Goed besluit

"De enige rede om te blijven is voor mijn collega's, maar zij blijven ook niet voor mij, dus waarom zou ik dat wel doen?"

Vandaag moest ik bij het ziekenhuis langs waar ik op het laboratorium gewerkt heb. Het onderzoek zelf duurde slechts twee minuten, dus ik ben daarna even langs het lab gelopen om hallo te zeggen tegen de mensen met wie ik tien jaar lang gewerkt heb.

Er waren er nog maar drie van over.

Fusies, en daarna een splitsing. Van de groep waarmee ik gewerkt heb, heeft een deel voor werk dicht bij huis gekozen, een deel is voor werk in het noorden van Holland gegaan. Het eerste lab waar ik werkte is helemaal opgedoekt, het tweede lab is uitgekleed, "vernieuwd" en weer in gebruik genomen.

Ik kreeg van Hellen een korte rondleiding over het nieuwe lab, waarbij ik voornamelijk mensen zag die ik niet kende. Trots vertelde ze dat ze aanstaande woensdag haar laatste dag zou hebben, pensioen gerechtig was ze inmiddels. Ze had haar tijd uitgediend en ging de boel nu achter zich laten. Nou ja, nadat ze nog wat extra zou komen werken om de nieuwe groep oude skills te leren. Kennelijk kunnen mensen geen diffjes meer kijken zoals we dat vroeger deden.

Misschien is het omdat ik nu in een ander pand zit dat er wel goed uitziet, maar de leeftijd van het ziekenhuis liet zich enorm aan me zien. Vooral de gedeeltes waar patiënten niet of nauwelijks komen vallen bijna uit elkaar. Elke muur zit vol met gaten, omdat de ruimtes steeds doorgegeven worden aan andere groepen, maar niet worden op geknapt. De linoleum vloer is nog net zo ouderwets en ietwat smerig, en doet me nog steeds denken aan after eight ijs. Licht groen met zwarte stippels. En ook de mensen zijn hetzelfde, niet in hun gezicht maar in hun hartelijkheid.

Een deel vroeg me of ik niet op zoek was naar een baan, een ander deel vertelde me vooral weg te blijven uit dit gezeik. "Je bent er uit gekomen Hans. Je zit nu op een plek waar ze wel gebruik maken van wat je te bieden hebt. Niet terug komen."
Maar ik ben nog steeds nostalgisch naar de sfeer van mijn eerste "echte" baantje.
"Rouwen" werd dat vandaag genoemd, rouwen om hoe de club in de jaren uit elkaar is gescheurd en gevallen.

Ik vind het een fijn idee dat als alles mis gaat, ik sowieso nog terug kan naar het ziekenhuis. Maar ik besef me ook dat het nooit meer zal zijn zoals toen. Natuurlijk was het niet perfect, maar we hadden een hecht team dat de wereld kon dragen.

Maar dat heb ik nu ook in zekere zin. Maar er zit toch een verschil tussen werken met mensen die al minstens twintig jaar samen werken, en de groep waar ik nu in zit. Het vorige team trok me mee in een volwassen omgeving, het huidige team trekt me weer mijn jeugd in, gezien het soms meer op een school lijkt dan een werkomgeving.

Ik moet niet vergeten te genieten van waar ik nu zit, want er komt een dag dat ik met diezelfde weemoed terugkijk naar de plek waar ik nu ben in mijn leven. Terugkijken is prima, maar we moeten er niet te lang in hangen.

The only way is forward.


-VLH