Gevecht
Gevoel: 
Het is een gevecht geworden of eigenlijk is het altijd al geweest. Een gevecht tussen lichaam en geest je geest die wel door wil maar je lichaam die het opgeeft. Ik ben ziek ik heb leukemie en ik moet het daar mee doen.
8 juni alweer een jaar loop ik met de ziekte rond alleen nu nu weet ik het niet meer. Begin april heb ik te horen gekregen dat er niks meer te doen is voor mij mijn lichaam geeft zich over aan de leukemie. Het enige en het 1e wat door me heen schoot was gelukkig het klinkt raar maar leven in onzekerheid is niet te doen en nu... Nu wil ik naar huis weg uit dit ziekenhuis.. Thuis aangekomen ben ik blij mijn laatste weken thuis door brengen en sterven op de plek waar ik mij veilig voel.. maar weken gaan voor bij en eigenlijk gaat het steeds beter mijn lichaam herstelt zich gedeeltelijk dan. Ik voel me zo goed dat ik geen genoegen kan nemen ik kan niet stoppen ze kunnen mij niet vertellen dat er niet meer iets is ik voel me goed niet ziek en zeker niet om dood te gaan... Overleg met mijn arts we doen nog een kuur omdat ik het wil 1000mg MTX (chemotherapie) een behoorlijke optater dat bleek ook wel ik werd heel ziek mijn lever stond op het puntje van instorten geel was mijn en fluor mijn ogen. Maar 17 juni inmiddels ging mijn beste vriendin en persoonlijke stalker trouwen ik mocht getuigen zijn ik moest en zou daar aanwezig zijn de artsen hadden door dat dit belangrijk voor mij was en bufferde 2 dagen lang mijn bloed waardes mijn hb moest omhoog mijn plaatjes moesten omhoog. Ik was er zelf bij het feest ik voelde me goed. De tijd verstreek zoals het altijd doet en ik voelde me steeds beter minder transfusies minder vaak naar het zieken huis ik was zelfs eerst met de ambulance geweest een paar keer toen met de rolstoel en toen gewoon weer lopend. De artsen stonden te kijken toch maar een beenmergpunctie daar kwam uit dat mijn leukemie cellen van 99% naar 13% waren gedaald een wonder denk het wel het was al een wonder als je nagaat dat de artsen mij maar tot 30 april haden gegeven. Toch maar een kuur ik bereid mijn ouders er op dat het niet gemakkelijk zal worden dat ik weer ziek zal worden maar dat ik het wil doen. 300mg meer durfde me arts niet te geven mijn lever was wel herstellende maar ik had inmiddels een schimmel op mijn longen ontwikkeld en als mijn beenmerg compleet tot stilstand zouw komen en mijn afweer weg zou gaan dan kon de schimmel zich verder ontwikkelen. 4 Dagen was ik niet lekker ik spuugde en kroop me bed weer in maar nu voel ik mij weer redelijk. Gespannen a.s Maandag gaan ze kijken en beslissen of en hoe ze verder met mij gaan mag ik hopen kan ik hopen nog niet eerst zien en dan geloven. van optimisme naar sceptimisme......
Het is een gevecht geworden of eigenlijk is het altijd al geweest. Een gevecht tussen lichaam en geest je geest die wel door wil maar je lichaam die het opgeeft. Ik ben ziek ik heb leukemie en ik moet het daar mee doen.
