Intro in mijn leven
Ik heb besloten om jullie eerst maar even wat over mijn leven te vertellen, zodat jullie een beetje snappen wat er allemaal gaande is in mijn toekomstige berichten.
Zoals bekend, ben ik Aliz.
Ik zit in 5 gymnasium. Vorig jaar ben ik met m'n hakken over de sloot overgegaan met allemaal vieren, omdat er toen in mei een test is gedaan waaruit bleek dat ik hoogbegaafd ben.
Het hoogbegaafdheid-gedeelte van m'n leven zit me dwars.
Ik kon het echt niet geloven toen m'n lerares klassieke talen me had aanbevolen om een intelligentietest te doen.
Voor mij was het namelijk wel duidelijk: ik had allemaal vieren, dus ik moest wel te dom zijn voor gymnasium. Dan volgend jaar maar havo/vmbo doen. Ik had toch al gefaald in mijn leven.
Nou, horen dat ik niet te dom was kwam toen als een hele schok.
Hoe kan ik nou niet dom zijn, en toch enkel onvoldoendes halen?
Hoe kan ik nou niet dom zijn, maar toch blijven zitten?
Ik snapte het niet.
Ondertussen ben ik vele gesprekken met m'n mentor (diezelfde lerares die me de test had aanbevolen, vanaf nu zal ik haar mevr. L noemen) verder.
De keren dat ik huilend in haar kantoortje heb gezeten zijn echt niet meer te tellen. En dat terwijl ik er een hekel aan heb om te huilen. Maar ik kan niet stoppen.
Ik heb ondertussen eindelijk woorden gevonden om mijn tranen te verklaren:
Angst.
Het is doodeng als iemand, die je maar 1 keer hebt ontmoet, een rapport over je schrijft. En in dat rapport staan niet alleen testresultaten, nee, daar staat ook in beschreven hoe ik me mijn hele leven al voel. AL mijn gevoelens, lagen ineens open en bloot op tafel. Daar horen ze niet. Gevoelens, en dan met name de negatieve, zijn dingen die ik veilig opgeborgen hou. Achter gigantische, dikke muren die ik gebouwd heb. Ik heb nu het gevoel alsof iemand met grof geweld die muren heeft neergehaald, en dat wat erachter verborgen zat is nu openbaar. Ik denk dat dit misschien wel een van de redenen is dat ik de laatste tijd zoveel huil. Het beangstigd me dat mensen weten hoe ik me voel. Ik vind het eng dat 1 iemand me zo makkelijk kon doorzien, terwijl niemand anders dat ooit kon.
Opluchting.
IK BEN NIET DOM! Dat klinkt misschien heel stom, lullig of wat dan ook. Maar zo is het wel. Mijn hele leven heb ik al grootse plannen: toen ik 6 was wilde ik al aan Harvard gaan studeren en de eerste vrouwelijke president van de VS worden, terwijl de meesten meiden in m'n klas nog prinses wilden worden. En ik ben niet de enige! Er zijn meer zoals ik! Ik ken ze dan misschien niet, maar ze zijn er wel. De wetenschap dit te weten, doet me ook goed. Zoveel eigenschappen die ik zelf als 'apart', 'raar' of 'abnormaal' bestempeld had, blijken normaal te zijn en bij mijn hoogbegaafdheid te horen. Ik ben dus niet zo gek als ik dacht.
Natuurlijk voel ik nog veel meer, ik voel me ook teleurgesteld (waarom komen ze er nu pas mee dat ik dit ben? Als ik het eerder had geweten was ik niet door zo'n kuttijd gegaan!), verward en eindelijk voel ik me een beetje begrepen. Maar bovenal heerst het besef dat ik 'anders' ben. Of, zoals de psycholoog van het onderzoek het verwoordde: Ik ben eigenlijk gewoon een Alien.
Nou, tot zo ver even het hoogbegaafdheidsgedoe.
Dan nu een leuke twist in mijn leven; Mijn vriend! (James)
Echt de meest geweldige persoon ooit. Hij is lang, knap, grappig, slim, perfect!
En sinds 3 maanden de mijne
Maar...
Hij is ook de zoon van mevr. L.
En dat is op zich niet erg. Ik kan het goed met haar vinden en heb het gevoel dat ze me begrijpt.
Maar er zijn hierdoor 2 probleempjes.
Ten eerste is zij echt enorm preuts, dus logeren is echt uitgesloten
Alsof ik van plan ben om meteen met hem naar bed te gaan ofzo!
Wat het andere (echte) probleem dan is?
Zij weet meer van mij dan dat hij.
Zij weet van de hoogbegaafdheid en hoe ik me daarbij voel, ik heb hem het nog niet durven vertellen.
Hij weet het dus nog niet...
