zelfmoord

er is de afgelopen maanden heel veel gebeurt, ik merkte aan mijn woede aanvallen naar de kinderen vandaag dat ik nodig weer moest schrijven. maar dit keer voor mezelf ook verder en dieper gaan. ik heb niemand waar aan ik het kan vertellen en een psygo wil en kan ik niet.

het was in augustus afgelopen jaar dat het echt flink fout ging. mijn moeder was naar haar zus toe die dag, omdat mijn neefje drugs problemen had. nadat ze met zijn alle daar een poos had zitten praten, kwam bij hem het hoge woord eruit, wat oa de reden was dat hij drugs gebruikte en er niet af kon blijven. hij was in zijn jeugd sexueel betast door een broer van mijn moeder en mijn tante.

mijn tante belde daarop naar mij en vroeg mij, of mij dat ook was overkomen......en ik kon het naar 28 jaar niet meer ontkennen. ik storte helemaal in. ik had mijn moeder toen diezelfde avond wel op de stoep verwacht. ik ging kapot van de zenuwen. was voor het raam gaan zitten om te kijken of ze er aan kwam. maar ze kwam niet. ik zat met nog een groot probleem. mijn man wist ook van niets en die zat buitenaf. ik moest het voor mijn gevoel die zelfde avond nog vertellen. met veel geregel is hij naar huis gekomen. ondertussen was bekent geworden via een andere oom in de familie dat zijn overleden zoon ook sexueel misbruikt was. dat waren er al 3 !

toen mijn man thuis kwam heb ik het hem moeten vertellen. hij storte even helemaal in, omdat wij nog meerdere malen per week contact hadden met deze oom. en hoe ik dit voor de buiten wereld verborgen had kunnen houden.

ondertussen had ik ook nog contact met mijn tante maar nog steeds nix van mijn eigen ouders gehoord. mijn tante wist mij te vertellen dat mijn moeder naar haar broer was gegaan om verhaal te halen. hij scheen er zielig gedaan te hebben en bekent te hebben van ons 3-en.
mijn moeder is er kwaad weg gegaan en had hem gezegd dat ze niet wist wat ze met de situatie aan moest en dat hij even nix van haar hoefde te verwachten. waarop hij gezegd heeft....
"ik denk dat ik er maar een einde aan maak" waarop mijn moeder zei, "misschien moet je dat maar doen". de mensen die het het hartste schreeuwen doen het toch meestal niet

de volgende dag, kapot van verdriet is mijn man bij mijn moeder langs gegaan om verhaal te halen. daar zat ze radeloos alleen op de bank. hij heeft haar toen mee naar mijn genomen. ze heeft niet echt met mijn gepraat en verhulde zichzelf in de slachtoffer-rol. want hoe moest dat nou verder.....zij werkte bij hem in huis, omdat hij invalide was. ze wist ook tussen neus en lippen door te vertellen dat ze hem ooit een keer betrapt had bij mij "maar hij deed nix bijzonders" ze had hem toen gewaarschuwd. meer niet..... vervolgens heeft ze mij jaar in en uit bij hem alleen gelaten. dit duurde een jaar of 8.

mijn man heeft mijn vader gebelt dat hij van zijn werk naar huis moest komen. omdat dit geen situatie was om voor weg te lopen. ik heb er nooit met mijn vader over gepraat....nu nog niet naar al die maanden. hij vraagd er niet naar. we hadden die ochtend een flinke woorden wisseling met mijn moeder omdat ze twijfelde of ze wel bij hem kon blijven werken. ik heb daar op gezegd dat ik dan niet wist of ik haar nog wel wilde zien.

we zijn die dag onze eigen pad gevolgd. begin die avond werden we gebeld door mijn vader... hij was gevonden....overdosis en polsen door gesneden.... hij had onze keus al gemaakt. ik weet niet of ik opgelucht was. maar wel ontzettend boos. van de politie hoorde we dat hij nix achter had gelaten. zelfs geen klein papiertje met een klein krabbeltje met "sorry"
een deel van de familie is toen bij elkaar geroepen. omdat dit nu besproken moets worden.die avond bleek dat nog een neefje en nichtje slachtoffer waren. het enige geluk dat hun hadden was dat het maar een enkele keer tot aanraken was gebleven.

we hebben die avond besloten dat we het binnens huis zouden houden. we wonen op een klein dorp. er waren blijde dingen in het vooruitzicht, samen wonen van nichtje, geboorte eerste kind van neefje,verjaardag van een dochtertje van mijzelf. alles op kort termijn. mijn neefje en nichtje hadden het op hun mannier verwerkt en wilde verder zonder dit....dus behalve de familie en belangrijkste mensen in ons leven, zouden we het stil houden.

zijn crematie werd zo simpel mogelijk als mogelijk was. geen condoleren, geen rouwstoet, binnen brengen en weer naar buiten. het heeft bij elkaar nog geen 12 minuten geduurd. ik wilde mee, ik wilde zien dat hij echt weg zou gaan. alleen mijn moeder en broer hadden het er moeilijk mee en nog. ik krijg totaal geen steun van die kant. als mijn neefje dit niet openbaar had gemaakt, had mijn moeder mijn nooit geloofd. want HIJ was zielig, HIJ deed dat niet. ze heeft haar hele leven elke dag voor hem gezorgd. nog hou ze hem haar hand boven zijn hoofd. "maar hij was te laatste 20 jaar toch goed voor iedereen!!! je kon zelfs zijn portomonee krijgen "

maar hou ik me voel.....?

het liefst zou ik het uitschreeuwen wat hij allemaal bij mij heeft gedaan. dat het niet een enkele keer was, maar meerdere dagen in de maand. dat het jaren duurde. dat hij me bedreigde. dat hij elk plekje op en in mijn lichaam aan heeft geraakt. en dat hij niet alleen zijn vingers gebruikte. maar elk voorwerp dat hij maar voor handen had. vooral de achterkant van een schroevendraaier was zijn favoriet. naar zijn dood had ik elke nacht nahtmerries en nog wordt ik baddend in het zweet wakker. ik heb hem niet gevonden, maar het staat precies op mijn netvlies hoe hij dood is gegaan. regelmatig zie ik hem nog hoe hij mij aan kijkt over zijn bril terwijl hij mij als klein meisje met zijn tong misbruikte terwijl ik in zijn badkamer op zijn douchestoel moest gaan zitten.

vannacht was het weer raak, ik was deze leeftijd, in het oude huis waar het allemaal gebeurde. hij woonde door zijn handicap bij zijn moeder. onder haar dak deed hij het. in zijn eigen slaapkamer. iedereen was er..HIJ mijn oma, mijn moeder... iedereen. ik vertelde het, beschuldigde hem.....maar ik werd door iedereen uitgelachen.

hij had vogeltjes in de schuur. daar was ik ook vaak de klos. hij had altijd wel een smoes waarom ik mee die schuur in moest. ik ontkwam er niet aan. nu kan ik niks maar luchten wat met vogeltjes te maken heeft...

zoveel waar ik mee zit. vooral dat briefje wat er niet was....hij heeft de makelijkste weg gekozen. niet nagedacht aan zijn slachtoffers.

iedereen is verder gegaan met zijn leven...niemand die er nog over praat of om vraagt.

soms voel je je dan heel erg eenzaam.

.........