gedicht

Zoals de zon schijnt, zo blauw is mijn hart.
voel me verdrietig boos en verward.
al vraagt iemand mij een reden
dan glimlach ik vlug en zeg dat kan ik niet geven.
Er zijn van die periodes dat ik mijzelf niet wil zijn.
Voel me zo raar en stil, doe me vrolijk voor maar dat is schone schijn.
Het liefst kruip ik in een hoekje verwarmd worden door de zon.
Luisterend naar de buitengeluiden en afvragen hoe het allemaal begon.
Alleen ik en mijn gedachtes die soms te belachelijk zijn om hardop te zeggen.
Vraag ik me af heb ik hiervoor een reden kan iemand mij dit uitleggen.
Maar er is alleen de stilte om me heen.
En ondanks alle liefde voel ik me nog steeds alleen.
Zo veel gedachtes zo veel dromen en doelen.
Ga ik ooit die grote stap zetten is dat wat mijn gedachtes bedoelen.
Of blijf ik hier in de veilige omgeving waar ik ben opgegroeid.
Laat ik alles achter en net doen of dit mij niets boeid.
Ook zover kan ik niet gaan.
Ik ben gelukkig met mijn bestaan.
Dus voor de zoveelste keer raap ik mijzelf bij elkaar.
Ik leg me erbij neer en beslis voor mijzelf ik ben gewoon raar!