Hij is niet de enige, geen van mijn vrienden weet het eigenlijk. Ik kan het gewoon niet hardop zeggen. Ik kán het niet. Ik voel me hier echt kut door... Vooral James heeft het recht het te weten...
Ik heb het geprobeerd te vertellen, maar ik barstte alleen maar in tranen uit omdat ik het niet kon.
Zucht...
Tot slot hockey ik op redelijk hoog niveau.
Stiekem is het ook mijn droom om in Oranje te komen, maar dat is natuurlijk veeel te hoog gegrepen.
Helaas ben ik verschrikkelijk lomp en heb ik dus ALTIJD blessures, ook al draag ik een gigantisch keeperspak (ik ben dus keeper)
Oohja, en ik schrijf graag! Ik zal dus denk ik af en toe een verhaaltje posten, ook al stellen m'n meeste verhalen niet zo veel voor hahaha
Nou, dit moet wel even voldoende te zijn om m'n toekomstige posts te begrijpen.
Vragen/opmerkingen/tips/wat-dan-ook, altijd welkom!
xx
Zoals bekend, ben ik Aliz.
Ik zit in 5 gymnasium. Vorig jaar ben ik met m'n hakken over de sloot overgegaan met allemaal vieren, omdat er toen in mei een test is gedaan waaruit bleek dat ik hoogbegaafd ben.
Het hoogbegaafdheid-gedeelte van m'n leven zit me dwars.
Ik kon het echt niet geloven toen m'n lerares klassieke talen me had aanbevolen om een intelligentietest te doen.
Voor mij was het namelijk wel duidelijk: ik had allemaal vieren, dus ik moest wel te dom zijn voor gymnasium. Dan volgend jaar maar havo/vmbo doen. Ik had toch al gefaald in mijn leven.
Nou, horen dat ik niet te dom was kwam toen als een hele schok.
Hoe kan ik nou niet dom zijn, en toch enkel onvoldoendes halen?
Hoe kan ik nou niet dom zijn, maar toch blijven zitten?
Ik snapte het niet.
Ondertussen ben ik vele gesprekken met m'n mentor (diezelfde lerares die me de test had aanbevolen, vanaf nu zal ik haar mevr. L noemen) verder.
De keren dat ik huilend in haar kantoortje heb gezeten zijn echt niet meer te tellen. En dat terwijl ik er een hekel aan heb om te huilen. Maar ik kan niet stoppen.
Ik heb ondertussen eindelijk woorden gevonden om mijn tranen te verklaren:
Angst.
Het is doodeng als iemand, die je maar 1 keer hebt ontmoet, een rapport over je schrijft. En in dat rapport staan niet alleen testresultaten, nee, daar staat ook in beschreven hoe ik me mijn hele leven al voel. AL mijn gevoelens, lagen ineens open en bloot op tafel. Daar horen ze niet. Gevoelens, en dan met name de negatieve, zijn dingen die ik veilig opgeborgen hou. Achter gigantische, dikke muren die ik gebouwd heb. Ik heb nu het gevoel alsof iemand met grof geweld die muren heeft neergehaald, en dat wat erachter verborgen zat is nu openbaar. Ik denk dat dit misschien wel een van de redenen is dat ik de laatste tijd zoveel huil. Het beangstigd me dat mensen weten hoe ik me voel. Ik vind het eng dat 1 iemand me zo makkelijk kon doorzien, terwijl niemand anders dat ooit kon.
Opluchting.
IK BEN NIET DOM! Dat klinkt misschien heel stom, lullig of wat dan ook. Maar zo is het wel. Mijn hele leven heb ik al grootse plannen: toen ik 6 was wilde ik al aan Harvard gaan studeren en de eerste vrouwelijke president van de VS worden, terwijl de meesten meiden in m'n klas nog prinses wilden worden. En ik ben niet de enige! Er zijn meer zoals ik! Ik ken ze dan misschien niet, maar ze zijn er wel. De wetenschap dit te weten, doet me ook goed. Zoveel eigenschappen die ik zelf als 'apart', 'raar' of 'abnormaal' bestempeld had, blijken normaal te zijn en bij mijn hoogbegaafdheid te horen. Ik ben dus niet zo gek als ik dacht.
Natuurlijk voel ik nog veel meer, ik voel me ook teleurgesteld (waarom komen ze er nu pas mee dat ik dit ben? Als ik het eerder had geweten was ik niet door zo'n kuttijd gegaan!), verward en eindelijk voel ik me een beetje begrepen. Maar bovenal heerst het besef dat ik 'anders' ben. Of, zoals de psycholoog van het onderzoek het verwoordde: Ik ben eigenlijk gewoon een Alien.
Nou, tot zo ver even het hoogbegaafdheidsgedoe.
Dan nu een leuke twist in mijn leven; Mijn vriend! (James)
Echt de meest geweldige persoon ooit. Hij is lang, knap, grappig, slim, perfect!
