gedicht

Verdrietig van binnen, mijn ogen laten geen traan.
Mijn leven verpest, maar ik moest toch verder gaan.
Ze zijn altijd in mijn hoofd, ik ben verdrietig, kapot verdoofd.

Praten is zo moeilijk en het doet zoveel pijn, dan voel ik dat ik van binnen ga trillen, en ik voel me dan zo klein.

Ik ben zo bang voor de toekomst, bang voor de morgen, ik verlang zo na een leven zonder zorgen.

Ik weet nu zeker dat mensen niet snappen hoe ik me voel, niemand kan snappen wat ik bedoel.

Ik herken me zelf in sommige verhalen, en deze week ging het mis, mijn gedachten gingen dwalen.

Ik ben zo teleurgesteld in mij leven, ik dacht dat ik alles een plekje had gegeven.
Maar ik weet helemaal niet hoe ik het een plekje moet geven, geloof me nou dat gaat niet zomaar even.

Ik wil zo graag naar God toe, ik ben het leven zo moe!

Ik voel me zo alleen, en mis soms een arm even om me heen.
Ik probeer door te gaan, en ik vecht, maar de pijn en het verdriet zijn heel intens dat meen ik echt!

Maar ik houd me dapper en ik hou me sterk, ik ga door en ga flink aan het werk.
Aan het werk mijn verleden een plek te leren geven, maar het is zwaar en gaat niet zomaar even!