Gloeiende gloeiende

Pap moet nog een operatie.

Vanochtend gingen ze naar het ziekenhuis, ik bleef thuis. Zou gaan leren. Te zenuwachtig, dus hop, naar t ziekenhuis hier om mn bloed te laten prikken(moest vandaag sowieso al gebeuren). Toen ik klaar was belde ik mama, of ik een saucijzenbroodje mee moest nemen voor pap. Hoefde niet, maar ze waren wel bijna thuis. Oke, weer de fiets op. Omdat ik geen idee had wat ik te horen zou krijgen en omdat ik ook niet zeker wist of ik t wilde horen, ging ik eerst die heerlijke triangelbroodjes halen bij de kleine appie in de buurt. Met brood en al fietste ik op mijn weg naar huis."Mn vader heeft kanker en ik, ik heb brood." Ik weet nog dat dat door me heen ging. Bizarre, achterlijkheid. Maargoed, ik kwam thuis.

Thuis kreeg ik te horen dat de chirurgen een fout hebben gemaakt. Zij zijn te vroeg gestopt met opereren. De normale gang van zaken is om de uitslag van de patholoog te horen tijdens de operatie en dan te handelen. De chirurgen dachten er te licht over, toen de patholoog naar de OK belde was de OK al leeg. De operatie was gedaan. Nu is het zo dat ze het type kanker hebben kunnen identificeren. Normaal wordt bij deze.vorm van kanker de gehele kwab weggehaald. Dit is, natuurlijk, bij pap niet gebeurd. De longarts (niet de chirurg) was behoorlijk pissig op de chirurgen en had vanavond een vergadering met hen over de operatie van pap en wat er verder zou gebeuren. Hij kon niet veel meer vertellen. Vanochtend, na het horen van dit nieuws, was ik woest. Weer geen duidelijke info, weer weten we niet wat er verder gebeurt en mijngod, wat een achterlijke chirurgen! Ja, vanochtend was ik zwaar pissed.

Pap en mam gingen naar mn oom en tante, ik had autorijles om 14uur. Het rijden ging kut, maar toen ik eenmaal klaar was, liet ik me afzetten bij mn opa en oma. Daar had ik behoefte aan. Was ook fijn. Daar gegeten, nichtjes gezien en weer even bij ze geweest. Ik was alleen compleet uitgeput, nu nog steeds maar ik dwing mezelf om dit er nu uit te schrijven, en was dus niet erg energiek en gezellig. Maar dat maakte niets uit, ze snapten t en waren al blij dat ik er was. Pap en mam vonden het ook geen probleem, zij wisten namelijk van niks. Was goed, nodig.

Mam kwam me na het eten weer ophalen, ze bleef natuurlijk nog even zitten. Mn tante en nichtjes waren er ook nog. Ik was bezig met afruimen, net klaar, toen mama zei.dat de chirurg vanavond had gebeld. Hij zou morgen bellen, maar had dit nu al gedaan. Het nieuws was minder: pap moet nogmaals onder het mes. Eerst een CT-Scan, daarna nog een operatie. Kapot, kan niet meer, wij allemaal hier in huis. Gesloopt.

Ik had die middag op mn balkonnetje gestaan, uitwaaien, moed inpraten, woede laten zakken. Ik zei tegen mezelf dat ik moest gaan leren, ik kon t, voor pap en mam, zodat ze trots kunnen zijn. Nu is t lastig om dat terug te halen, ik ben uitgeput en maak me, logischerwijs, zorgen. Het is een gemene vorm, dat heeft de longarts gezegd. Dan vraag ik me af: wat houdt dat gemene dan in? Zoveel vragen, zoveel onzekerheid, zo weinig kennis. Vanochtend was ik boos uitgevallen tegen mam, waarom hebben ze niet verder gevraagd over het type tumor?! Vanavond heeft pap wel gevraagd of die operatie zin heeft. Ja, dat wel.

We dachten dat t over was, dat is t niet. Het begint weer. We gaan door. Moet.

"Mijn vader heeft kanker en ik, ik heb brood."

Echt, wat is dat nou voor gedachte?!