En sinds 3 maanden de mijne
Maar...
Hij is ook de zoon van mevr. L.
En dat is op zich niet erg. Ik kan het goed met haar vinden en heb het gevoel dat ze me begrijpt.
Maar er zijn hierdoor 2 probleempjes.
Ten eerste is zij echt enorm preuts, dus logeren is echt uitgesloten
Alsof ik van plan ben om meteen met hem naar bed te gaan ofzo!
Wat het andere (echte) probleem dan is?
Zij weet meer van mij dan dat hij.
Zij weet van de hoogbegaafdheid en hoe ik me daarbij voel, ik heb hem het nog niet durven vertellen.
Hij weet het dus nog niet...
Hij is niet de enige, geen van mijn vrienden weet het eigenlijk. Ik kan het gewoon niet hardop zeggen. Ik kán het niet. Ik voel me hier echt kut door... Vooral James heeft het recht het te weten...
Ik heb het geprobeerd te vertellen, maar ik barstte alleen maar in tranen uit omdat ik het niet kon.
Zucht...
Tot slot hockey ik op redelijk hoog niveau.
Stiekem is het ook mijn droom om in Oranje te komen, maar dat is natuurlijk veeel te hoog gegrepen.
Helaas ben ik verschrikkelijk lomp en heb ik dus ALTIJD blessures, ook al draag ik een gigantisch keeperspak (ik ben dus keeper)
Oohja, en ik schrijf graag! Ik zal dus denk ik af en toe een verhaaltje posten, ook al stellen m'n meeste verhalen niet zo veel voor hahaha
Nou, dit moet wel even voldoende te zijn om m'n toekomstige posts te begrijpen.
Vragen/opmerkingen/tips/wat-dan-ook, altijd welkom!
xx
09 nov 2014 - bewerkt op 09 nov 2014
- meld ongepast verhaal
-
PrankDemon
zondag 09 november 2014 15:24
Je HEBT een hoger IQ dan gemiddeld, je BENT het niet. Ik denk dat jezelf als anders dan de rest profileren een van de grootste fouten is die je kan maken als hoogbegaafde. Met als nummer twee de aanname dat je alles wat met leren of slimheid te maken heeft goed kan, want ook daar zou je nog wel eens heftig in op je bek kunnen gaan.
Waarmee ik maar probeer te zeggen, probeer je identiteit niet aan je hoogbegaafdheid op te hangen. Ben jij als mens veranderd sinds je weet dat je hoogbegaafd bent? Of ben je nog dezelfde persoon, onzeker over jezelf, verliefd op je vriend, houdt van hockey, veel ambities?
Kusje van een mede-hoogbegaafde, die zichzelf niet graag zo ziet, maar liever af en toe verzucht dat ze wordt omringd door idioten. -
Aliz
zondag 09 november 2014 15:34
Nee ik ben niet veranderd. Ik ben me alleen bewust geworden hoe veel van wat ik denk/doe met die hoogbegaafdheid te maken heeft. Zoals bepaalde mensen me verteld hebben: 'het is iets wat verweven is met je persoonlijkheid. Het is een deel van jou.'
En ik ben nogal geneigd mensen te geloven als ze zeggen dat ik 'anders' ben, zoals ondertussen regelmatig gebeurd is.
Over het leergedeelte: daar ben ik ondertussen achter maar ik vind nog steeds dat, als m'n IQ dan hoger dan gemiddeld is, ik het wel zou moeten kunnen. Ik raak telkens verschrikkelijk gefrustreerd als ik weer eens faal op school...
Volgens mij voelt iedereen zich trouwens wel eens omringd door idioten -
Lezer
zondag 09 november 2014 20:14
Mocht het met praten niet lukken naar J. toe. Probeer het dan voor hem op te schrijven? Zodat hij het samen met jou kan lezen, waardoor er daarna waarschijnlijk een gesprek op gang komt?
Maar je bent nog steeds jezelf gebleven. Probeer daar ook mee door te gaan.
Net zoals PrankDemon het ook heeft gezegd. -
Aliz
zondag 09 november 2014 20:49
Dat is wel een goed idee ja... Ik ga het eens proberen!
Bedankt beide
Log in om een reactie te plaatsen.
- O 02 dec 2014 Sorry... ( 3 )
- O 01 dec 2014 I Open at the Close ( 2 )
- O 18 nov 2014 'Goed' ( 3 )
- O 16 nov 2014 Snijden ( 5 )
- O 11 nov 2014 Gebroken ( 5 )
- O 11 nov 2014 It's over. ( 5 )
- O 10 nov 2014 Ik stop. ( 4 )
- O 09 nov 2014 Intro in mijn leven ( 4 )
- O 07 nov 2014 Fresh start ( 5 )