, echt ik snap het gewoon niet, hoezo telkens ruzie ?

Ik heb maandenlang mijn best gedaan om hem uit een diep dal te halen, ik moest m tijd geven wat hij had een dip en ik ik hou vol. Af en toe een smsje om te laten weten dat ik er ben, en dat deed hem goed hij ging zelf meer contact opnemen. En ja dan verpest ik het door te zeggen dat ik meer voor m voel dan alleen maar vrienden ... en nu nu is het over. Hij wil geen vrienden meer met me zijn, hij is me dankbaar dat ik m vorig jaar uit het dal heb gehaald maar nu lukt dat niet. Het deed m pijn om dit te smsen, ik vind het laf. Alles wat hij ooit heeft gezegd niets was waar.

Ik had al moeite om mensen te vertrouwen, dat is nu erger geworden, ik sluit niet iemand snel in mijn hart als vriend, hij heeft het voor elkaar gekregen en nu ik het ff moeilijk heb geeft ie het op laat ie me vallen als een baksteen alsof we nooit wat voor elkaar betekend hebben.

Alweer een en alweer een goede vriend kwijt.

Mijn hart kan gelijmd worden dat weet ik maar de pijn die ik nu voel omdat mijn beste vriend me heeft laten stikken nee ik weet niet hoe ik dat moet doen het doet letterlijk pijn.

Alles ga ik ook analyseren, waarom dit waarom dat. Maar ik weet niet wat er in hem omgaat en hij zal het me ook nooit vertellen.
Ik wil m graag nog 1x bellen om m te horen, om uit zijn mond te horen dat onze vriendschap echt voorbij is maar ik doe het niet, geen contact is het allerbeste. Ja ik zal een afscheidsmailtje sturen maar meer weet ik ook niet. Iets in mijn hart zegt laat m niet zomaar gaan, hij laat je niet stikken uit haat maar omdat hij nu zelf met zijn gevoel in de weg zit. Omdat ik hem heb gezegd dat ik van m hou.

Maar ja gedachtes doen rare dingen met een mens dus ik laat me waarschijnlijk weer hartstikke gek maken door maar te malen en te malen.

Bij hem had ik het gevoel van ja dit is een vriendschap voor altijd, we konden serieus met elkaar praten maar ook over de flauwste en gekste onderwerpen.

Net ook nog een andere vriendin aan de lijn gehad, die heeft nu 5 weken een relatie en zij hebben het al over kinderen, samenwonen enz enz hebben zelfs al een vakantie geboekt.

Ik hoorde volgens mij was het op tv dat om de 7 jaar je leven veranderd ... oh dan moet ik nog 4 jaar en dan zal eindelijk mijn leven veranderen ... hoe hou ik dit vol.

Mijn 32ste levensjaar is al rot begonnen:
- mijn beste vriend kwijt ( en die had ik al zo weinig vrienden )
- mijn vriendin is ook langzaam aan het wegglippen aangezien ze een nieuwe liefde heeft.
- mijn promotie gaat niet door
- nog steeds geen man in mijn leven, al 1.5 jaar niet meer
- nog steeds geen zicht op een nieuw huis terwijl ik al ruim 8 jaar sta ingeschreven en al ruim een jaar aan het reageren ben

Maar ja dan zijn er mensen bij die zeggen "je hebt gelukkig je gezondheid nog" of je familie. Ja daar ben ik blij mee heel erg zelfs maar bestaat een gelukkig leven niet uit veel meer ?

Ik denk dat ik maar eens een spiegel laat vallen, scherven brengen geluk zeggen ze ... hmm toch een keer proberen.