girlfriends against jealousy voor school

Lieve en roos zijn vanaf groep 1 van de oude del school al beste vriendinnen, ze zitten nu allebei op de middelbare school in klas 2. Ze hebben het beide niet gemakkelijk thuis, Lieve wordt thuis geslagen en hebben niet genoeg geld om soms eten te kopen. Bij roos is het wel wat makelijker alleen zijn haar ouders haast nooit thuis, en als ze thuis zijn zien ze haar nooit staan, maar ze hebben het wel altijd makkelijk met geld.
ik en roos zitten nu 2 maand in klas 2. Opeens komt de directeur met een hele leuke jongen de klas binnen. “Klas dit is Dylan, hij komt bij jullie in de klas.” Na school fietsten ik en Roos en jammer genoeg ook Anne naar huis. Opeens begon Anne tegen mij te praten: “denken jij dat Dylan mij of Roos leuk zou kunnen vinden?” Ik begon er over na te denken, eerst vond ik het wel fijn dat ze het aan mij vroeg maar het was eigenlijk helemaal niet fijn, want zou hij mij dan niet leuk kunnen vinden, natuurlijk niet wie wil nou met een meisje met slap bruin haar, en die nooit make-up draagt en geen mooie kleren. Ik zei uiteindelijk maar tegen Anne: “Hij kan op jullie allebei wel verliefd worden, maar zou hij mij ook kunnen zien staan denk je?” voor dat ik had bedacht dat ik dat echt had gezegd zij Anne al van: “Natuurlijk niet.”
Toen ik thuis was ging ik meteen naar mijn kamer ik hoorde dat mijn ouders weer ruzie hadden, en daar kon je beter niet bij zijn want dat slaan ze je bijna de hersens in. Boven dacht ik nog eens na dacht over wat Anne zei. Ik moest huilen. Ik stopte mijn hoofd in mijn kussen, zodat mijn ouders het niet zouden horen. Te laat, ik hoor beneden een deur dicht slaan en voet stappen op de trap. De deur vloog open en haar vader staat met een woedend gezicht nu in haar kamer en schreeuwt: “waarom huil jij nou weer rot kind, hadden we jou maar nooit gekregen jij zorgt alleen maar voor problemen.” Hij stapt op mij af en begint allemaal scheld woorden te schreeuwen. Hij slaat en stompt op mijn hoofd en buik, rug, benen overal. 1 uur later kwam ik bij, ik dacht niet na en liep naar buiten, ik liep en liep, op een gegeven moment dacht ik,dit is ver genoeg. Ik ging zitten op de stoep.
Opeens werd er geroepen naar mijn ik schrok uit mijn gedachten, gelukkig het is Dylan niet mijn vader of moeder. Dylan kwam bij mij staan. “hoi.”zei hij tegen mij, ik zei “hoi.”terug. opeens begon ik te huilen, Dylan keek mij vreemd aan, en ik begon zonder na te denken alles uit te leggen. Opeens begon hij mij te zoenen, toen we stopten met zoenen liep ik knal rood aan. Hij zoende mij niet Anne of Roos. “ik vond jou al meteen de mooiste en de leukste meid van de klas.”zei hij opeens, “ik dacht dat je mij nooit zou zien staan omdat ik niet zo mooi ben als Anne of Roos.” Zei ik. “waarom zou ik op hun vallen zag meteen dat jij anders was dan hun.”
De volgende dag fietste in niet met Anne en Roos, maar met Dylan, ik liep samen met Dylan hand in hand naar binnen. Anne en Roos keken naar mij. Ik dacht als blikken konden doden dat ik nu super dood zou zijn. De hele dag hebben Anne en Roos mij genegeerd. Dylan moest gelijk vanuit school naar familie dus fietsten we niet samen terug. Opeens kwamen Anne en Roos naast mij fietsen. Ze zeiden allemaal gemene dingen, ze trapten mij van de fiets.
Toen ik thuis kwam, kwamen mijn ouders meteen naar mij toe en begonnen mij zonder reden te slaan en te schoppen. Ik rende naar boven, en deed mijn deur op slot. Ik pakte mijn pols en begon met snijden, het bloed druppelde op een gegeven moment van mijn arm. Opeens ging een lichtje aan en dacht bij mezelf dit wil ik niet, ik stopte met snijden. Ik pakte mijn mobiel en belde Dylan en zij dat ik er niet meer tegen kon en dat ik weg moest, en hing op. Ik belde de kindertelefoon en legde alles uit.
Een maand later kon ik op de trein stappen, en zou ik naar een blijf van mijn lijf huis gaan. De dag was aan gebroken mijn ouders wisten niks, alleen Dylan wist er van. Ik hoorde een trein aan komen, van plaats dat ik op het perron ging wachten ging ik op de rails staan. Ik zag de trein aan komen, en deed mijn ogen dicht, opeens voel ik iets tegen mij aan komen, maar het is de trein niet, het is Dylan die mij weg trok. Door hem zit ik nu in het blijf van mijn lijf huis, en kon ik dit allemaal opschrijven.


dit is weer een verhaal voor school alleen, het zijn zoon 73 woorden te veel wat vinden jullie hier van en wat zou ik kunnen weg laten...