'Goed'

Nou,

Ik heb het gedaan hoor.
Na uren, nee, dagen, moed verzameld te hebben, heb ik het dan eindelijk gedaan.
Ook al ging het niet echt zoals gepland.

Ik heb de waarheid verteld.

Aan m'n ouders, m'n leraren, m'n vrienden.
Over m'n cijfers, school, m'n gevoelens.

Waarom? Omdat ik niet anders kon.
Ik ben gister tijdens een les Latijn, over filosofische opvattingen in het oude Rome, in huilen uitgebarsten.
Ja, idioot he? Ik zal het even nader verklaren: de les ging over drie grote filosofische groepen, namelijk de Stoicijnen (die geloofden dat de 'ideale' gemoedstoestand de Apatheia was, wat inhield dat je je absoluut niet door emoties laat leiden), de Epicuristen (die geloofden dat de beste manier om gelukkig te zijn was om te leven zonder angst) en de Cynici (die geloofden dat niks zeker was, enkel 'waarschijnlijk'. Toen mevr. L deze groepen toelichtte, ging het regelmatig over 'pieken en dalen' van emoties, over 'depressie' en allemaal van dat soort dingen. En zij verteld zeer levendig. Wat ze vertelde over negatieve gevoelens, sloot zó aan bij hoe ik me voel, dat ik het gewoon even niet meer aankon. Toen de eerste tranen stilletjes over mijn wangen gleden, vroeg ze geschokt hoe het met me ging. 'Goed' was mijn antwoord, zoals altijd. En zoals altijd, was het niet zo.
Helaas zag zij dat ook, en toen ik 's middags weer op haar kantoortje kwam met mijn moeder (we hadden een afspraak voor een 'evaluatiegesprek' moest ze daar zo nodig over doorzeuren. Tsja, en toen kon ik niet anders... Voor ik mezelf kon stoppen kwam het uit mijn mond gerold, de woorden struikelden over elkaar in hun haast naar buiten te komen. En binnen no-time lag de waarheid, die ik zo lang verborgen heb weten te houden, daar open en bloot op tafel.

Ik heb verteld wat een verschrikkelijke cijfers is heb. Mijn ouders waren vrij geschokt, maar gelukkig niet echt boos. M'n moeder is meteen begonnen met het kijken naar een andere school, ergens waar me ze beter zouden kunnen helpen met het 'leren leren' wat me continue verteld wordt. Ze heeft al contact gehad met het Luzac Lyceum, waar ze, ironisch genoeg, claimden dat ik Absoluut geen jaar moest dupliceren (zoals me nu wordt aangeraden) maar juist versneld examen zou moeten doen. Wel eens prettig om, voor de verandering, niet te horen 'je kan het niet' of 'het lukt je toch niet' maar juist dat ik het wél kan!

Ik heb ook verteld hoe ik me voel. Dat was écht heel zwaar voor me. Ik heb ook niet alles verteld, maar in grote lijnen. Ik denk dat ze de rest wel zelf kunnen uitvogelen. Ik heb m'n moeder (m'n vader niet, ik kan niet zo goed met hem opschieten) verteld hoe ik eigenlijk altijd verdrietig ben. Hoe ik al tijden met een lach op mijn gezicht rondloop, ook al stromen de tranen 's nachts vrijelijk. Ik heb niet verteld van het snijden. Dat kon ik niet. Toen ik m'n moeder vertelde hoe naar ik me voelde, moest ze al bijna huilen, dus ik kon het niet over m'n hart verkrijgen om haar de rest te vertellen. Ze wil me nu naar een psycholoog sturen omdat ze denkt dat ik depressief ben. Daar heb ik eigenlijk helemaal geen trek in, maar misschien is het wel beter... Ik kijk nog wel.

Ik verteld hoe ik alles meende wat ik zei tegen James. Ik heb hem gezegd dat ik hem een zak vind dat hij me dit aandeed: hoe hij eerst vertelde dat hij van me hield, wat ik geloofde, om het vervolgens met een kutexcuus uit te maken.

Dit alles is besproken dus op school, waar ik met m'n moeder en mevr. L. een 'evaluatiegesprek' zou moeten hebben, maar wat in dit heeft geresulteerd. Mevr. L. weet dit dus ook. Ik weet nog niet of ik daar zo blij mee ben.

Het is niet alsof alles nu meteen beter is. Ik voel me nog net zo klote, zie nog steeds het nu van het leven niet en haal nog steeds kutcijfers. Maar mensen weten het nu. Misschien kunnen zij helpen? Ik weet het niet. Ik betwijfel het. In ieder geval is het nu wel zo, dat mocht ik een keer echt alle hoop verliezen en mezelf voor een trein gooien (wat al een aantal keer bijna is gebeurd), dat ze weten waarom ik het deed.

Mijn hoofd doet pijn, de korsten op m'n armen scheuren en ik heb het idee of m'n ziel in miljoenen stukken is gescheurd. Maar misschien wordt het nu beter.

Misschien....

Nu even uithuilen op m'n kamer met chocola en muziek