8 juni alweer een jaar loop ik met de ziekte rond alleen nu nu weet ik het niet meer. Begin april heb ik te horen gekregen dat er niks meer te doen is voor mij mijn lichaam geeft zich over aan de leukemie. Het enige en het 1e wat door me heen schoot was gelukkig het klinkt raar maar leven in onzekerheid is niet te doen en nu... Nu wil ik naar huis weg uit dit ziekenhuis.. Thuis aangekomen ben ik blij mijn laatste weken thuis door brengen en sterven op de plek waar ik mij veilig voel.. maar weken gaan voor bij en eigenlijk gaat het steeds beter mijn lichaam herstelt zich gedeeltelijk dan. Ik voel me zo goed dat ik geen genoegen kan nemen ik kan niet stoppen ze kunnen mij niet vertellen dat er niet meer iets is ik voel me goed niet ziek en zeker niet om dood te gaan... Overleg met mijn arts we doen nog een kuur omdat ik het wil 1000mg MTX (chemotherapie) een behoorlijke optater dat bleek ook wel ik werd heel ziek mijn lever stond op het puntje van instorten geel was mijn en fluor mijn ogen. Maar 17 juni inmiddels ging mijn beste vriendin en persoonlijke stalker trouwen ik mocht getuigen zijn ik moest en zou daar aanwezig zijn de artsen hadden door dat dit belangrijk voor mij was en bufferde 2 dagen lang mijn bloed waardes mijn hb moest omhoog mijn plaatjes moesten omhoog. Ik was er zelf bij het feest ik voelde me goed. De tijd verstreek zoals het altijd doet en ik voelde me steeds beter minder transfusies minder vaak naar het zieken huis ik was zelfs eerst met de ambulance geweest een paar keer toen met de rolstoel en toen gewoon weer lopend. De artsen stonden te kijken toch maar een beenmergpunctie daar kwam uit dat mijn leukemie cellen van 99% naar 13% waren gedaald een wonder denk het wel het was al een wonder als je nagaat dat de artsen mij maar tot 30 april haden gegeven. Toch maar een kuur ik bereid mijn ouders er op dat het niet gemakkelijk zal worden dat ik weer ziek zal worden maar dat ik het wil doen. 300mg meer durfde me arts niet te geven mijn lever was wel herstellende maar ik had inmiddels een schimmel op mijn longen ontwikkeld en als mijn beenmerg compleet tot stilstand zouw komen en mijn afweer weg zou gaan dan kon de schimmel zich verder ontwikkelen. 4 Dagen was ik niet lekker ik spuugde en kroop me bed weer in maar nu voel ik mij weer redelijk. Gespannen a.s Maandag gaan ze kijken en beslissen of en hoe ze verder met mij gaan mag ik hopen kan ik hopen nog niet eerst zien en dan geloven. van optimisme naar sceptimisme......
19 jul 2002 - bewerkt op 21 jul 2002
- meld ongepast verhaal
-
Clijntje (opgeheven op 29-1-2015)
vrijdag 19 juli 2002 15:53
Jeetje wat een verhaal!!
Succes maandag, en ik zal voor je duimen... -
HoeStaTie (opgeheven op 22-8-2008)
woensdag 27 november 2002 18:07
De rillingen lopen over mijn rug. ALs ik jou verhaal lees, mag ik niet klagen. Ik weet eigenlijk niet wat ik erop moet zeggen, maar ik wil je heel veel sterkte wensen, en ik hoop dat je het zo lang mogelijk volhoudt, en zo goed mogelijk. Ik ken niemand in mijn omgeving die leukemie heeft..... weet ook niet of ik het aan zou kunnen. Het lijkt me erg zwaar, en dat zeg je zelf ook al in 1 van je verhalen. Ik vind het goed dat je alles typt, van je af schrijft. Het schijnt echt te helpen, maar ja.... kon je het maar echt letterlijk VAN JE AF schrijven...... Een heel hoop gelul van mij.. maar het enige wat ik je eigelijk wil vertellen is het volgende...
Ik heb ontzettend veel respect voor mensen die zo (moeten) vechten voor hun leven als jij..... Ik hoop dat je omgeving hierbij een grote steun voor je is, die zijn nu, wanneer het er op aan komt, het meest belangrijke voor je denk ik.
Ik hoop dat je de tijd die je nog hebt, door kunt brengen met de mensen om wie jij geeft, en die om jou geven.
Sterkte
Mariek
Log in om een reactie te plaatsen.
- O 27 nov 2002 Twijfels ( 1 )
- O 18 nov 2002 korte samenvatting ( 2 )
- O 18 nov 2002 Een tijd geleden... ( 1 )
- O 08 aug 2002 Heen en weer..
- O 05 aug 2002 lyrics
- O 05 aug 2002 Cinisme ( 2 )
- O 03 aug 2002 Kuren... ( 3 )
- O 23 jul 2002 Telefoon ( 2 )
- O 22 jul 2002 Uitslag ( 1 )
- O 22 jul 2002 Examen: deel 2
- O 21 jul 2002 EXAMEN ( 1 )
- O 21 jul 2002 Een dagje Vakantie ( 1 )
- O 19 jul 2002 Deine Lakaien
- O 19 jul 2002 Gevecht ( 2 )
- O 19 jul 2002 Inleiding