lees dit niet als je gevoelig bent

ik zoek moed om te schrijven. ik heb een raar gevoel in mijn lijf nu. ik wil schreeuwen gillen vloeken trappen slaan. ik ben zo dankbaar dat mijn kinderen weer veilig in hun bedje liggen. maar ik moet verder schrijven, om te verwerken wat ik in mijn jonge leven heb meegemaakt. ik kan er niet gewoon over praten, ik wil het ook niet. met de mensen die mij pijn hebben aangedaan heb ik nog heel nou contact. hoe kan dat vraag je je zelf dan af. ik weet het ook niet. ik weet niet waar ik altijd de kracht vandaan heb kunnen halen. de maskers weer heb kunnen vinden.

lag het aan mij?
trok ik het aan?
vond ik het dan zo fijn? waarom heeft mij dit moeten gebeuren.

ik weet alleen nog stukjes. en krijg regelmatig flashbacks. wat ik er echt aan over heb gehouden zijn aanvallen. maar die komen maar op bepaalde momenten. als ik intiem ben met iemand bijvoorbeeld. het lijkt alsof mijn keel dicht wordt geknepen, ik krijg dan geen lucht. het voelt alsof ik stik. ik heb een keer een aanval gehad die zo hevig was dat ik blauw werd en mijn hartslag bijna stopte. hoe dit alles komt........?

het lijkt wel een lange nachtmerrie die jaren heeft geduurt. en ik weet dat het waar is en geen verzinsel van mijn zelf, want die dingen die mijn zijn overkomen, die kan je niet verzinnen als kind.


ik heb veel weg gestopt maar dingen komen weer boven, vooral nu ik zelf moeder ben van een prachtige dochter. ik probeer haar zoveel als ik kan te beschermen. en haar niet met die personen alleen te laten.

ik ben het vertrouwen in een man lang kwijt geweest. de ene naar de andere relatie mislukte.
ik ben nu heel gelukkig getrouwd. al weer 6,5 jaar.heb 2 prachtige kinderen. een geweldige man en een groot huis met alles wat je maar wensen kan. we hebben het best wel breed. maar ik zou alles weg willen geven als ik zeker wist dat dat mijn verleden zou wissen.

Ik weet niet hoe het is begonnen. misschien was ik zo jong, maar ik weet niet beter als dat wat er toen gebeurde heel normaal voor mij was. hij had zelf geen relatie. en woonde nog bij zijn moeder. omdat mijn moeder vaak met mijn oma naar bijvoorbeeld het ziekenhuis moest, moest er vaak iemand op mijn passen en dat deed mijn oom dan met zijn gemeende liefde. hij werkte maar halve dagen ivm omstandigheden. de dingen die ik me herinner maken me nu weer misselijk. lichamelijk kon hij zelf niks doen. hij is invalide. maar gebruikte zijn handen maar al te graag. en weet je wat het ergste is ik vond het een fijn gevoel. ik weet niet meer of ik ook klaar kwam ( toen wist ik natuurlijk niet hoe dat was of voelde) later zag hij geen bevrediging meer in alleen zijn vingers en ging toen ook voorwerpen gebruiken. ik wil niet teveel erop ingaan, maar 1 van zijn voorwerpen was de achterkant van een schroeven draaier...
toen ik ouder werd ben ik steeds meer uit zijn buurt gebleven. het is toen langzaam gestopt.

ik wist wel dat er iets fout aan was want het werd mijn altijd heel goed ingeprend dat als ik het ooit aan iemand zou vertellen IK de gevangenis in moest. en ik niemand ooit meer zou zien. ik was daar zo ontzettend bang voor, dat ik toen mijn eerste masker aanpaste. nog nooit heeft iemand iets aan me gemerkt.

in het verleden toen ik een jaar of 14 was kreeg ik mijn eerste serieuse vriendje. het voelde heel goed. iemand die heel lief voor je was. je begreep en naar je luisterde. we hadden geen sex. daar was ik echt niet aan toe. hem heb ik voor het eerst van mijn leven een heel klein stukje verteld.
helaas ging het uit omdat zijn ouders het niet goed keurde. we bleven vrienden. hij zei toen dat hij me er mee wilde helpen, maar ik was er echt niet aan toe. hij heeft het er toen met een ander over gehad. dit lekte uit in het dorp waar ik in woonde en toen het bij mijn familie terecht kwam, kon ik niks anders doen dan dit heel hard ontkennen. ik zat in een fase waar ik geen weg meer in kon vinden. ik wilde alleen nog maar dood. ik wist toen zelf ook wel dat IK niet naar de gevangenis zou gaan. maar het was toen al zo lang geleden dat ik er naar mijn idee niks meer aan kon doen. ik dacht en denk nog steeds dat het mijn schuld is. ik liet het toe. en lokte het schijnbaar uit. ik heb verschillende zelfmoord pogingen gedaan. van polsen snijden, pillen slikken en heb zelfs een keer bij de trein gestaan. maar dat laatst kon ik echt niet. ik was bang voor de pijn. bang dat ik niet gelijk in een keer dood zou zijn.

nu 15 jaar later hebben we nog steeds contact. ik weet niet of het komt omdat hij iets kwetsbaars van mijn weet. want in de relaties die volgde is dit nooit echt besproken. zelfs in mijn huwelijk niet. maar ik weet wel dat hij ontzettend belangrijk voor mij is. en dat hij zonder dat hij het weet mij door het leven trekt.
tuurlijk had ik in mijn huwelijk ook mijn aanvallen, maar het werd al gauw heel normaal gevonden. dat ik soms bijna het loodje legde.....nooit echte vragen. ik heb in 2 relaties een dikke hint gegeven, maar er werd nooit op ingegaan. ik denk uit angst voor de waarheid. met mijn man komen de aanvallen eigenlijk bijna nooit meer voor. ik weet niet hoe dit komt. misschien het vertrouwde wat we hebben.